Willem Snapper's nieuwsbrief nr 586 van 17 maart 2019.
U kunt zich altijd per mail aan- of afmelden voor de wekelijkse aankondiging: wsnapper@mopti.nl
gezicht op de haven van Mopti
Modibo in de gevangenis
en
pizza's, ze zijn er weer
Maandag
Zo, Joep en Jan Joost zijn vertrokken, terug naar Bamako en Amsterdam. Ik benijd ze niet als ze morgen aankomen onder die ongure weersomstandigheden in Nederland, terwijl het hier nu juist zo prettig is.
Even over zondag, die zoals gebruikelijk begon die met mijn nieuwsbrief. Het werd een gedenkwaardige dag. Voor de lunch bestelde ik bij de Canari een paar heerlijke sandwiches omelet en kaas voor ons drietjes en die werden keurig thuisbezorgd!
twee fotootjes van Joep Paulussen: Adama en Joep, en aan het ontbijt met Willem en Jan Joost
Daarop vertrokken we naar de tuinen van Dialangou. Ik constateerde daar dat Niangaly nu wel een prima oplossing had gevonden voor de buitenkraan bij de tuin van de Tamasheq. (Vanmorgen maandag kwam hij foto's laten zien hoe de vrouwen uit het dorp er water tapten.)
Ik ben blij met deze actie, in Dialangou is al lange tijd een enorm waterprobleem. Vlakbij hebben "ze" weliswaar een handpomp en een forage geïnstalleerd, maar die is alleen voor privé gebruik, er zit een slot op, de aso's. Dat wil nog niet zeggen dat ze in de tuin zoveel water kunnen krijgen als ze willen, er moet waarschijnlijk een klein bedragje worden betaald. Ze hebben het over 10 cfa per 20 liter (1,5 eurocent).
We vervolgden ons bezoek naar de grote tuin van Dialangou en maakten daar een rondje. Ik had Papou gevraagd met ons mee te gaan, hij wilde altijd al zo graag een keer met mij naar een tuin, maar bijna altijd is hij naar school.
Die middag had ik een boot gehuurd om een tochtje te maken over de Bani. Klokke half vier stapten we in de pirogue van Djenepo en rond half zes waren we weer terug. Een volgende keer moeten we iets later vertrekken, dan is er wat meer verkeer en staat de zon lager, zodat je beter geniet van de weergaloze zonsondergang. In elk geval was iedereen dolenthousiast, Papou niet in 't minst. Het is genieten zonder het geronk van een motor, we boomden langzaam langs de oevers met hun ontelbare pirogues en pinasses.
Na onze terugkeer dachten we een pilsje te gaan drinken in Hotel Kanaga, maar dat is ons niet gelukt. Het luxe hotel is sinds enige tijd volkomen afgeschermd van de buitenwereld met van die grote zandbalen, waarvan mij de naam nu is ontschoten. Bij de ingang prikkeldraad en een groot stalen hek, dat voorzichtig een beetje opzij werd geschoven opdat de bewaking kon horen wat we kwamen doen. Achter de schermen werd druk overlegd onder de militairen. Via de kier zag ik een drietal zeer moderne terreinwagens met tot de tanden gewapende mannen. We keken recht in de loop van een mitrailleur. Er werd druk hen en weer gepraat, maar ze wilden ons uiteindelijk niet binnen laten. Volgens de woordvoerder was er een contingent Spaanse militairen gelegerd en die wilden geen vreemd bezoek, bang ook voor aanvallen van buitenaf, zoals twee weken geleden de aanval op militairen in Koulikoro. Zelfs de militairen van de Minusma waren er niet welkom, zo liet de woordvoerder ons weten. Hij wilde ons eventueel wel meenemen naar een andere gelegenheid waar we een pilsje konden drinken, maar dat wilden wij niet, daar was het ons niet om te doen, het ging ons om het grote hotel Kanaga.
