Willem Snapper's nieuwsbrief nr 623 van 19 januari 2020.
U kunt zich altijd per mail aan- of afmelden voor de wekelijkse aankondiging: wsnapper@mopti.nl
vrouwen in Tiamoye
aanslagen, politiek, Chinegodar......
en
ons meerjarig beleidsplan goedgekeurd!
Bij gebrek aan foto's geef ik een overzicht van toch wel een spectaculaire verbouwing van een huis bij mij aan de overkant.
Zondag
In mijn afgelopen nieuwsbrief schreef ik over een aanval van terroristen op Chinegodar. Er zouden 63 terroristen zijn omgekomen en 25 Nigerese militairen. De cijfers zijn in de loop van de zondag bijgesteld. Er wordt niet meer gesproken over gedode terroristen. Er wordt nu gesproken over 89 Nigerese slachtoffers bij de meest heftige aanslag in Niger ooit. Misschien hebben de autoriteiten in eerste instantie het werkelijke aantal doden willen verzwijgen en de indruk willen wekken dat een grote groep terroristen is gedood. Dat zou het verlies iets draagbaarder maken.
Natuurlijk komt de waarheid later boven water, natuurlijk vraagt de familie van de militairen waar hun zonen zijn gebleven. Mogelijk is er geen enkele terrorist omgekomen, waren het allemaal Nigerese militairen en zijn de terroristen allemaal weggekomen. Ik verwonderde mij hoe het mogelijk zou zijn dat Franse straaljagers al binnen een kwartier op het strijdtoneel verschenen. Zelfs Franse drones zouden op de terroristen hebben gejaagd. De afstand tussen Chinegodar en de hoofdstad Niamey bedraagt 290 kilometer. Die gang van zaken lijkt mij onmogelijk. Het moet anders zijn gegaan.
Later lees ik dat Islamitische Staat de aanslag heeft opgeëist. Het vermoeden bestaat dat verdreven extremisten uit Syrië en Irak in het gebied actief zijn en dat zij moderne en zware wapens hebben kunnen meenemen. Dat zou die grote aantallen doden kunnen verklaren.
Nog weer later lees ik dan dat er bij Chinegodar toch ook 77 jihadisten zijn gedood.
En dan over de protesten voor het vetrek van de Franse militairen, waarover Macron zo gepikeerd was en wat
de aanleiding was voor de bijeenkomst van de leiders van de G5-Sahel landen in Pau. (zie verderop)
Naast mij zit Isac achter een computer, zoals vaker. We hebben het over de anti-Franse stemming, over de krankzinnige geruchten op het internet, zoals dat de Fransen zouden samenwerken met de jihadisten en dat ze hen zelfs van wapens zouden voorzien. Isac beweert iets veel aannemelijkers. Het zijn juist de jihadisten die al die geruchten via de sociale media verspreiden en de bevolking op het verkeerde been zetten. De Fransen zouden uit zijn op de rijke Malinese bodemschatten, ze zouden een dubbele agenda hebben. Het lijkt mij inderdaad ook niet onwaarschijnlijk dat juist de jihadisten achter deze intriges zitten. Ze spelen het uitermate slim. Als de Franse militairen uiteindelijk na massale protesten vertrekken, ligt voor de jihadisten de weg open. De bevolking trapt er makkelijk in.
Maandagochtend de dertiende
Vandaag vindt de ontmoeting plaats tussen de presidenten van de vijf Sahel landen en de Franse president Macron in Pau. Deze plaats in niet voor niets gekozen. Sinds 2013 heeft Frankrijk nooit zoveel soldaten verloren tijdens een operatie in de Sahel toen twee helikopters met elkaar in botsing kwamen. Zeven van de dertien slachtoffers waren afkomstig van het in Pau gelegerde "5e régiment d’hélicoptères". Het ongeval deed zich voor na enkele grote verliezen aan militairen in Niger, Burkina en Mali, die het Franse Barkhane niet heeft kunnen voorkomen. Dat zette in de betrokken landen veel kwaad bloed onder sommige delen van de bevolking. De protesten van de bevolking en het zeer anti-Franse sentiment werden steeds dreigender. Er werden ernstige beschuldigingen geuit aan Frankrijk en aan de Minusma. Er werd zelfs beweerd dat Frankrijk medeplichtig zou zijn aan de aanslagen. Op de borden die de demonstranten meevoerden zag je kreten zoals "IBK, on veut nos FAMA à Kidal, Stop au génocide de la France au Mali, le Gouvernement est un frein à notre développement, A bas la France".
Het is duidelijk dat Macron wil weten of het Franse leger nog welkom is in de Sahel. We doen het niet voor niks, sinds de Franse aanwezigheid in Mali hebben ze 41 manschappen verloren. Als er geen respect is voor de Franse militairen overweegt Macron de hele missie Barkhane terug te trekken. Aan de vijf presidenten nu de taak om de Franse president ervan te overtuigen dat men het buitenland nodig heeft.
