Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 626 van 9 februari 2020

werk voor de tandarts
en
hulp gevraagd voor Meni en zijn familie

Dinsdag
Gisteren had ik mij dus een vrije dag bedacht. Je kunt je zelf veel voorspiegelen, maar vrije dagen zijn zeldzaam. Gisteren lukte het dus alweer niet.
Diahara liep met een ontzettend dikke wang en had erge kiespijn. Djeneba heeft ook problemen met haar gebit en dacht een tandarts op de markt van Sévaré te vinden. God mag weten waar ze die wijsheid vandaan heeft, maar er bleek dus helemaal geen tandarts op de markt. Nee, we moeten naar Mopti had ze nu gehoord. Dit speelde zich dus trouwens zondag af. In Mopti hebben we overal gezocht en bij een apotheek verwezen ze ons gewoon naar het oude, maar enigszins opgeknapte ziekenhuis. Helaas werd er op zondag niet gewerkt. We reden terug naar Sévaré en ook in het grote ziekenhuis konden ze ons op zondag niet helpen.
Maandag een tweede poging. Tegen negenen parkeerden we de auto weer in Mopti. Ik hoopte dat er daar minder patiënten zouden zijn, zodat we niet eindeloos hoefden te wachten. Dat klopte ook wel, maar dat betekende nog niet dat we niet behoorlijk lang moesten wachten. Toen we dan uiteindelijk aan de beurt waren ging een heuse mondhygiëniste bij Diahara aan het werk. Met een elektrische sonde werd haar gebit gereinigd. Na een kwartiertje verhuisde ze naar de behandelkamer van de tandarts. Daar werd de ontstoken kies getrokken.
Ondertussen betaalde ik de rekening voor Diahara van ruim 60 euro. Beetje duur, maar ik was al lang blij dat ze kon worden geholpen. Daarna controleerde een assistent het gebit van Djeneba en gaf te kennen dat haar gebit in een erg slechte staat was. Verscheidene tanden en kiezen waren behoorlijk aangetast. Hij had een uitgebreid verhaal wat er allemaal zou moeten gebeuren, van vullen en implantaten, keramiek en metaal. Eerlijk gezegd begreep ik er niet veel van. Ik vroeg hem om zijn bevindingen op papier te zetten en wat het allemaal zou moeten kosten. De goedkoopste oplossing zou al iets van ruim 200 euro zijn en de duurste oplossing meer dan 600 euro. Eerst maar even aan Christian voorleggen. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat de assistent mij een flinke poot wilde uitdraaien. Later op de dag beaamde Christian mijn twijfels, hij vond de offerte schandalig duur. En hij raadde Djeneba aan voor een second opinion naar de tandarts van de l'Armée de Terre in Sévaré te gaan.

Ik had maandag ook een korte bespreking met Baba. Hij ging akkoord met een salarisverhoging. Aangezien hij veel minder tijd aan onze stichting besteedt dan de andere leden van onze equipe leek mij 120 euro per maand redelijk. Daar ging hij direct mee akkoord.
Verder spraken we over de aanschaf van nieuwe motoren voor onze equipe. Ik vind het op zich vreemd dat hun oude motoren na twee of drie jaar al versleten zijn. Het staat natuurlijk wel vast dat die motorfietsen hier meer te lijden hebben dan in Europa, maar twee of drie jaar lijkt mij wel erg kort. En we spreken over een grote investering. Elke motorfiets kost tussen de 1000 en 1200 euro. We hebben er vier nodig. Mijn vraag aan Baba was dan ook of die oude motorfietsen op z'n minst nog iets zouden kunnen opleveren. Hetzij dat de equipe ze zelf verkopen, of dat ze kunnen worden ingeruild. Ik kreeg van Baba de indruk dat ze niet veel opbrengen. Ik ben echter bang dat ze de oude motorfietsen aan een paar vriendjes weggeven, zo gaat dat meestal wel.

Ik heb eigenlijk tegen mijn zin Gouro ongeveer 100 euro gegeven voor de reparatie van de graanmolens van de gehandicapten in Mopti. Ik heb hem op zijn hart gedrukt dat hij alles moet doen opdat hun project net als de tuinen, zelfvoorzienend wordt. Het idee van het graanmolenproject was mooi, maar de praktijk wijst uit dat het nog niet zo simpel is. Ook de gehandicapten moet worden bijgebracht hoe met geld om te gaan, dat ze geld opzij moeten leggen, hoe een budget te beheren. Als dat niet gebeurt is het weggegooid geld.
De meeste mensen in Mali leven van dag tot dag, verdienen ze een paar centen, dan wordt het onmiddellijk uitgegeven. Iets opzij leggen is er niet bij.

Deze morgen bezocht Djeneba dus de bewuste tandarts in het legerkamp van Sévaré. De tandarts kon haar behandelen voor een bedrag van vijftig euro. Dat is dus gelukkig andere koek dan wat de assistent in Mopti voorstelde. Hij heeft onmiddellijk een drietal kiezen gerepareerd, al ben ik er niet zeker van of hij die nou getrokken heeft of geplombeerd. De rest komt de volgende week.

