Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 608, 6 oktober 2019

hongerklop
en
alweer ING

Dinsdag 1 oktober
Vanmorgen zijn de scholen weer begonnen en op de eerste dag breng ik de kinderen altijd naar school. Deze dag trouwens voor het eerst dat Sékou daar niet bij was. Ik moest aan hem denken.
Om half acht waren de kinderen nog niet helemaal klaar dus we vertrokken noodgedwongen aan de late kant. Daardoor heb ik geen foto's kunnen maken van al die kinderen die hun mooiste kleren aan hadden en vooral ook hun koppies zo mooi hebben opgemaakt met kralen en versierselen. Ik had mij daar erg op verheugd, dan had ik voor de komende tijd weer een rijtje mooie foto's gehad.
Ik baal.
En gisteren is Pauli naar Bamako vertrokken om daar naar de muziekschool te gaan. De directrice had mij verteld dat de inschrijving maandag zou sluiten. Dus was het wel noodzakelijk om op tijd te zijn. Ik had van Pauli begrepen dat hij zondag de bus zou nemen van vier uur. Echter tot mijn verbazing zag ik hem om vijf uur nog steeds thuis rondlopen. Toen ik hem om uitleg vroeg zei hij dat hij de bus van vier uur in de ochtend zou nemen. En eigenlijk is dat te laat, want dan komt hij maandag om een uur of twee aan in Bamako. Daarna moet hij nog de school zoeken en voor je het weet is de dag voorbij. Vanmorgen belde hij mij op om te zeggen dat hij pas in de avonduren aankwam en dat hij nu pas op weg was naar de inschrijving.
Gelukkig sms't hij mij dat hij zich heeft alsnog heeft kunnen inschrijven. Hij beklaagde zich dat hij wel erg ver van school logeerde. Dus nu is hij op zoek naar een ander onderkomen dichterbij. Mogelijk een appartement en hij denkt vast dat ik dat wel zal betalen. Je het hebt het dan al snel over 100 tot 150 euro per maand. Hij moet proberen familie te vinden waar hij tegen een redelijke prijs onderdak kan krijgen.

Gisteren is Amahiré teruggekomen van haar zomervakantie in Fana. Meteen alweer problemen. Ik heb haar ingeschreven bij de Verpleegkundigenopleiding Yoland Bresson. Vanmorgen moest ze zich daar melden, maar ze kon de school niet vinden. Drie jaar kwam ze er viermaal per dag langs van en naar de basisschool. Ik zucht.... Verder hebben ze op haar logeeradres haar matras ingepikt, of ik maar een nieuwe koop. Dan heeft ze ook een schooltas nodig, niet abnormaal, maar ik vroeg haar naar haar oude tas, die kon vast nog wel gebruikt worden. Maar nee, die heeft ze achtergelaten in Fana. Willem koopt wel een nieuwe.

Ik heb Adama en Dako uit hun hoofd kunnen praten dat zij Engels en informatica gaan studeren in Frankrijk. Of ik al een email had gestuurd naar de school die zij op het oog hebben. Volgens mij hebben ze geen schijn van kans, ze hebben nauwelijks een goede opleiding gevolgd in Sévaré en dat is bij lange na niet voldoende om in Frankrijk te studeren.

Nadat ik terug thuis was van het wegbrengen van de schoolkinderen ben ik mijn fornuis gaan schoonmaken. Voordat ik van de zomer naar Nederland vertrok had ik dat ook al gedaan, om te voorkomen dat de kinderen dat zouden moeten doen. Toen ik weer terugkwam hadden de kinderen inderdaad, zoals gewoonlijk, mijn huis onder handen genomen. Het fornuis trof ik echter aan onder een dikke laag vet. Kennelijk was het tijdens mijn afwezigheid gebruikt en er had op z'n minst iets staan overkoken. De vetspetters zaten bijkans tot tegen het plafond. En tot nu toe had ik niet echt de tijd om het schoon te maken. Ik had wel behoorlijk de pest in. Ik heb de hele ochtend staan boenen en schrapen. En ik ben dat niet meer zo gewend. Van het weekend zou Matthieu van der Poel wel even wereldkampioen worden bij het wielrennen op de weg, maar bijna op het eind kwam hij de man met de hamer tegen. Hongerklop zoals dat in wielerkringen wordt genoemd, niet genoeg gegeten en te weinig gedronken. Van der Poel viel ver terug en hij werd uiteindelijk zelfs laatste. Mij overkwam misschien wel hetzelfde. Tijdens het boenen kreeg ik het opeens moeilijk, ik werd misselijk. Ik ben snel gaan zitten met een groot glas koud water. Na een kwartiertje ging het beter. Ik vermoed dat ik niet meer bestand ben tegen dit soort fysieke belastingen, ook niet in die verzengende hitte. Een uurtje later vervolgde ik het boenwerk en ik heb nu in elk geval weer een blinkend wit fornuis!
'
Donderdag
Ik heb het moeilijk. Al het geld van Paul in Bamako is alweer op. Hij vond een logement voor 90 euro per maand, vlakbij de school, maar dat vind ik veel te veel geld. Een van de zonen van Moussa en Ina betaal ik elke maand 45 euro en daar zou Paul het ook mee moeten doen.
En ik ben alweer twee uur bezig met een mail naar de ING-bank, op de zevende van deze maand wordt de rekening van de Stichting Mopti geblokkeerd (dit betreft gelukkig geen stortingen van donateurs!). Ik heb nog een keer zo uitvoerig mogelijk geschreven wat we hebben overlegd. Voor de rest weet ik het niet meer. Om gek van te worden. Ik heb uitstel gevraagd van die blokkade, want Rob, onze voorzitter, zit in Italië. Als ik ze bel zijn ze allervriendelijkst, maar wat we afspreken verdwijnt kennelijk in de prullenbak.
Uiteindelijk is mijn hele verhaal de deur uit. Uit nog een latere brief, die ik net onder ogen krijg, klaagt de ING dat Jan Vonk niet staat afgemeld op het ingevulde formulier, ze kunnen niet lezen!!! En hoe komen ze aan die informatie als ze beweren dat de documenten zijn zoekgeraakt? Het is daar een zootje. Kennelijk is de ING zo druk met het ontwijken van miljoenenboetes dat ze het eigenlijk totaal niet aankunnen. In elk geval is mijn humeur ver onder nul. 't Is dat ik zo naar Mopti moet voor een fotosessie, anders had ik me nu een gat in mijn kraag gezopen.