De Nigerese president Issoufou heeft al gevraagd om de internationale steun juist op te voeren en de Malinese president IBK heeft verklaard dat de anti-Franse demonstranten de tegenstanders zijn van de het Malinese leger (de FAMa). Voorafgaand aan het overleg in Pau was afgelopen zaterdag er een grote demonstratie georganiseerd in Bamako. De organisatoren verwachtten 1 tot 2 miljoen mensen, het werden er uiteindelijk 900. (Dat geeft weer hoop.)
Het is de wens van Macron dat andere Europese landen de Fransen fysiek en logistiek gaan steunen. Er zijn ontwikkelingen, maar de meeste landen zijn niet erg toeschietelijk. Slechts vier landen hebben iets van toezeggingen gedaan, waaronder België en Estland. De VS overwegen hun militairen juist uit de regio terug te trekken. In Frankrijk heeft Macron het zelf natuurlijk ook moeilijk. Zo is er oppositie vanwege de hoge kosten van de missie Barkhane en heeft hij in eigen land ook te maken met grote problemen zoals bijvoorbeeld de eindeloze en soms gewelddadige protesten van de gele hesjes, de wilde stakingen rond het openbaar vervoer en de pensioenen.
Zie eventueel dit artikel uit de Figaro in het Frans.
Maandag
Een pak van mijn hart. Ik belde net met de belastingdienst over de ANBI-verklaring van de Stichting Mopti. Zij hadden ons gevraagd ons meerjarig beleidsplan bij te werken. Ik had mij behoorlijk zorgen gemaakt dat wij ons RSIN-nummer zouden verliezen, waardoor de donateurs van de Stichting Mopti niet meer hun donaties zouden kunnen aftrekken voor de Nederlandse belasting. We zijn er weken mee bezig geweest, ik in het bijzonder, niet elke dag, maar toch. Het telefoontje duurde niet lang. Toen ze ons beleidsplan gevonden had duurde het slechts enkele seconden voordat de mevrouw het goedkeurde. Nogmaals een pak van mijn hart.
Na al dit goede en slechte nieuws kwam Djeneba even langs. Zij had met haar vader Modibo gesproken en hij had verteld dat hij waarschijnlijk op korte termijn in voorlopige vrijheid zal worden gesteld in afwachting van zijn proces. (Liever vandaag dan morgen!)
En dan lees ik ook berichten dat Amadou Sanogo, de staatsgrijper uit 2012, mogelijk ook vrij komt, na 7 jaar zonder proces te zijn vastgehouden (voor mij mogen ze die nog wel even houden).
Dinsdag, ik ben sinds gisteren snipverkouden en mijn hele lijf doet pijn. Buiten is het op mijn thermometer 15 graden, mijn telefoon zegt 14 en hierbinnen is het 23,3. Maar het voelt alsof het vriest. Ik draag voor het eerst een blouse met lange mouwen en natuurlijk een trui. De aarde is nu echt aan het opwarmen!
Het is zeven uur, de enige die ondanks de kou trouw aan het werk is Diahara. Er komt een vreselijk kabaal van bij het huisje met de wasmachine. Het lijken niet de kippen, het is niet de wasmachine. Ik begrijp opeens dat het hond nummer twee is, die ze in het wasmachinehok hebben opgesloten. Het is een klein jong hondje, hoewel klein? Hij ziet eruit als een buldog, dikkig, rond en zwaargebouwd. Douba zegt dat ook dit hondje van hem is. Maar hij heeft ergens dichtbij een huisje gevonden en gaat daar binnenkort wonen. Hij neemt zijn twee honden mee. De eerste hond doet het de laatste tijd wel veel rustiger aan, ik zie hem niet meer achter de kippen en de kuikentjes aanrennen.
Uit Pau begrijp ik dat de gesprekken wel positief zijn verlopen. Frankrijk versterkt de missie Barkhane met 220 speciale militairen, voor het meest bedreigde gebied, daar waar Niger, Burkina en Mali aan elkaar grenzen. Maar of de strijd tegen de jihadisten ooit gewonnen kan worden is nog helemaal de vraag. Ik houd mijn hart vast.
Donderdag
Mijn verkoudheid is gelukkig over. Dinsdagavond was ik er behoorlijk beroerd van en ik kon nauwelijks in mijn bed komen. Een Apramolletje 1000 hielp mij door de nacht en gisteren ging het allengs beter.
Woensdag sprak ik via de WhatsApp even met Jan Joost. Hij heeft af en toe contact met een zekere Partick, een Fransman die al twintig jaar in Sangha in de Dogon woont. JJ vertelde dat hij voor de tweede keer om veiligheidsredenen uit Sangha moest vertrekken, samen met enkele andere Fransen. Ook twee Belgen die in Bandiagara wonen werden door de sterke arm naar Bamako gedwongen. Hun werd te verstaan gegeven zelfs niet in Sévaré te blijven.
Dit verhaal maakt mij ongerust. Wie zal het zeggen dat ook mij niet wordt aangezegd om te vertrekken? Ik moet er echt niet aan denken. Ik heb hier mijn leven, ik heb hier alles. Het zou een ramp zijn. Ik heb hier een nieuw leven opgebouwd. Het klinkt erg dramatisch als ik zeg dat ik nog liever doodga.
