Willem Snapper's nieuwsbrief nr 609 van 13 oktober 2019.
U kunt zich altijd per mail aan- of afmelden voor de wekelijkse aankondiging: wsnapper@mopti.nl
het lawaaierige blikgebeuren in Mopti
ernstige ongeregeldheden in Sévaré
en
financiële perikelen
Zondag 6 oktober
Het is mijn dag niet. Het lijkt erop dat ik een probleem heb met mijn reparatiecomputer. Dat is erg vervelend, want die gebruik ik ontzettend vaak en hij start niet op met de oude harddisk. Daarmee kan ik harddisks op virussen controleren of maak ik back-ups van ontoegankelijke disks, dat zijn vaak tijdrovende klussen.
Om één uur floepte ook de stroom weer uit en kon ik niet verder. Tegelijkertijd geen water ook. Gelukkig kwam de stroom na drieën weer terug. Pas maandag kreeg ik het apparaat weer aan de praat, ik begrijp nog steeds niet wat nu eigenlijk het probleem was en dat is niet erg bevredigend. Deze week trouwens vaker wat langere dtroomonderbrekingen.
Gisteravond kwam de klant vragen of het laptopscherm al is aangekomen. Het duurt nu al een maand en het is natuurlijk erg vervelend, temeer daar ik door het vele werk en de stress dat scherm zelf kapot heb gemaakt. Ik ben afhankelijk van de posterijen en kan niets doen, maar de klant is heel ontevreden. Er zit niks anders op dan te wachten.
We hebben nog steeds geen bericht van de ING. Wel hoor ik toevallig vandaag op de radio dat de grote banken ernstig op zoek zijn naar personeel in verband met de onderzoeken naar witwassen en steun aan terrorisme. De Nederlandse Bank zit de banken op de hielen en schroeft hen meer en meer de duimschroeven aan. Hoe lang houden wij dit nog vol? Kunnen wij doorgaan met onze tuinen of is het binnenkort einde verhaal?? Dat zou toch schandalig zijn!
Wat mij zorgen baart is dat ik regelmatig als tussenbank fungeer, zij het met mijn privérekening en niet met die van de Stichting. Zo is daar de Stichting Scholen in Mali, de Stichting Vive en ook enkele particulieren die mensen ondersteunen in Mali. Zij storten geld op mijn bankrekening in Nederland en ik betaal hier uit. Scholen in Mali stuurt af en toe geld voor het dorp Sareseyni, de Stichting Vive stuurt onder andere geld om in Mopti meisjes naar school te sturen. Enkele particulieren steunen via mij individuele Malinezen bij hun studie en soms bij ziekte en gebrek. Van witwassen of steun aan terrorisme is absoluut nooit sprake. Ik laat mij uitsluitend in met legale zaken.
En daarbij is de Stichting Mopti geen Slechte Doelen Stichting!!
Maandag
Zaterdag had ik heerlijke zuurkool gemaakt, goed voor drie dagen en vandaag bracht Ina voor twee dagen gebraden duif garni. Ik kan even vooruit. Die zuurkool vind ik bij de Miniprix.
Net toen ik wilde gaan slapen kwam Douba vragen ik zijn fiancée Maman naar het ziekenhuis wilde brengen in verband met haar aanstaande bevalling. Ik was zo moe dat ik voorstelde een taxi te nemen, ik wilde slapen. En vanmorgen lag in de slaapkamer van de Sanogo's een moeder met een piepklein zoontje.
Pauli is nu een week in Bamako. Ik heb het schoolgeld betaald voor zijn muziekschool en nu wil hij alweer terugkomen naar Sévaré. Hij zegt dat hij de enige leerling is op de school en daarom niks in die opleiding ziet. Hup 450 euro in de sloot. Ook wel triest voor de muziekschool.
