Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 604, 8 september 2019

boos
en
boos

Zondag 1 september
Mijn nieuwsbrief is de deur uit, een pak van mijn hart. Zelfs de brieven van de KPN en consorten zijn vertrokken en heb ik niet teruggekregen. Al met al een hele bevalling met allerlei bestanden die verdwenen bleken. Die van de website kon ik terughalen, maar vooral foto's van na mijn terugkeer zijn allemaal verdwenen met de automatische reparatie door Windows zelf van mijn splinternieuwe harddisk. Onbegrijpelijk dat ik na een maand daar problemen mee heb. En de back-up dateerde van voor mijn vertrek naar Nederland, dus ik was best het een en ander kwijt en bovendien weet ik niet precies wat. We komen er wel overheen.

Maandag
Ik heb weinig nieuws over de vergadering van Barigondaga, al vertelde Niangaly dat er toch 35 mensen waren. Ik zag er op enkele foto's van hem echter niet meer dan iets van 15 mensen.
Vandaag kwam Niangaly met de offerte voor de reparatie van het hek. Ik schrok daar erg van, de kosten bedragen meer dan 3000 euro. Zoveel dat mijn gevoel om met die tuin op te houden de overhand krijgt. Tot nu toe hadden we daar alleen maar ellende. Op het moment is er ook geen gardien, wat betekent dat bandieten eenvoudig de zonnepanelen en de waterpomp kunnen wegnemen. Voor zover ik begreep zal het de mensen een zorg zijn.

Ik ben van 8 tot 12 uur bezig geweest met die formulieren voor de ING. Ik ben er wel uit geloof ik, nu moet Rob er weer mee naar een ING-kantoor. 'T is toch jammer dat ik mij met dit soort dingen moet bezig houden. De ING moet zich indekken, ze hebben geen enkele belangstelling wat we nou eigenlijk in Mali uitspoken. Daar hebben ze nog nooit naar gevraagd.

Dinsdag
Gisteravond kwam de jongeman terug met de laptop waarvan ik het scherm heb stukgemaakt. Vanzelfsprekend was hij niet erg tevreden. En ik beloofde een nieuw voor hem te bestellen. Ik stelde hem voor dat we de schade samen zouden delen. Ik vraag nooit geld voor de reparaties, om daar nu ook nog geld op toe te leggen vind ik niet eerlijk. Dus het is nog niet zo gek dat ik aanbied om de helft te betalen. Maar hij ging niet akkoord, ook wel enigszins begrijpelijk omdat niemand hier ooit geld heeft. Hoe rijd je een auto als je geen geld hebt voor benzine?
Toevallig kwam Dako net binnen en hij heeft met de armzalige gesproken. Dako houdt niet van problemen en wil zelf de helft bijdragen, maar ja, dat vind ik ook niet erg redelijk. Ik betaal wel gewoon het volle bedrag. Het maakt mij echter niet blij. Het is de stress, die mij parten speelt.
Gisteren ook hoorde ik alweer het schieten met steentjes op het dak. Ik keek op straat en zag daar inderdaad enkele kindertjes met een katapult spelen. Ze leken mij totaal onschuldig. Paul wilde wel even achter het huis kijken en kwam een paar minuten later terug en vertelde dat de stenen inderdaad daar vandaan kwamen. Hij heeft de kwajongens hun katapult afgepakt en in een oude waterput gedumpt! Ze hadden het waarschijnlijk gemunt op wilde duiven die vaak op het dak zitten en hun nesten onder het riet hebben. Het zijn zogenaamde speckled pigeons en hebben een rode vlek rond hun ogen. Geen respect.

Donderdag
Op het internet lees ik over het instorten van een gebouw in Bamako, er waren 15 doden te betreuren, bouwvoorschriften werden genegeerd. Misschien hadden ze wel helemaal geen vergunning, de eigenaar is opgepakt.
En 30 kilometer voorbij Douentza reed een bus op een mijn, men spreekt van 14 doden en vele gewonden. Het betreft de busdienst van maatschappij Sonef tussen Sévaré en Gao. De belangrijke verbindingsweg is in een ernstige staat van ontbinding. Op veel plaatsen is het asfalt totaal verdwenen, sinds 2012 vindt er geen onderhoud meer plaats. Dat geeft jihadisten de kans om mijnen te plaatsen op plekken waar geen asfalt ligt. Al jaren vinden er voornamelijk in Gao demonstraties plaats om de weg te onderhouden. Ik vermoed dat reizigers nu niet meer graag de bus nemen, de dienst is echter nog steeds in gebruik.
Het is vaak raak tussen Douentza en Hombori/Boni. Begin september werd een bus aangehouden door jihadisten en werden dertig, waarschijnlijk ongewapende, soldaten gesommeerd de bus te verlaten. Het ging om soldaten van de MOC, dat zijn voormalige rebellen, die nu samenwerken met regeringsleger. Enkele soldaten werden meteen gefusilleerd, een zestal wist te ontsnappen en 22 anderen worden tot op heden vermist. Het kan zijn dat zij later ook zijn vermoord, het kan ook zijn dat de jihadisten hen opnieuw in hun gelederen hebben opgenomen.