Om acht uur wilde ik van dat lekkere verse brood halen bij Zeina Café. Helaas alles op, ze hadden alleen nog kleiner luxebrood. Mamadou, zoon van Ina en Moussa, heeft er een baantje als bewaker. Hij reed met mij mee terug naar huis. Onderweg vertelde hij dat de bakker geen gas kon kopen omdat er werd gestaakt. Berichten daarover zie ik al een tijdje op het internet, ik dacht, het zingt mijn tijd wel uit. Mijn fles in de keuken is nog niet leeg en ik heb ook nog een volle reservefles. Nooit gedacht dat dit een probleem zou zijn voor de bakkers. Zeina Café heeft nu een auto naar Bamako gestuurd om te kijken of daar nog gas te krijgen is. Niet leuk trouwens want ik vind dat luxebrood beduidend minder lekker.
Dan vertelde onze voorzitter Rob mij dat de website van de Stichting Mopti niet altijd goed overkomt. Dat is jammer maar ik zie niet zomaar een oplossing. Vooral Google Chrome kan op de telefoon en soms ook op de PC-problemen opleveren omdat op de homepage van Mopti.eu enkele teksten door elkaar lopen. Firefox, Opera en Edge daarentegen doen het goed op PC en telefoon. De fout doet zich wel voor bij Opera Mini op de telefoon. Wat de oorzaak is weet ik niet en of ik daar ooit uit kom meen ik te betwijfelen. Het gaat vooral om de homepage, die zit een beetje ingewikkeld in elkaar, als ik tijd heb zal ik proberen de lay-out te veranderen.
Vrijdag
Ik zou het haast vergeten. We hadden vergadering van de equipe. Daar hebben wij de voorstellen van het bestuur van de Stichting Mopti voorgelegd. Niet compleet, maar we doen het stap voor stap.
We gaan proberen Garba Guindo erbij te halen in een soort vast verband en stellen hem een salaris voor van 125.000 cfa. Tevens worden de salarissen van de anderen op hetzelfde niveau gebracht met als voorwaarde dat zij vijf werkdagen aan de tuinen besteden. We gaan voor een betere organisatie en begeleiding van de vrouwen. Zo gaan we een soort kerncomités instellen, vrouwen die de verantwoordelijkheid krijgen voor bepaalde aspecten van de tuin en het werk. (onderhoud, fiancieel beheer, begeleiding bij het tuinieren, enz.). In die 125.000 cfa is begrepen 15.000 cfa aan vervoerskosten (benzine). Los hiervan staat nog de aanschaf van vier nieuwe motoren (bromfietsen). De oude zouden zijn versleten. (125.000 cfa is 190 euro)
Verder gaan we een schema opstellen wie en wanneer de tuinen worden bezocht. Niet alle tuinen vergen dezelfde intensiteit. In alle tuinen wordt een algemene vergadering georganiseerd. Mij werd nog maar een keer te verstaan gegeven dat ik niet overal heen mag, ik ben het daar eigenlijk maar gedeeltelijk mee eens.
Zaterdag
Gisteren en vandaag twee moeilijke computerreparaties. Voor de ene had ik een nieuw moederbord besteld, maar er werd een verkeerde geleverd. Dus moest ik een andere bestellen, terwijl ik de eerste heb teruggestuurd. Gisteren kreeg ik dus na maanden wachten het nieuwe bord. Had de laptop weer helemaal in elkaar gezet en toen bleek het probleem van de niet werkende usb-poorten niet opgelost. Ik ben er uiteindelijk uitgekomen en het lag dus niet aan het moederbord. Met het hele geintje ben ik 120 euro kwijtgeraakt. Onder andere door een fout van de leverancier.
Die andere computer had enorm veel verschillende problemen. Vergeven van de virussen: ik verwijderde 491 geïnfecteerde bestanden. Ze zijn alle twee de deur uit. Het heeft me bijna twee dagen gekost. Geen vijf minuten later kwam de volgende.....
Ik kreeg van Ali Maïga een alarmerend bericht over een aanslag in het dorp Sinda, bij Douentza. Liefst veertien doden en twee gewonden. Het dorp platgebrand en het vee gestolen. Ali spreekt van een golf panikerende vluchtelingen uit de omtrek die in Douentza zijn neergestreken.
De pakketjes vliegen mij weer om de oren. Nu ontvang ik net mijn ergonomische muis, is dat het einde van mijn muisarm??? Ik kan het mij niet voorstellen. Sinds ik trouwens de muis met mijn linkerhand bediende ging het wel veel beter. Geen pin meer, soms zoals nu nog een lichte tinteling in mijn hand.
Voor uw bijdgae aan de decemberactie 2019 van de Stichting Mopti kunt u terecht op de desbetreffende webpagina. Klik op de link! De stand vandaag:13.275 euro. Ik denk trouwens dat het einde van de actie wel zo'n beetje in zicht is. Iedereen nog maar een keer heel veel dank!