Dinsdag
Vanmorgen met Niangaly naar Tiamoye om de 40 gieters op te halen die allemaal lek zijn. Daar hebben we eerder dit jaar mooi 300 euro voor betaald. De gardien was niet aanwezig en we moesten wachten tot iemand de sleutel van de maisonette kwam brengen, dus dat kostte tijd. De fabrikant van de gieters in Mopti was al door Gouro op de hoogte gebracht en stond ons op te wachten, maar we konden nagenoeg niet communiceren vanwege het verschrikkelijke kabaal van het kloppen van het metaal. Gouro was niet aanwezig, maar heeft later het vervolg geregeld. De bodems van de gieters waren allemaal doorgeroest en lek. De blikslager zei dat de reden hem bekend was, de gieters schuren over de grond en gaan uiteindelijk lek. Maar dat is toch niet de bedoeling. Wij hebben kwaliteit besteld, geen gieters die al na een maand lek zijn. De bodems zijn volgens mij gewoon veel te dun.
Woensdag
De post belt mij dat er een pakket op me ligt te wachten, maar Niangaly heeft mij gisteren gewaarschuwd dat ik vandaag beter niet naar Sévaré ga omdat er een protestmars is georganiseerd. Niet getreurd, de Post komt het pakket thuis langsbrengen, dan hoef ik er niet uit!!
En die protestmarsen kunnen gepaard gaan met behoorlijk wat agressiviteit en geweld. De jongeren zijn ontevreden over de oorlog en het feit dat de vrede steeds verder weg is.
Ik las net op het internet dat Trump weinig vertrouwen heeft in het vredesproces van de VN in Mali en dreigt de financiën stop te zetten. Er zijn 15.000(!) militairen en politieagenten van de VN en inderdaad, het haalt zo op het oog weinig uit. De Fransen zijn degenen die het vuile werk doen, soms in samenwerking met het Malinese leger. Er is veel ongerustheid en onvrede over het Malinese leger en de grote verliezen onder de militairen de laatste tijd. Het is nog steeds niet helder hoeveel militairen er bij Mondoro en Boulkessi echt om het leven zijn gekomen. Het zijn er mogelijk veel meer dan de 38 zoals de overheid beweert. Bij die aanvallen werd door de jihadisten veel wapentuig buitgemaakt, voertuigen, mitrailleurs, munitie. Het was de jihadisten misschien ook juist wel daarom te doen.
Rob, onze voorzitter, heeft opnieuw alle documenten voor de Stichting Mopti ingeleverd. Op het ING-kantoor in Hoorn begrepen ze niet erg waarom het fout is kunnen gaan. De documenten waren allemaal in orde. Nu maar weer afwachten of we weer een afwijzende brief krijgen, al is er nu wel meer hoop. Bedankt weer Rob, voor alle moeite die je erin steekt.
Donderdag
Er vond inderdaad gisteren een vrij grote protestmars plaats tegen het geweld en tegen het onvermogen of de onwil van de overheid om daar wat tegen te doen. De demonstratie voerde van de rond-point in Sévaré naar de Assemblé Regionale. Op de weg naar Mopti werden banden in brand gestoken, verder is de mars geloof ik rustig verlopen. In verband met de mars waren verscheidene scholen gesloten en da markt zou dicht zijn geweest.
(foto internet)
Op weg naar de kapper kreeg ik ruzie met een mototaxi. Die bestuurders zijn zo brutaal als de nacht, de weg is van hun. Terwijl ik rustig sta te wachten voor het stoplicht komt er eentje achterop die niet achteraan wil sluiten en mij probeert te passeren. Ik probeer hem de pas af te steken en rijd mijn auto naar links. De mototaxi zet gewoon door en haalt woedend naar mij uit. D'r gebeurt verder niks, maar ik moet dat soort dingen beter niet meer doen. Het kan zomaar escaleren en dan heb ik een heel leger aan mototaxi's tegenover mij. Al met al erger ik mij regelmatig aan het gedrag van bijna alle bestuurders. Iedereen denkt dat de weg van hun is, van enig respect is geen sprake, ze lappen alle regels aan hun laars. De politie kijkt lachend toe.
Vrijdag
Een heerlijk rustige dag. Pauli is terug uit Bamako, gelukkig heeft hij het grootste deel van het schoolgeld mee teruggekregen. Maar hoe hij nu verder moet, daar hebben we nog niet over nagedacht.
Vandaag is de weg naar Mopti geblokkeerd om de eerste minister Boubou Cissé de kans te ontnemen om terug te keren van Mopti naar Sévaré of om verder te reizen. De blokkade werd door de vrouwen van l'Armée de Terre georganiseerd (de landmacht). Zij zijn ongerust over hun echtgenoten. Hoe lang duurt het voordat hun echtgenoten sneuvelen en ook zij weduwe worden?
