Willem Snapper's nieuwsbrief nr 578 van 20 januari 2019.
U kunt zich altijd per mail aan- of afmelden voor de wekelijkse aankondiging: wsnapper@mopti.nl
de bouwplaats van het centrum voor gehandicapten in Sévaré van het Rode Kruis (CICR)
decemberactie levert 14.455 euro op!
en
het is een plaag
Donderdag en het is al donderdag,
Ik heb niet zoveel te melden over de afgelopen dagen.
Maandag bracht ik eindelijk een bezoek aan het project waar Amatigue mee bezig is, een revalidatiecentrum van het Rode Kruis in Sévaré. Het is een enorm project en het zal nog wel een poosje duren voordat het klaar is. Er wordt in elk geval keihard gewerkt, de fundamenten zijn gelegd en met is druk bezig met het bouwen met de geperste rode stenen. Het ziet er goed uit.
Ik was een beetje teleurgesteld in de opzegging van iemand voor mijn wekelijkse nieuwsbrief. Als belangrijkste reden gaf hij eigenlijk aan dat hij teleurgesteld was in de matige progressie in Mali. "Geld, geld, geld en nauwelijks motivatie tot verbetering/verandering" en "Waarom zou ik vanuit mijn Westerse blik nog kijken, hoe een andere cultuur, gericht op het vandaag, morgen zien we dan weer wel, niets veranderd?" zo schrijft hij. In elk geval bedankt hij mij wel "voor je uitvoerige brieven, waar ik in het verleden met plezier van kennis nam".
Maar betekent dat dan dat ik niet meer schrijven over dingen waarover ik mij verbaas en waar ik mij vaak aan erger? Dingen die in het westen niet tegenkomt en onmiddellijk zouden worden afgestraft? Ik heb hem geantwoord dat ik er mee kan leven, al is het vaak niet gemakkelijk. En ik heb het naar mijn zin, ik heb lieve mensen om mij heen en ik wil hier voor geen prijs weg!
Dinsdag had ik een plezierig gesprek met Baba over onze toekomst. Want hij wil eigenlijk ons zwembad weer oppakken. We zouden een nieuwe bestuursstructuur moeten krijgen, een nieuwe BV, met betere mensen. Ik was al helemaal niet tevreden met het oude bestuur, dat bestond uit mensen die niet heel erg gemotiveerd waren. Met onze voorzitter hebben we helemaal geen contact meer, onze verstandhouding is helemaal zoek. Aan de andere kant vraag ik mij af of het wel zo'n goed plan was. Zou het zich ooit kunnen bedruipen? Waar laten we het overtollige water? En er zijn meer problemen waarvan de oplossing ver te zoeken is. We zouden in elk geval wel kunnen denken aan een sterk vereenvoudigd plan. Groot voordeel is dat we wel de grond bezitten!
En verder had ik een vluchtig contact met Wendela Engelhardt in Bamako die daar een laitterie heeft opgezet, een melkfabriekje, waar kaas, boter en yoghurt wordt gemaakt. Dat ziet er fantastisch uit. Zie een kort filmpje van haar broer Coen op Facebook. Zij heeft anders dan ik een achtergrond in deze sector. Ik zou heel graag zoiets in Sévaré beginnen, lijkt me geweldig en Baba ook. Alleen ben ik bang dat ik mij laat leiden door die uitnodigende beelden van een kaasmakerijtje, ik zal die kaas wel eten, maar is er hier verder een markt voor? Kan een dergelijk bedrijfje zichzelf bedruipen? In een grote stad als Bamako kan ik mij daar wel iets bij voorstellen, maar hier? We hebben natuurlijk wel een aantal potentiële afnemers, enkele restaurants, we hebben de Minusma en er zijn ook wel winkels die geïnteresseerd zijn. Maar is dat genoeg?
Er staat aan de rand van Sévaré een bestaande laitterie, waar we misschien iets mee zouden kunnen. Volgens Baba zou de eigenaar het eventueel wel willen verkopen. Geen idee over de prijs. En het kon wel eens erg duur zijn, als je iets wilt kopen betaal je je blauw en als je iets wilt verkopen krijg je er niets voor. En de Minusma, zouden die kaas kopen? De Nederlanders, maar ook veel andere nationaliteiten laten bijna al hun voedsel uit Europa invliegen! Zij aanvaarden geen risico's bij het nuttigen van lokale producten en mogelijke gevaren die daar misschien al dan niet uit voortvloeien.
een van de vrouwen uit Komongalou
Woensdag ging ik met Amahiré naar de oogarts in het redelijk moderne plaatselijk oogcentrum. We waren er op tijd, al zaten er al enkele mensen te wachten. Desondanks was ik bang dat het bezoek wel flink tijd zou opslurpen. Toen de oogarts verscheen nodigde hij ons echter direct uit in de spreekkamer. Ik was verbaasd, maar sputterde niet tegen. De dokter scheen ook klant bij mij, al is zijn naam mij volledig ontschoten, wat is dat toch vervelend. De dokter onderzocht haar ogen. Het was duidelijk, haar gezichtsvermogen voor ver zien was behoorlijk slecht, ze heeft een bril nodig. Ze had al mij al gezegd dat zij moeite had het schoolbord te lezen en dat bleek! Voor de bril moesten we bij een ander zijn, die bepaalde hoe sterk de bril moest zijn. Hij beschikt over alle moderne middelen, een grote kist met glaasjes stond te pronken op een tafel. Daarna moeten we nog een kwartiertje wachten voor het kiezen van een montuur. Het leek wel de winkel van Pearl! Ondertussen was de wachtruimte volgelopen met patiënten, verschrikkelijk, het kost ze uren en uren. Ik was anderhalf uur later weer thuis en kon ik mij aan een defecte laptop wijden.
