Mopti home page
Klik hier voor de printversie

 

Willem Snapper's nieuwsbrief nr 596 van 26 mei 2019.

U kunt zich altijd per mail aan- of afmelden voor de wekelijkse aankondiging: wsnapper@mopti.nl

 

de tuin van Tiamoye van een afstandje

 

vergadering in Tiamoye
en
de eerste regen gevallen

Het jaarverslag 2018 van de Stichting Mopti staat op de website!

Dinsdag
Het is warm vandaag, wat heet, bloedheet! De vochtigheidsgraad is ook aan het stijgen. Dus wie weet gaat het dan toch regenen.
En ik loop weer over van de activiteiten. Gisteren repareerde ik onze wasmachine, ik heb de onderkant voorzien van gaas, zodat de eventuele muizen geen kans meer hebben. En ik ben zeker een uur bezig geweest met het verwijderen van kalk- en zeepresten uit het wasmiddelen-bakje. Het zat dik aangekoekt en was keihard. Er moest zelfs een beitel aan te pas komen.

       

Hierboven de maisonnette in aanbouw, gisteren en vandaag.

Daarna een snel bezoek aan de tuin van Tiamoye. Daar schiet het op. Niangaly is zo'n beetje klaar met zijn afdeling, Ablo moet het huisje en het toiletgebouwtje afmaken. Dit keer had ik geen commentaar.
Terug thuis maakte ik een lijst met alle 95 vrouwen van de tuin. Hebben we nodig voor de verdeling en de verloting van de velden. Het is niet ongebruikelijk dat er vrouwen tussen zitten met dezelfde naam, maar nu zijn het er toch wel een boel. Ik ontdek trouwens ook namen van mannen.

En zo komt mijn dag wel om.
Amahiré stuurt mij weer ettelijke berichtjes om haar te bellen. Hoe doet ze dat toch, het lijkt wel of ze alleen maar op een knop hoeft te drukken om mij weer te bedelven onder de sms’jes. En als dat dan is op momenten dat ik al op een oor lig, is wel vervelend. Maar om vier uur 's-nachts kreeg ik ook een sms’je van Meni, haar vader. Hij vertelde dat hij een ongeluk had gehad en in het ziekenhuis lag. De dokter had "iets" geamputeerd. Ik denk dan meteen aan het ergste, een arm of een been. Toen ik hem de volgende dag opbelde bleek het om een vinger te gaan. Hij was met zijn hand tussen een deur gekomen. Hij had erg veel pijn en natuurlijk stuurde ik hem maar weer geld.

Ik heb vanmorgen ook weer een rondje Sévaré gedaan. Eerst naar de kapper, daarna drie kruiwagens gekocht voor in de nieuwe tuin.

Ik moet uitkijken in het verkeer. Tot nu toe is het steeds goed gegaan, maar het verkeer is zo chaotisch en het wordt steeds erger. De mensen houden zich steeds minder aan de verkeersregels. Vandaag moest ik naar Mopti, ik had meerdere narrow escapes. Ik erger mij meer en meer aan het onbeschofte gedrag in het verkeer. Iedereen probeert voor te dringen, de sterksten eerst. Maar is het wel zo onbeschoft? Ze kennen de regels eenvoudig niet en denken allemaal dat het zo hoort. Ik wind mij er er erg over op. Ook ik krijg de neiging om mijn recht te nemen. Ik word boos als iemand zomaar zonder te kijken de weg oprijdt. Het is schering en inslag.

later deze week zit dit meisje bij de vergadering in Tiamoye,
het is vast zijn dochtertje

In Mopti haalde ik de eerste helft op van de 360 piketten voor de tuin. In de buurt bas-fond kocht ik alvast 40 kleine dabas af (kleine hakken). De rest komt donderdag. Ook daar was het verkeer chaotisch. In de smalle straat probeerde een enorme vrachtwagen zich een weg te banen. En niet even wachten tot hij kon doorrijden, dus hij veroorzaakte een enorme opstopping. Hij drukte mijn auto helemaal in de kant en daarbij raakte ik met een wiel een klein oventje. Dus dat werd betalen. De eigenaar was wel tevreden, zo verkocht hij tenminste nog iets. Ondertussen zag ik de lucht betrekken en er stak een stofstorm op. Niet zo een storm met van die rollende wolken gelukkig.
Mijn auto zit nu stampvol met de dabas, de helft van de gieters en de helft van de piketpaaltjes. De andere helft komt donderdag.
Weer thuis viel net de stroom uit. Ik was bang dat het een uitval was voor meerdere uren en aangezien ik helemaal geen zin had om uit eten te gaan opende ik een blik ravioli, deed er een klein blikje tomatenpuree bij en maakte het af met geraspte Parmezaan. Toen floepte de stroom alweer aan. Dus dat was een meevaller. Desondanks heb ik dus uitstekend gegeten.
Nu om zeven uur hoor ik het een beetje donderen en het heeft zowaar ook een heel klein beetje geregend en het koelde ook een beetje af.