Zaterdag
Boubou Cissé was vrijdag in het dorp Soufroulaye voor een vergadering van de DDR (Désarmement (ontwapening), Démobilisation (demobilisatie) en Réinsertion (re-integratie) en terug in Bamako.
De toestand lijkt vandaag van uur tot uur erger. Ik krijg van verschillende mensen de waarschuwing mijn huis niet te verlaten. En ik begin me nu toch een klein beetje zorgen te maken.
(foto internet)
Er zouden zich in het centrum een duizendtal demonstranten bevinden, die meerdere wegen hebben geblokkeerd met brandende autobanden, met keien en boomstammen. Ik zie op het internet foto's van een wilde menigte. Ze eisen en masse het vertrek van de buitenlandse strijdkrachten, de Minusma, de Fransen en de militairen van de G5-Sahel. Een enkeling loopt daarentegen met een bord "Vive la Russie".
hij denkt dat de Minusma de basis is van het terrorisme ........... (fotootjes internet)
De demonstranten hebben mijns inziens geen flauw idee van de consequenties van een zo'n vertrek. Volgens sommigen staat de extremistische Amadoun Kouffa met zijn mannen klaar "voor de poorten van Sévaré!"
Niet alleen dat de demonstranten al vanaf vanmorgen het hele centrum bezet houden, vanaf een uur of elf hebben zij het "zwaarbewaakte" kamp van de Minusma aangevallen. Je kunt eigenlijk niet eens meer spreken van demonstranten, het zijn voornamelijk kinderen die hun kans schoon zien om voorraadcontainers van de Minusma leeg te halen. In eerste instantie probeerden de blauwhelmen de hordes nog te stoppen met traangas, maar de overmacht was zo groot dat zij het hazenpad namen. Daarna gaan de kinderen er vandoor met matrassen, bouwmaterialen, dozen met inhoud, levensmiddelen. Op een foto zie ik een militair voertuig waar goederen op worden geladen. Enkele auto's worden in brand gestoken. Kinderen lopen gewoon met zware matrassen op hun hoofd door Sévaré. Het leger en de politie zijn nergens te bekennen.
Op het er naastgelegen vliegveld blijft het rustig. Meestal staan daar vliegtuigen en helikopters geparkeerd en die lopen de kans om in brand te worden gestoken. Het lijkt erop dat niets ze tegen houdt. Maar gelukkig gebeurt dat niet!
Zonet komt een vriendelijke jongeman met een defecte computer langs. We bespreken de situatie. Hij probeert mij een hart onder de riem te steken. "Wij laten ons niet kisten", zegt hij, "en we zullen ons met hand en tand verdedigen tegen dit gespuis". "Ik moet mij vooral geen zorgen maken". Dat doe ik natuurlijk wel. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Zo dichtbij is het nog nooit geweest, al zijn het gelukkig nog niet de jihadisten.
Dat er wat moet gebeuren is duidelijk. Het mooiste zou zijn om met de jihadisten tot een oplossing te komen, maar ik denk dat die eigenlijk nergens toe bereid zijn.
De vrouwen van de militairen maken zich grote zorgen, ze willen niet dat hun echtgenoten op het slagveld de dood vinden. Het ontbreekt het leger aan zowat alles, opleiding, capaciteit, materiaal, bewapening en daardoor waarschijnlijk ook aan motivatie. Het is ook uitermate frustrerend dat de militairen waarschijnlijk elke keer weer met hun eigen vervoersmiddelen en wapens worden geconfronteerd, die bij de aanvallen van jihadisten of bandieten op de kampen en posten worden buitgemaakt. Daarbij zijn de jihadisten heel erg gemotiveerd, ze zijn niet bang om te sneuvelen. En aan nieuwe krachten geen gebrek. die zijn te kust en te keur te vinden. Vaak gaat het om kinderen, die doen alles voor hun meerderen en zijn met weinig (drugs) tevreden.
Zondag
Ik heb goed geslapen, ik heb geen moment meer in de rats gezeten. Er is trouwens een avondklok ingesteld van 18.00 uur tot 06 uur. Dan kan ik eventueel niet uit eten in een restaurant, wat ik trouwens ook maar sporadisch doe.