Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 590, 14 april 2019

Nogmaals een korte nieuwsbrief, het ontbreekt mij een beetje aan energie, hopelijk de volgende keer!

geknakt vertrouwen?
en
van het kastje naar de muur

Zondag
Het geld vliegt weer door mijn handen, ik word er niet goed van. Soms denk ik dat ik maar beter weg kan.
Ik had altijd het volste vertrouwen in Dako, altijd behulpzaam, al heeft hij ook vaak geld nodig voor allerlei, onder andere voor zijn karate. Het zijn nooit grote bedragen, maar het loopt wel op.
Gisteren vroeg hij of ik medicijnen wilde betalen voor Maman, de grotere broer van Sékou. Hij zou malaria hebben. Ik betaalde hem 13 euro. Vanmorgen vroeg hij opnieuw om geld voor medicijnen nu voor serums voor de vrouw van Maman, die zou ernstig ziek zijn. Het ging om 11 euro. Niet zoveel geld, maar er is elke dag wel wat. Nu net komt Founé lang om te vertellen dat zij naar Maman gaat omdat er een huwelijk wordt gevierd. Ik vroeg haar of zij ervan op de hoogte was dat de ouders beiden ziek waren, waarop zij ontkennend antwoordde. Ik begon opeens erg te twijfelen aan de oprechtheid van Dako. Ik legde het probleem uit aan Kalifa, de oudste van de kinderen, hij was niet op de hoogte van de ziekte van de twee.
En dan begint het opeens te knagen. In januari werd zijn bijna nieuwe bromfiets van 600 euro gestolen. Nu vraag ik mij af of dat de waarheid is, of hij zijn bromfiets niet gewoon heeft verkocht in de veronderstelling dat ik wel een nieuwe zou betalen, wat ik trouwens niet heb gedaan.
Toen ik dit verhaal aan Douba en aan Kalifa voorlegde waren zij overtuigd dat hij die bromfiets gewoon heeft verkocht.

Bovenstaand verhaal werd de volgende dag totaal ontkracht toen Maman in blakende gezondheid opeens voor mijn neus stond om te tonen dat hij en zijn vrouw helemaal niet ziek waren. Even later kwam Dako mij zijn excuses aanbieden en bovendien gaf hij de helft van het geld terug. Hij liet mij een sms zien waarin een andere Maman hem om geld had gevraagd. Waarschijnlijk had Dako zelf met oplichting te maken. Het toont wel hoe ik op mijn hoede moet zijn. Kalifa vroeg mij om niets meer buiten hem om te betalen. In elk geval is het weer een aanslag op mijn vertrouwen in de mensen, het maakt me onzeker. De diefstal van de bromfiets is waarschijnlijk helemaal niet in scene gezet! Maar op een gegeven moment zie je overal iets achter. Ik was gisteren echt buiten zinnen.

Dinsdag
Toch maar weer klagen. Ook gisteren bezocht ik met Kalifa tevergeefs de bank voor de erfenis van Sékou, maar vanmorgen was hij dan in elk geval uiteindelijk wel aanwezig. Ik was nu overtuigd dat alle documenten aanwezig waren, maar het bleek anders. Hij wilde nog gelegaliseerde kopieën van de identiteitsbewijzen hebben van Kalifa en van vader Sékou. Bovendien ontbrak nog een ander certificaat, dat had de rechtbank verzuimd mee te geven. Daarvoor moesten we dus voor de zoveelste keer naar Mopti. Onderweg werd ik aangehouden door de politie. Die hoopte vast en zeker mij te betrappen omdat ik nog geen vignette voor de wegenbelasing zou hebben, maar hij kwam van een koude kermis thuis. Die had ik vorige week eindelijk kunnen bemachtigen. Bij de rechtbank werden we snel geholpen, wel tegen betaling van 22,50 euro, erg veel geld voor een A-viertje met twee regels en een stempel. Ik moest mijn excuses aanbieden omdat ik het geld betaalde met mijn linkerhand, dat is in Afrika de hand waarmee je je kont afveegt. In Sévaré konden we dus de kopieën regelen van de identiteitsbewijzen en de hele stapel inleveren bij de bank. Wat een moeite allemaal, je wordt voortdurend van het kastje naar de muur gestuurd.
Ik kom moe thuis, wel ook nog met twee pakketjes van de post. Die pakketjes komen nu tenminste gewoon aan, ik hoef niet meer zo eindeloos te wachten. Dat is tenminste prettig.
Ik heb trouwens in China cadeautjes besteld voor de familie, die bewaar ik tot als ik terug ben van mijn reis naar Nederland. Hoef ik niet meer zes keer de Albert Cuyp over om van alles te zoeken, al doe ik dat waarschijnlijk toch ook wel.

Zaterdag
Ik heb het de afgelopen dagen rustig aan gedaan. Vanmorgen slikte ik de laatste antibiotica voor mijn kiezen. De pijn is heel veel minder, het zeurt nog een klein beetje. Ik ben wel bang dat de pijn gewoon weer terugkomt. Ik kan mij niet voorstellen dat ik overal vanaf ben.

Voor aanstaande dinsdag hebben we weer een vergadering georganiseerd met onze equipe. We moeten dan bespreken hoe en wanneer wij nog dit voorjaar aan een nieuwe tuin gaan beginnen. Het wordt een beetje kort dag. Half juni ben ik zelf waarschijnlijk vetrokken naar Nederland en ik weet niet of de equipe zich safe genoeg voelt, zeker na alles wat er de afgelopen weken is gebeurd. Bovendien begint dan ook de regentijd, dat is een lastige periode. Anders moeten wij wachten tot het najaar. Het geld ligt in elk geval op de plank!

Ik heb geen nieuws van Modibo. Via via begrijp ik dat hij nog steeds niet is vrijgelaten, de arme man zit nog steeds in de gevangenis in Bamako, maar hij zou het "goed" maken.
Er kwam dus van de week niet heel veel uit mijn handen. Wel ben ik bezig met het jaarverslag 2018. Het financiële gedeelte is in elk geval zo goed als klaar. En tot mijn vreugde weinig reparaties. Ik heb genoten van een paar rustige dagen, dat had ik ontzettend nodig!

Trouwens, het is minder heet dan enkele dagen geleden, maximaal 37 graden, dus dat is prettig.