Teleurgesteld reden we terug en probeerden het bij het geheel vernieuwde Campement-Hotel la Venise bij de entree van Mopti. Ook daar werden we opgevangen door bewakend personeel. Voor de deur begon het al met twee bewapende auto's met militairen. Na wat heen en weer gepraat en nadat we waren gefouilleerd mochten we een beetje onverwacht toch naar binnen. Het hele complex is gloednieuw en de glimmende tegels fonkelden ons tegemoet. Zowel binnen als op het grote terras verder geen mens te zien. Een schitterend en rimpelloos zwembad met water van een bijna onnatuurlijk azuurblauw. Daar bestelden we onze drankjes en bleven we een half uurtje. Toen ik betaalde kon ik even de menukaart inzien. Een grote hoeveelheid pizza's pronkten op de kaart, het deed mij denken aan de voorbije jaren in restaurant Bissap. Het grootste verschil was de leegheid en de kale ambiance. We besloten toch te gaan eten in Auberge Canari, maar ik denk dat ik binnenkort ga uitvinden wat ze aan pizza's te bieden hebben!
Zo eindige de dag met een etentje in Sévaré. Papou was nog steeds met ons, iedereen was zeer tevreden met deze dag!
wielen en vistuig op een grote boot
Donderdag
Ik weet werkelijk niet wat ik dinsdag heb uitgevoerd, maar woensdag moesten we in elk geval weer naar de rechtbank in Mopti. Wij arriveerden er klokke 9 uur, maar de rechters vertoonden zich pas om half elf. Wat ons betreft was de zitting nu een fluitje van een cent. Baba en Gouro legden een vlekkeloze getuigenis af en onze zaak duurde niet veel meer dan een minuut of tien. Vrijdag kunnen we de uitspraak ophalen. Ik deed daarna in Sévaré nog een paar boodschappen en haalde weer een zak geld bij de bank. Ik vervolg de dag met een laptop, die ik ook gisteren al onder handen had. Een enorme dot stof in de ventilator, waardoor het apparaat binnen enkele minuten stopte, omdat hij warm liep. Dat was snel verholpen, maar alle updates namen wel weer erg veel tijd.
En morgen komt Duco voor drie dagen logeren. Dat betekent schoonmaken van de logeerkamer en de badkamer.
's-Avonds vond er op onze binnenplaats een gebed plaats, waarin tot Maria werd gebeden. Elke week rond deze tijd vinden deze gebeden plaats in of rond het huis van verschillende gelovigen. Er hadden zich een zestigtal mensen hadden zich verzameld, veel kinderen en jongeren. Het was een serene gebeurtenis, die vooral vrede en rust uitstraalde. Vanuit een boom werd het schouwspel geobserveerd door Mouche, onze moederpoes, en ook een vreemde spierwitte kat, terwijl Dombo van opwinding enkele keren in een andere boom klom. De hele sessie duurde niet veel meer dan een half uur.
Vrijdag
Het zal niet veel later zijn geweest na het einde van het gebed dat iemand een bewakend soldaat bij de BNDA in Sévaré, mijn bank, heeft overviel, zoals Adama mij vanmorgen vertelde. Op Twitter lees ik dat de aanvaller de militair met een ambachtelijk (artisanaal) wapen heeft doodgeschoten en er met het geweer van het slachtoffer vandoor is gegaan. Ik denk dat het puur banditisme betreft, het is wel zorgwekkend. De politie zou meer dan honderd mensen hebben gearresteerd en opgesloten in de gevangenis.
Verder las ik van de week dat weer over diverse auto's op een mijn zijn gelopen. Meerdere mensen kwamen daarbij om het leven. (3 doden bij Dialloubé en 4 in de buurt van Hombori.) Die aanvallen gebeurden op het moment dat de eerste minister van Mali in de regio op bezoek was. Toen Joep, Jan Joost en ik een drankje gebruikten in restaurant La Venise in Mopti, was hij daar zojuist vertrokken.
vrouwen doen de was in de rivier de Bani bij Mopti
Dan wordt er sinds enkele weken gestaakt onder het onderwijzend personeel van de publieke scholen. Het gaat natuurlijk weer om hun salarissen. Volgens de kinderen kan de staking tot 5 april duren, misschien wel voor de rest van het jaar. Dat zou als gevolg hebben dat dit schooljaar officieel wordt overgeslagen, behalve misschien het eindexamenjaar.