Ik ben weer de hele ochtend bezig geweest met een oude laptop. Die doet het nu best goed, maar wil om onbegrijpelijke redenen niet op het internet. Nieuwe installatie, zucht..., behoorde ook niet tot de mogelijkheden. Ik kreeg het apparaat niet opgestart vanaf een USB-stick en ook de CD-speler liet het afweten. Na uren proberen heb ik de pijp aan Maarten gegeven. Ik kap ermee. Het apparaat is gewoon tè oud. Dan maar geen internet. Nu ben ik weer aan een andere laptop begonnen, die wil niet meer opstarten.

Donderdag
In de Volkskrant vond ik vandaag een erg goed artikel, het geeft een overzicht van wat er zich in en rond Mali allemaal afspeelt. De meeste informatie is niet echt nieuw en beschreef ik regelmatig in mijn nieuwsbrieven. Maar dit artikel is wel erg de moeite waard om te lezen. Het is een premium artikel, ik weet niet zeker of u het hele artikel kunt lezen, maar het valt te proberen.

TIP: u kunt zo'n premium artikel soms toch openen door het in een "nieuw scherm van privé-navigatie te openen". Komt u dus niet verder, klik dan met de rechtermuisknop op de link en kies met links "openen in nieuw scherm met navigatie privé". Dat werkt in Firefox en ook in Chrome. Bij het verlaten van de browser worden alle cookies automatisch gewist. (Ik hoop dat u het begrijpt, ik weet niet precies hoe het in het Nederlands heet, bij mij is alles in het Frans.)

Ik veranderde van de week de Homepage van www.mopti.nl. Ik kreeg commentaar dat de pagina niet goed leesbaar was op mobiele telefoons. Dat kwam omdat ik een kader had gemaakt van een blok met de Malinese kleuren met daar overheen tekst. Ik ben geen held in het ontwerpen van websites. Dat blok heb ik verwijderd en heb boven en onder een dunne balk geplaatst. Niet zoals ik me dat voorstelde, maar het is redelijk zo.

Meni Kodio
Gisteren was voor mij een bijzonder dure dag. Ik kreeg een WhatsApp-bericht van Meni uit Fana in de buurt van Bamako. Ik ken Meni Kodio al sinds het begin van mijn verblijf in Mali. Hij zette zich tot pakweg 2014 met zijn hele familie in voor de bestrijding van vrouwenbesnijdenis in de Dogon, waar hij diverse goede resultaten boekte. Hij bouwde in Ibi een hotel en ontving er honderden toeristen. Ik zelf heb er ook regelmatig gelogeerd. Een fantastische man met een heel groot hart. In 2018 leefde de onveiligheid in de Dogon op, Meni probeerde de vrede tussen de Dogon (de landbouwers) en de Peuhl (veehouders) te herstellen. Daarbij is iets misgegaan en werd hij door de Peuhl beschuldigd van verraad en spionage. Zijn leven was hij niet meer zeker en hij moest Ibi halsoverkop verlaten. Met zijn hele familie vertrok hij naar het stadje Fana op 80 kilometer van Bamako. En dan valt het niet mee om als vluchteling een nieuw bestaan op te bouwen. We hielpen hem van tijd tot tijd met de huur en met eten. Hij heeft nu een terreintje tot zijn beschikking en wil daar een huisje op bouwen, kamer en twee slaapkamers. Om kosten te besparen wil hij het zelf bouwen. Meni vroeg mij 2000 euro ondersteuning. Dat is een groot bedrag. Geef ik hem het geld, geef ik hem een gedeelte, geeft ik hem alles? Ik wil er niet meer over blijven dubben en heb het hele bedrag per bank overgemaakt. Het is hem in elk geval gegund.
Ik denk dat velen onder u Meni wel kennen, hem ooit hebben ontmoet, of een muzieksessie hebben bijgewoond in zijn hotel in Ibi. Het is niet mijn gewoonte en ik moet mijn schroom overwinnen om mijn lezers te vragen om een kleine bijdrage voor deze bijzonder sympathieke man.
Als u wilt helpen verzoek ik u iets over te maken op mijn
privérekening bij de ING, IBAN NL79INGB0654974705 tnv W Snapper.
Eventuele giften zijn niet aftrekbaar voor de belasting! Voelt u echter niet verplicht!

