Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 600, 11 augustus 2019

vandaag schapen-"feest"
en
hoe krijgen we Modibo vrij?

Dinsdag 6 augustus 2019
Nieuwsbrief nummer 600, eigenlijk even om bij stil te staan.
Ik sprak gisteren een uurtje met Baba. Voor het moment is het 't belangrijkste hoe het nu verder moet met Modibo, die in Bamako in de gevangenis zit op verdenking van terroristische activiteiten, maar die daar op geen enkele manier bij betrokken was.
Modibo ken ik vanaf dat ik in Sévaré arriveerde. Hij had toen al een klein winkeltje op de weg naar Mopti ter hoogte van de markt. Ik herinner mij dat ik bij hem, oh schande, een pakje Dunhill kocht als cadeautje voor Sékou, mijn bewaker, terwijl ik zelf eigenlijk een fervent anti-roker ben. Sinds die keer onderhield ik contact met hem. Modibo is gehandicapt als gevolg van polio en loopt altijd met een arm-kruk. Hij kwam regelmatig bij mij langs, vaak gewoon om te groeten of om mij een zak met fruit of groente te brengen. Op mijn beurt hielp ik hem vaak met kleinigheden, soms betaalde ik zijn huur of hielp ik hem met de reparatie van zijn erg oude Mobylette, waarop hij zich op wonderbaarlijke wijze verplaatste, soms zelfs met een van zijn kinderen achterop. Zijn laatste zoontje werd naar mij vernoemd. Ik zorgde jaren geleden ook dat dochter Djeneba weer naar school ging.

Op 14 maart van dit jaar werd een bewaker van een bank in Sévaré vermoord en beroofd van zijn wapen, mogelijk een Kalasjnikov of iets van dien aard. Een dag later werd Modibo van zijn bed gelicht met een jonge herder die bij hem de nacht doorbracht. Zij, plus twee anderen werden verdacht van de moord en in de gevangenis gestopt. (zie onder andere nieuwsbrief 580 en verder). Sindsdien zit hij vast en is hij overgebracht naar de gevangenis in Bamako. Op Facebook vond ik foto's van het groepje gearresteerden met hun gezichten duidelijk herkenbaar. Er volgde een hele waslijst met de meest verschrikkelijke bedreigingen. In de weken na die arrestatie werden diverse pogingen ondernomen hem vrij te krijgen door de burgemeester en door de Imams van de grote moskee in Sévaré, overtuigd van zijn onschuld. Er werd beweerd dat ze hen nog even vast wilden houden omdat voor hun leven werd gevreesd. Helaas bleef het steeds bij beloften en vermoedens.
Onlangs bezocht ik Modibo in de gevangenis in Bamako. (zie nieuwsbrief 599). De vooruitzichten zijn evenwel slecht, als we niets doen kan zijn detentie nog jaren duren. Zo zitten een tientallen, misschien wel honderden al jaren onschuldig in de gevangenis van Bamako opgesloten. De meesten hebben geen juridische bijstand en hebben geen enkel vooruitzicht om ooit opnieuw het daglicht te aanschouwen.

Terug in Sévaré ondernam Baba actie door hier een bevriende rechter om hulp te vragen. Er zou misschien geen andere oplossing zijn dan een soort losgeld te betalen voor zijn vrijlating, je noemt het corruptie. In die kringen kan het om duizenden euro's gaan is de voorlopige inschatting. Ondanks zijn absolute onschuld is er niemand die naar Modibo en zijn groepje omkijkt, hun dossier is ergens onderop een stapel verdwenen.
De rechter uit Sévaré zou echter willen proberen de rechters in Bamako te bewegen zijn zaak versneld te behandelen. Het gaat dan om het vrij krijgen van alle vier de verdachten, van wie het absoluut zeker is dat zij niets met de moord te maken hadden. De echte dader heeft zich op die bewuste donderdag in maart vast en zeker snel uit de voeten gemaakt en wie weet heeft hij het wapen gebruikt bij de latere aanvallen in de Dogon.
Het is nu weer afwachten.
Waarschijnlijk zitten er honderden gevangenen vast die geen (eerlijk) proces hebben gehad. En hoe velen zijn er werkelijk schuldig? Het leger pakt vaak mensen op om te kunnen beweren dat ze de "schuldigen" hebben gearresteerd. En voor een heterdaadje zijn ze altijd te laat. Ook vandaag (zondag) lees ik nog een dergelijk bericht op Facebook, waarin gearresteerden worden bedreigd met opmerkingen als "bon travail!" en "tuez les!"