Er is veel te doen over het wegennet, de weg van Bamako/Kati naar Kayes verkeert ook in een abominabele toestand. Vorige week hebben demonstranten de weg geblokkeerd om herstel af te dwingen. Dagenlang konden meer dan 1000 vrachtwagens niet verder en liepen de leveringen in Bamako gevaar. Dat heeft geholpen, want er wordt nu aan de weg gewerkt.
Gelukkig is de weg van Bamako naar Sévaré nog steeds in redelijke staat. Tot Ségou is de weg prima en ruim opgezet. Daarna wordt de weg smaller, hobbeliger en minder comfortabel. Het asfalt wordt in elk geval wel redelijk bijgehouden, van tijd tot tijd wordt het min of meer regelmatig gerepareerd. Kans op mijnen is daar niet.

Gisteren was de maandelijkse vergadering van onze equipe van de Stichting Mopti. Wat moet ik ervan zeggen? Ik was in elk geval niet erg tevreden over het verloop.
Om te beginnen wil ik zo graag het schooltje in Walirdé helpen met hun eigen watervoorziening. Ook dat is een min of meer dure grap, dat gaat waarschijnlijk ongeveer 1500 euro kosten. Maar ook in Barigondaga is geld nodig, veel geld voor het herstel van de afrastering van hun voor onze doen veel te grote terrein. Daarvoor ligt de offerte van 3000 euro. We betalen nu de tol voor hun exorbitante eisen bij de aanleg. Baba stelt voor de dorpelingen een laatste kans te geven. Ik ben bang dat we daar niet echt onderuit kunnen. Alleen ontbreken de financiën als we alle twee de projecten willen uitvoeren. Ik overweeg het geld eventueel voor te schieten. Het kan misschien betekenen dat we volgend jaar niet genoeg overhouden voor een nieuwe tuin.

De vergadering werd afgesloten met het punt of we er niet iemand bij moeten nemen. Beheer en controle zijn nu voornamelijk in handen van Gouro en Makan, zij worden op grond van vrijwilligheid betaald. Ik zou heel graag een echte deskundige erbij hebben, een professionele kracht, maar dat is ook weer afhankelijk van geld. Ik denk voorlopig over een stagiaire van de landbouwschool uit Katibougou. Baba stelde echter dat hij slechte ervaringen had met deze kandidaten omdat zij overwegend op een goed betaalde baan uit zijn met toekomstige salariseisen van 200 tot 400 euro per maand. Daarbij zouden zij ook liever een baantje achter een bureau hebben, in plaats van dat zij overdag de tuinen bezoeken en de vrouwen praktisch helpen met de dagelijkse werkzaamheden, zo vervolgt Baba. Niet dat zij zelf de schoffel ter hand moeten nemen maar ik wil wel dat zij de vrouwen beter begeleiden. Baba stelde voor Kané te vragen, een man op leeftijd(?) met wel veel ervaring. Hij gaf ooit een cursus aan de vrouwen van Sangubaka.
In elk geval zal er ook iets moeten gebeuren aan de salariëring van de anderen, die worden nu betaald op basis van vrijwilligheid en daarom kun je van hen ook niet alles verwachten. Zij konden gisteren nog geen antwoord geven over wat zij zouden willen verdienen met een 40-urige werkweek.
In Nederland hebben we met de bestuursleden uitgebreid gediscussieerd over dit punt. Want hoe krijg je meer geld bij elkaar om mensen meer te betalen. Tot nu toe verzochten wij voornamelijk geld voor de projecten, niet voor salarissen. Officieel mag de Stichting geen mensen in diens hebben, hoewel dat nog de vraag is. De Stichting mag zijn bestuurders niet betalen{?}, anderen misschien wel. Ikzelf vind het een lastige kwestie.