Alle computers zijn weer de deur uit. Op de laatste verwijderde ik 361 met virussen geïnfecteerde bestanden, daarom startte hij niet meer op.
Verder heerst hier voor de zoveelste keer een of andere kippenziekte. Het begon met de kleine kip die elke dag mijn huis verschoonde van insecten. Soms moest ik de keukendeur dicht doen, want dan fladderde hij tot op het aanrecht. Vandaag lag nummer twee dood. Adama zal de veearts weer om antibiotica vragen, al geloof ik niet dat het helpt. De veearts wil ze ook allemaal inenten, maar dat is kostbaar en dan moet je ze ook allemaal nog maar zien te vangen. Ik beweer altijd maar dat we beter alle kippen weg doen. En als we kip willen eten, dan kopen we er wel eentje op de markt. Het enige wat mij tegenhoudt, is dat ik zo'n stel scharrelende kippen rond het huis wel gezellig vind. Economisch gezien is het echter een dure hobby. Om de paar maanden moet ik een of twee zakken mil (gierst) kopen. Voor hetzelfde geld koop je op z'n minst twintig kippen op de markt. De familie staat daar niet bij stil. Het houden van kippen is op deze manier volgens mij volstrekt onrendabel. Als ik per jaar twee kippen op mijn bord vind is het veel.

Het hek van de tuin bij Barigondaga is nog steeds niet klaar. Het gaas dat wordt gebruikt is van een veel zwaardere kwaliteit dan we tot nu toe gebruikten. Het kost daardoor nog een week extra. Ik heb Niangaly vrijdag mijn fototoestel meegegeven en maakte bijgaande foto's.

Woensdagavond hebben jihadisten de politiepost van Ty aangevallen, dat is een controlepost, waar alle verkeer dat richting Gao vertrekt wordt gecontroleerd. De daar aanwezige gendarmes sloegen op de vlucht. Achter het dorp Tiamoye, waar zich onze laatste tuin bevindt, op minder dan een kilometer van Ty, hebben zij hun militaire kleding uitgetrokken, hun wapens gedropt en zijn naar Sévaré gelopen. Donderdagochtend hebben kinderen uit Tiamoye hun wapens en munitie gevonden en aan de chef de village van Tiamoye overhandigd. Gelukkig waren er geen doden en gewonden te betreuren. Maar de ontsteltenis in het dorp is groot. De bevolking van Tiamoye is opeens bang voor de wraak van de jihadisten.

Zaterdag luisterde ik op radio 1 naar “WNL op Zaterdag”. Dit keer onder andere met een interview met Gerbert van der Aa. Uit wetenschappelijk bronnen liet hij weten dat er in de Sahel de laatste jaren veel meer regen valt. In oktober, zo vertelde hij, reed hij met zijn auto door Mauritanië en daar viel hem het groene tapijt over de zandvlaktes op. Daaruit concludeerde hij dat het goed gaat met de regenval in de Sahel. Zijn verhaal klopt wel een beetje, elk jaar in en na de regentijd ziet alles er prachtig fris en groen uit. Het is een genot om doorheen te rijden. Het wil echter niet zeggen dat de oogsten overal in de Sahel nu opeens zo goed zijn. In de Mopti-regio viel ook dit jaar weer veel te weinig regen, de oogst van de mil was steeds minimaal en zeker ontoereikend. Veel milplanten komen niet tot volledige wasdom en de zaden (de mil) raken niet volgroeid. De regen viel in een te korte periode, als de regentijd een maand langer had geduurd was er niks aan de hand geweest. Dan komt daar nog een ander probleem bij. De jihadisten (veelal Peuhl) jagen de landbouwers van hun land. Zij zijn eenvoudig te bang om het land te bewerken en zijn daar hun leven niet veilig. Het komt zeer regelmatig voor dat dorpen in de Dogon worden belegerd en geplunderd. Wat de bandieten, de terroristen of de jihadisten niet mee kunnen nemen wordt in brand gestoken. Wat heeft het nog voor zin om al die energie te steken in het bewerken van het land? Hier de link naar de radiouitzending, het duurt 11 minuten. Beter trouwens om het uitstekende artikel te lezen in de Volkskrant. Zie hierboven!

Om te besluiten lees ik op het internet dat Frankrijk in samenwerking met de FAMa, het Malinese leger, tientallen jihadisten buiten gevecht heeft gesteld in het grensgebied van Mali, Burkina en Niger, daar waar vooral Islamitische Staat actief is. De Fransen schakelen meer en meer hun eigen drone in. Die is wellicht effectief maar ook omstreden. Hoe onderscheid je met een drone onschuldige landbouwers van gevaarlijke jihadisten? Het is een van de grootste problemen in de rurale gebieden, in en rond de dorpen. Hoe herken je mensen? Wie is wie???
Vorige week schreef ik over Burkina, waar dorpelingen gedurende twee weken worden klaargestoomd tot lichte milities om zo inlichtingen te verzamelen over wat zich afspeelt. Nu zouden ook jihadisten en bandieten zich bij die groepen aanmelden als een soort contra-spionage. Hoe verschrikkelijk ingewikkeld is de strijd tegen deze groepen? Het is niet voor niets dat steeds meer stemmen opgaan om dan toch te proberen met de leiders te gaan praten. IBK heeft trouwens altijd beweerd dat hij niet met moordenaars en criminelen wenst te overleggen.

De eindstand van de decemberactie 2019 van de Stichting Mopti is wel bereikt:13.848 euro
Veel dank allemaal.