8 augustus, donderdag
Ik heb het razend druk, misschien is er vandaag een beetje licht in de duisternis. Ik heb nog slechts één laptop onder handen.
Ik las zojuist in de NRC een interessant artikel van verslaggever Bram Vermeulen over de vermilitatisering van de grensbewaking van Europa. Misschien aardig om te lezen. Bram Vermeulen, een van de betere verslaggevers in Afrika.

De laatste dagen regent het van tijd tot tijd. Ook vanmorgen was het raak en het was een stevige bui ook. Vandaar trouwens dat het mij niet lukt om tuinen te bezoeken, de wegen staan voor een groot deel onder water en de modder belet mij er naar toe te gaan. Jammer, ik heb veel vertrouwen dat het nu juist erg goed gaat in de tuinen en dat wil ik graag zelf in ogenschouw nemen.

Zaterdag
Salif kwam terug met de laptop die ik net opnieuw had geïnstalleerd. De malloot had een geïnfecteerde USB-stick in zijn computer gestopt, die ervoor heeft gezorgd dat ongeveer geen enkel programma het meer deed. Ik probeerde hem vanmorgen te herstellen, maar het is onbegonnen werk. Ik zal hem opnieuw moeten installeren. Probleem met zo'n oudje met Windows XP is, dat er eigenlijk geen goeie virusscanner meer beschikbaar is. En zo blijf ik bezig.
Ik had vandaag tijd willen vrijmaken om aan de organisatie en de toekomst van de Stichting Mopti te werken, het zal er nu niet van komen. Ik ben ook niet in de stemming. Misschien tijdens de feestdagen.

Dit had eigenlijk een feestelijke nieuwsbrief moeten worden. Ik heb niet meer dan een paar foto's van Dombo. Hij heeft het in de nacht van donderdag op vrijdag kennelijk aan de stok gehad met een indringer en er lijkt een grote hap uit zijn staart. Ik hoop dat het niet gaat ontsteken.

Morgen, zondag, is dus het Tabaski-feest. Voor Diahara en voor Saskia kocht ik van de week een prachtige jurk. Kleren maken de man! De meisjes moeten er vooral mooi uitzien. Papou verveelt mij al dagen met gezeur om een nieuwe bromfiets. Nu dat definitief van de baan is, probeert hij een paar nieuwe schoenen te scoren. Ik weiger, ik kan en wil niet de hele familie in de nieuwe kleren steken. Ik had ook al een koffer met cadeautjes meegenomen uit Nederland. Hij moet ophouden met zeuren.

Ik las op het net dat jihadisten in grote delen van het land ongeveer 600 scholen hebben gereorganiseerd tot koran-scholen, zo indoctrineren zij de jeugd en kunnen zij ze klaarstomen voor hun extremistische strijd. Dat voorspelt niet veel goeds voor de toekomst.
En de meest gezochte jihadist en crimineel van Mali, Lyad Ag Ghali, zou ernstig ziek zijn en elk moment kunnen overlijden. De belangrijkste leider van de jihadisten zou ergens ondergedoken zitten op de grens tussen Mali en Algerije. Of is het een afleidingsbericht?

Zondag 11 augustus.
Het is kwart over zeven. Ik hoor rondom schapen blaten, tegen tienen zal het stil worden. Het is het schapen-"feest" voor de mensen, niet bepaald voor de dieren. Er is weer heel wat afgezeuld, boven op bussen, vrachtauto's en brommers. Het is al weken aan de gang. Sambé, sambé, bonne fête.

Ik ben voor het eerst sinds mijn terugkomst weer uit eten geweest. Geklemd tussen twee benzinestations is een nieuw café/restaurant gebouwd. Het is groots opgezet en het ziet er mooi uit. Er is nog geen menukaart. Ik had Bocar meegenomen uit eten, die is een maandje in Sévaré, hij komt uit Mopti en woont en werkt in België. 'T eten was niet slecht, niet fantastisch ook, maar voor het geld hoef je het niet te laten. By far het goedkoopste restaurant in Sévaré, tenzij ze zich in de prijs hebben vergist. Ik betaalde 5 euro voor twee maaltijden inclusief twee blikjes fris. We aten buiten, er stond een klein beetje wind wat de muggen op afstand hield. Alleen die tafels! Ze hebben vaste betonnen tafels bedacht, grof en onsympathiek, wel met tegeltjes. Maar ze zijn vooral te hoog, ik schat 1 meter, 10 centimeter lager zou een stuk comfortabeler zijn. Maar hoe verlaag je een betonnen tafel? En een nadeel is het niet aflatende lawaai van de weg naar Mopti.
Misschien een volgende keer beter binnen zitten.