Gisteren bracht iemand mij een splinternieuwe laptop met de vraag of ik die kon installeren. Bij het aanzetten bleek het apparaat reeds onvolledig en gebrekkig te zijn geïnstalleerd. Ik ben niet verder gegaan omdat ik ontdekte dat de batterij het niet deed en ik nam contact op met de eigenaar en raadde hem aan de computer terug te brengenen te vragen naar de garantie. De eigenaar hield zich een beetje op de vlakte. Ja, de computer was eigenlijk van zijn oom in Gao, zo vertelde hij. En hij had ook haast, want vandaag wilde hij hem meenemen naar zijn dorp. Ik wil er eigenlijk verder niets aan doen, het is beter hem eerst te repareren. Dus heb ik hem voorlopig aan de kant geschoven. Achteraf vond ik de gang van zaken toch een beetje vreemd en vroeg ik mij af of het wel zuivere koffie is. Betreft het misschien een gestolen apparaat?

Ik ben zojuist ook uitgevallen tegen Dako. Word ik nou oud, seniel en een brompot? Dako vroeg mij een geboortebewijs te regelen voor Maman, het vriendinnetje van Douba. Het is ook weer een heel verhaal, maar twee jaar geleden weigerde haar familie in Bamako ten enenmale voor haar de papieren te regelen zodat zij in Sévaré haar school kon vervolgen. Ondertussen raakte zij in verwachting en kreeg een miskraam, eerlijk gezegd tot mijn opluchting. Maar nu is zij dus alweer in gevorderde staat en heeft zij een geboortebewijs nodig. Meestal kunnen ze dat wel regelen in het gemeentehuis van Banguitaba, maar dan moet zij er wel heen, althans ik denk dat dat beter is. Maar zij kan niet mee op de bromfiets omdat zij dus in verwachting is.
Ik baal wel weer. Leren ze het dan nooit? Het financiële plaatje van een nieuwe telg komt wel weer op mij terecht. In plaats dat ze nu eerst minimaal haar school afmaakt!

Zaterdag
Ik ben boos. Ik had gisteren een gesprek met iemand uit Nederland en wij bespraken de problemen over onder andere het zoeken van versterking voor onze equipe van de Stichting Mopti. Zo'n gesprek is wel eens goed, het zet mij verder aan het denken. Hij heeft gelijk, ik moet meer op mijn strepen staan. Als de mensen van de equipe hun opdrachten niet goed uitvoeren moet ik ze de wacht aanzeggen en ze uiteindelijk misschien wel ontslaan. Het druist erg in tegen mijn aard, ik wil geen manager zijn, ik ben niet zo van de harde hand. Ik ben eigenlijk al lange tijd ontevreden over twee leden van onze equipe. Hun werkzaamheden zijn wat mij betreft onvoldoende. We hebben mensen nodig die de vrouwen veel meer stimuleren en begeleiden, ze eventueel aanspreken op hun manier van werken en op hun gedrag. En ik op mijn beurt moet mijn equipe daarop kunnen aanspreken.
Zo bij voorbeeld vanmiddag. Het is de zoveelste keer. We hadden een vergadering georganiseerd bij de tuin van de Tamasheq, het ging over het salaris voor de gardien. We hadden afgesproken om 4 uur. Helaas was alleen Niangaly op tijd, zoals altijd trouwens. Ik ben om kwart voor vijf weggegaan, ik had geen zin om langer te wachten. Om vijf uur belde Baba mij en ze hadden er niet op gerekend dat ik bij die vergadering zou zijn. Ze kunnen mij niet verbieden om bij zulke vergaderingen te zijn. En ik op mijn beurt zeg hem dat ik het te druk heb om te wachten tot het de heren belieft om ooit te verschijnen. Ik werd zowaar boos op hem, want ik vind zijn argumenten nergens op slaan. Later stuurt hij mij een WhatsApp dat ik verantwoordelijk ben voor het geld en voor wat er wordt uitgevoerd en dat zij verantwoordelijk zijn voor wat er in de tuinen gebeurt. Voor mij is dat nieuw en ik ben het daar helemaal niet mee eens.
Niangaly vertelde mij over een vergadering niet lang geleden in Medina Coura. De vergadering daar zou beginnen om drie uur, Niangaly was zoals altijd op tijd, de rest kwam om kwart over vijf nog een keer aanzetten! Hij had meer dan twee uur en een kwartier zitten wachten.
We zullen erover praten, want ik vind dat het zo niet langer kan. En het gaat echt niet alleen over laat komen.

De promoteur van de Ecole de Santé had mij gevraagd bestanden van oude floppy’s af te halen. Om tijd te besparen bestelde ik een nieuwe USB floppydrive. Helaas dat apparaat deed het niet. Ik wilde niet nog een andere laten komen, dat kost weer een paar weken, dus poogde ik die floppy’s in te lezen met oude diskdrives. Mijn oude kennis van DOS ben ik nog niet vergeten! Het liep wel uit op een hele ochtend gemier. Uiteindelijk vond ik wel een aantal van zijn bestanden terug, maar het kostte erg veel tijd.