Dako kwam langs met zijn telefoontje en liet mij foto's zien van een zwart met wit stinkdiertje, dat hier vlakbij gevangen was in een klem van een buurjongetje. Dako had het beestje nog ergens aan de rand Sévaré losgelaten. Ik weet eigenlijk niet of het nog leefde of dat hij nog een overlevingskans had. Het stemde mij weer eens triest. Ik legde hem uit dat de mensen geen respect hebben voor dieren en dat alle dieren erbij horen, dat ze net zo goed recht van leven hebben als mensen. Aan de andere kant, die val stond er waarschijnlijk voor het vangen van ratten en muizen, dat zijn beesten waar men wel erg veel last van heeft. Voor hetzelfde geld lopen Mouche of Dombo in zo'n klem. Ik moet er niet aan denken.
Tegen de avond ging ik nog even een paar boodschappen doen in Sévaré. En ik erger mij steeds meer aan die chaotische driewielers. Ik las er al over in Bamako, waar zij de wegen steeds meer verstoppen. Vijf jaar geleden zag je die dingen nog maar sporadisch, nu rijden en honderden rond. De bijna altijd zeer jeugdige bestuurders zijn zo brutaal als de nacht. Voor een stoplicht gaan ze je links en rechts voorbij en versperren ze je daarna de weg. Voor hen gelden geen regels en niemand die er ooit wat van zegt. Elke dag komen erbij. Ze parkeren overal, links rechts, ze steken de weg over zonder te kijken, rijden op de verkeerde weghelft, kortom het is totale chaos. Ze terroriseren het verkeer, het is een plaag.
Vrijdag.
Voor diverse dingen heb ik zo mijn vaste winkeltjes. Zo ook voor wasmiddel. Bij de winkel van Moussa had ik maandag 80 kilo waspoeder besteld voor onze wasmachine. Hij haalt dat dan weer uit Bamako en de bus neemt het mee naar Sévaré. Dat gebeurt met veel dingen en dat is heel erg handig. Zo kon ik die drie dozen vanmorgen ophalen. Hij had kennelijk vertrouwen in mij, want ik had van tevoren niks hoeven aanbetalen, dat is meestal wel anders.
En zaterdag dacht ik even een kraan te vernieuwen in de logeer-badkamer. Fluitje van een cent zou je denken. Maar zoals gebruikelijk loopt het anders. Het kostte me uren en ik moest ook in Sévaré nog een nieuwe sifon kopen. Ik ben niet eens erg tevreden. Om het geld hoef je het allemaal niet te laten. De kraan kost 3 euro en de sifon trouwens ook. Daar hoef je in Nederland niet om te komen.
In de regio Mopti, "derrière le fleuve", hebben de Fransen met Mirage 2000 straaljagers in samenwerking met het Malinese leger een groep terroristen uitgeschakeld. Het zijn er weer 15 minder, maar ik heb ook wel zo mijn twijfels of deze harde lijn altijd de goede weg is. Je hoort eigenlijk nooit over pogingen om met de terroristen in gesprek te komen. Zou dat niet meer uithalen?
Aan de andere kant, veel dichter in de buurt van Bamako worden hele regio's geterroriseerd door jihadisten. Ze bezoeken dorpen en sluiten scholen, tenzij de leerkrachten alleen nog les willen geven in het Arabisch. Doen zij dat niet dan komen ze terug op straffe van de dood, ze krijgen hun informatie vanuit het dorp. De meeste leerkrachten houden het dan voor gezien en vertrekken naar veiliger oorden. Het gebeurt ook regelmatig dat leerkrachten door de jihadisten uit het openbaar vervoer worden gepikt en weggevoerd. Dat gebeurt zowel op het land als op het water. Je hoort meestal nooit meer wat er met deze mensen is gebeurd.
Rond Boni probeert het Malinese leger het terrorisme op de knieën te krijgen. In het bos van Serma werden 15 terroristen gedood en werden trainingskampen ontdekt, waar hoeveelheden wapens en munitie werden gevonden, benevens vervoermiddelen en voorraden. Daar zou ook Farouk, een chef van de terroristen, zijn uitgeschakeld. Het artikel op Maliweb spreekt ervan dat het web rond de belangrijkste terroristenleider Iyad Ag Ghali wordt aangehaald.
Zondag
Ik mat vanmorgen de laagste temperatuur van dit jaar: 15 graden. (koud hoor!)
Vandaag is het de 58e verjaardag van het Malinese leger. Ter voorbereiding van dit feest probeerde een helikopter van het leger gisteren te landen op de grote garnizoensplaats in Kati. Zo op het oog had de heli een te grote snelheid bij het landen. Zie hier een videootje.
Sinds 26 november 2018 is er voor de decemberactie van de Stichting Mopti 14.455 euro binnengekomen. We hebben het meeste nu wel gehad, al blijven alle giften welkom. Dank, dank, dank! Van de 114 donateurs zijn er vier van wie ik geen mailadres heb en die ik niet persoonlijk kon bedanken. Giften blijven natuurlijk altijd welkom, zie de betreffende pagina op de websitevan de Stichting Mopti!