Ik zou bijna vergeten dat vriend Duco zich vandaag bij mij meldde voor drie dagen. Hij had al uitgebreid door Mali gereisd en was onder andere ook in de Dogon. Ik dacht hem mee te nemen naar restaurant La Venise in Mopti om er een pizza te proberen. Toen wij er binnenliepen was een grote open ruimte volgeplempt met gedekte tafels, het zag er gezellig uit. Er klonk mij te harde muziek. Door de gerant werden we echter naar een plek opzij geleid, maar dat zagen wij niet zo zitten. Tot mijn verwondering kwam Christian op mij toelopen, hij vertelde dat het enorme restaurant was gereserveerd voor het personeel van de Banque Centrale des États de l'Afrique de l'Ouest (BCEAO), waar Christian ook voor werkt. Het leek ons beter dat wij onze pizza-plannen een dagje zouden uitstellen en wij vertrokken naar Hotel Flandres in Sévaré. Om tien uur waren we thuis en legden ons snel te ruste voor een warme nacht.
Zaterdag
Ik hoor ook van Niangaly dat een grote groep bewoners van Sévaré zijn opgepakt en in de gevangenis wordt vastgehouden. Ik denk eigenlijk dat de politie nauwelijks weet wat te doen, want de echte dader vind je toch nooit.
We brengen een bezoek aan Komongalou en maken een rondje door de tuin. Dako en Diahara vergezelden ons dit keer. Het is niet onze beste tuin, maar de mensen zijn er erg sympathiek, ze doen erg hun best en proberen er wat van te maken. Ook hier vallen mij de veldjes met aardappelen op. Je ziet ze steeds vaker. Via de apotheek rijden we terug naar huis. Ik voel mij de laatste tijd niet in topvorm. Last van mijn kiezen, vermoeid, mogelijk weer malaria. Dus koop ik een nieuwe pillenkuur. Thuisgekomen word ik opgebeld door een huilende Djeneba. Ze wil dat ik met haar naar de politie ga omdat ze ook haar vader hebben gearresteerd vanwege de moord op de soldaat van donderdagavond. Ik was daardoor ook een beetje van slag. Haar vader is de arme Modibo, de gehandicapte met zijn winkeltje vlak bij de markt van Sévaré. Ik besluit er niet heen te gaan, je weet maar nooit in welk een wespennest ik terecht kom en ik tracht Baba te bellen om raad. Hij raadde mij ook aan daar niet heen te gaan en hij zou proberen er iemand heen te sturen, hijzelf was even niet in Sévaré.
Zondag
Niks meer gehoord van Modibo, ik hoop dat ze hem niet te lang vasthouden. Djeneba vertelde mij gisteren dat ze hem te eten had gebracht, dat ze niet met hem mocht praten en dat het er erg stonk.
Duco en ik aten dan eindelijk in le Campement La Venise de Mopti. En weer stond de grote buitenzaal helemaal volgestouwd met lange rijen gedekte tafels voor een bijeenkomst van het personeel van Orange Money. Voor hen was een tombola georganiseerd, er stonden tien splinternieuwe bromfietsen op te wachten op de gelukkige winnaars. Omdat we tamelijk vroeg waren konden we wel een pizza eten. Het waren niet de pizza's van de vroegere Bissap, maar ze waren toch boven verwachting lekker. Om acht uur reden we alweer terug naar huis.
Jan Joost, Djenepo en Papou op ons tochtje over de Bani (foto Joep Paulussen)
Terwijl ik de laatste hand leg aan de nieuwsbrief komt opeens Djeneba binnen en stort luid huilend ter aarde. Ze is erg overstuur. Ik weet niet wat ik moet doen, ze vraagt mij mee te gaan om te proberen Modibo daar weg te krijgen. Ik tracht haar een beetje te kalmeren, ik probeer haar ervan te overtuigen dat ze hem zeker vandaag of morgen vrijlaten. Het is echt niet verstandig om mij in die kwestie te mengen.