Woensdag
Ik heb de piketpaaltjes vanmorgen alvast naar de tuin gebracht. Omdat ik niet zoveel te doen had, bezocht ik ook het bouwproject van het Rode Kruis door Amatigue. Tjonge, dat ziet er imposant uit! Helaas, Amatigue was op reis.

de bouw van het Centrum voor gehandicapten van het Rode Kruis in Sévaré door Amatigue
(Le Comité International de la Croix-Rouge (CICR))

Toen ik door Sévaré reed viel het mij trouwens op dat er overal gewoon werd gegeten, niets duidt erop dat we midden in de ramadan zitten, dat vind ik wel opmerkelijk.

Weet thuisgekomen komt Djeneba langs. Zij wil het komende jaar liever naar het privé-lyceum na vijf maanden staking. Overigens zouden de lessen vandaag weer beginnen, maar de leraar kwam niet opdagen.
Maar Djeneba kwam ook met heuglijk nieuws. Ze vertelde dat het goed gaat met haar vader Modibo en dat ze hem waarschijnlijk kort na het einde van de ramadan uit de gevangenis zouden ontslaan. Voorlopig krijgt hij hulp van sociale voorzieningen In Bamako! Het bestaat, het bestaat echt!! Maar ik lees ook dat justitie in Bamako het allemaal niet aan kan. Er zitten honderden mensen opgesloten die op hun zaak wachten, sommigen al jaren! Ik houd mijn hart vast voor Modibo.
En Meni schijnt weer thuis te zijn. Het ging een stuk beter maar hij klaagde nog wel over het feit dat zijn bril was gesneuveld. Dochter Amahiré kwam langs met haar eigen bril in tweeën. Ze was erop gaan zitten. Weg 40 euro!?

Op het vlak van de veiligheid wil het ook niet erg beteren. Bij de grenspost van Mali en Burkina vond een aanslag plaats met zes doden tot gevolg. De plaats Kouri is niet bepaald meer de regio Mopti, de plaats ligt in het zuiden van Mali. Het terrorisme in West-Afrika steeds verspreidt zich steeds meer en dus zeker niet in Mali alleen.

Donderdag
Deze ochtend de eerste vergadering in Tiamoye. Zo fijn om al dat enthousiasme tegen te komen in dit dorp. De vrouwen en de mannen hadden zich verzameld onder een grote boom en glommen van geluk.
Het was een vergadering zoals we altijd beginnen, we vertellen de dorpelingen over de gang van zaken, de maandelijkse bijdrage, de bewaker en de waarschuwing dat als het niet lukt we de materialen weer terugnemen en op een andere plek andere vrouwen te helpen. Niet dat dit ooit is voorgekomen, maar waarmee we wel een paar keer hebben gedreigd.

dansende vrouwen in Tiamoye, ter begeleiding gebruikt de vrouw een draagbare radio

in het rood de présidente van de vrouwen, als ik tel kom ik niet tot meer dan negentig, we wachten af.

de jonge meisjes maken tientallen foto's van mij

De vergadering duurde niet zo heel lang en iedereen was dik tevreden. Ik ontdekte dat de piketpaaltjes die ik gisteren in de tuin achterliet al werden geteisterd door duizenden termieten. Ongelofelijk hoe snel die beestjes toeslaan als ze de kans krijgen. We hebben de paaltjes nu op een paar stenen gelegd in de hoop dat ze ze nog even met rust laten. Hopelijk gaan we zaterdag de veldjes afpalen. Voor de rest is het wachten totdat het huisje klaar is, dan kan nog wel een week duren. Dan kunnen de zonnepanelen op het dak en kunnen we de pomp in de forage laten zakken.
Vanmiddag reed ik weer naar Mopti om de rest van de tuingereedschappen te kopen.

het stof komt eraan!