Zaterdag
Van de ING heb ik niks meer gehoord. Zouden ze de deadline hebben uitgesteld?
Donderdag dus mijn jaarlijkse fotosessie bij het uitdelen van schoolmaterialen van de Stichting Vive aan nu 70 meisjes die daardoor weer een jaar naar school kunnen. Ik maak dan voor hen de foto's, Vive blij en ik blij, want dan heb ik weer wat foto's voor mijn nieuwsbrieven!
Donderdagavond na het eten trouwens een verrassing. Ik hoorde kabaal en stemmen in de cour. In verband met het huwelijk kwam Pobanne zijn nieuwe vrouw Oumou voorstellen compleet met gevolg. Oumou was gekleed in een witte tulen bruidsjurk. Ik begreep niet zoveel wat er allemaal gebeurde, maar ik werd er wel bijgehaald en ook ik moest haar mijn zegen geven. Daarop voerde een jongeman het woord, waarbij soms luidruchtig werd gelachen. Na een kwartiertje was de ceremonie alweer afgelopen. Ik maakte nog wel een paar foto's. Ik heb wel altijd problemen met foto's in karig licht, de flitser verpest altijd alles.
Sinds vanmorgen merk ik op dat we een nieuwe bonne (dienstmeisje) hebben, het is weer een meisje, ik ken haar leeftijd niet, maar misschien is Tené ook wel een jaar of twintig, ook zij heeft alweer een klein hummeltje op haar rug.

En In Mali slaat de onrust alweer toe. Het is weer flink raak. In de dorpen Mondori en Boulkessi tegen de grens met Burkina lijkt het compleet oorlog. Het wordt steeds bloederiger. Jihadisten hebben begin deze week met zwaar geschut de aanval geopend op twee militaire posten. Daarbij kwamen 28 Malinese soldaten om het leven en worden 60 anderen vermist. De kans is groot dat zij ook niet meer leven, maar hun lichamen werden nog niet gevonden. Het leger heeft met hulp van Franse Mirage straaljagers en Tigre-helikopters en de G5-Sahel de twee kampen terugveroverd. Vijftien jihadisten vonden de dood.
Het lijkt erop dat de jihadisten met de dag sterker worden en het lijkt erop dat de lokale aanvallen zijn overgegaan in een complete oorlog. De secretaris-generaal van de Verenigde Naties Antonio Guterres spreekt zich bezorgd uit en denkt dat het Malinese leger inclusief de G5-Sahel en de Fransen aan de verliezende hand zijn. Hij heeft bij de deelnemende landen aan de G5 verzocht hun steun te verdubbelen. Men is zo langzamerhand de controle totaal kwijt.
De regering spreekt later trouwens over 38 doden en 8 gewonden, die naar het ziekenhuis in Sévaré zijn gebracht. Dertig verdwenen militairen zijn teruggevonden, maar van het lot van vijftig anderen is niets bekend. Voor de zoveelste keer zijn drie dagen van nationale rouw afgekondigd.

Via de mail kreeg ik het droevige bericht van Françoise Haeck (Stichting Scholen in Mali) die haar steun aan haar prachtige project in het dorp Sareseyni moet opgeven. Dit dorp ligt op nauwelijks een steenworp van Mopti, om er te komen moet je met een pirogue naar de overkant van de Niger, Jihadisten maken daar het normale leven bijna ondragelijk. Hun school is al een tijdje gesloten, steun Gueladio werd dit voorjaar ontvoerd en mishandeld, later gelukkig vrijgelaten. Moctar is weggejaagd van zijn rijstveld daar omdat hij Dogon is en geen Peuhl. Zo triest dat het zo moet gaan Françoise, ik weet zeker dat de dorpelingen van Sareseyni je nooit zullen vergeten! Ze heeft zóveel energie en geld gestoken in haar dorp! Dank, ook namens mij, aan allen die Françoise zo fantastisch hebben gesteund.