Vrijdag
Een Hollandse dag. Al vroeg in de ochtend begon ik met de hulp van Paul en Adama met het vervangen van alle bouten van de nieuwe kruiwagens. De originele zijn eigenlijk onbruikbaar, ze zijn niet vast te zetten. Ik ben daar toch wel anderhalf uur mee bezig. Ik kan mij herinneren dat een andere NGO kruiwagens doneerde, ze werden gedropt in de tuin en ze wensten de vrouwen veel geluk. Binnen twee weken zijn de kruiwagens defect, gewoon omdat ze zo slecht in elkaar zijn gezet. Ook een kwestie van bouten en moeren. De NGO zie je nooit weerom! Ikzelf heb niet zoveel zin om die bouten te vervangen, het is best een naar klusje.
Aan het eind van de ochtend stak er een stofstorm op, gevolgd door regen en koelte. Niet een erg grote bui, maar iedereen is wel blij met de verkoeling. Het is nu om half vier en de temperatuur is een graad of tien gezakt tot 25 graden. Op mijn minimum/maximum thermometer zie ik de maximum temperatuur op 52 graden. Dat heb ik eigenlijk nog nooit gezien. Moet gezegd worden dat de thermometer gedurende een uur per dag in de zon hangt. Maar het is toch wel ongehoord warm. In huis is het nu ruim 33 graden.
Heerlijk om te zien hoe onze poezen Mouche en Dombo van de koelte genieten en achter elkaar aan ravotten, die twee kunnen het zo goed met elkaar vinden.

Verder wordt er gewerkt aan mijn garagedeur, die begon steeds moeilijker te sluiten. Twee metselaars waren ongeveer de hele dag bezig met hakken en breken. Voor het moment zit de garagedeur er nog niet in.

Zaterdag
De metselaars zijn gisteren tegen zessen vertrokken. De smid was te laat klaar met zijn werkzaamheden. Niet veel later arriveerde hij toch met het enorme gevaarte op een ezelkar (arme ezel).
Dus nu zit ik weer te wachten op de metselaars die de deur zullen monteren. Ik verwacht niet dat het nog zoveel tijd kost.

tijdens de stofstorm werken ze gewoon door aan de garage

Ik lees in Le Journal du Mali dat er in Burkina Faso 1933 scholen zijn gesloten vanwege de dreiging van jihadisten. Er zitten 326.000 leerlingen en meer dan 9000 onderwijskrachten zonder onderwijs. Dit bewijst nog maar eens te meer dat de jihad zich steeds meer uitbreidt over de Sahel-landen. En zeer waarschijnlijk heeft IS hier een steeds groter aandeel in. In Mali zouden ruim 1000 scholen zijn gesloten, voornamelijk in het noorden en in het midden van het land.

Nog een treurig bericht. Op 1 mei reed een auto op een mijn in de buurt van Mondoro. De auto was op weg met levensmiddelen naar het dorp Tiguila. Even later arriveerden mensen uit het dorp om hulp te bieden aan de slachtoffers maar zij werden zelf beschoten door jihadisten. Daarbij kwamen twaalf van de dorpelingen om het leven. De kadavers liggen nog altijd in de natuur en zijn niet begraven omdat de dorpelingen bang zijn dat de lichamen mogelijk voorzien zijn van explosieven. Op de terugweg naar het dorp werden de resterende dorpelingen nogmaals beschoten, deze keer vonden nog zes mensen de dood.

Het inzetten van deuren was nog een hele klus, de metselaars zijn er nog bijna de hele dag mee bezig geweest.
De kinderen beseffen dat ze geld hebben en wilden de vloer van het huis laten betegelen. Er ligt nu een cementen vloer, die heeft op zich wel onderhoud nodig. Maar die tegels heb ik ze afgeraden, dat wordt veel te duur. Nu zal Ablo een nieuwe laag cement aanbrengen.
Van de post ontving ik weer vier pakketjes, waaronder een nieuwe telefoon. Het toesturen duurde niet meer dan drie weken!

Zondag
Tsja, het is een drukke ochtend, ik moet weer van alles regelen.
Dus ik laat het hierbij.