Willem Snapper's nieuwsbrief nr 550 van 20 mei 2018.
U kunt zich altijd per mail aan- of afmelden voor de wekelijkse aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Dit is Mouche, onze nieuwste aanwinst
een nieuwe laptop
en
een nieuwe koelkast
Dinsdag
De Hollanders logeerden in de Auberge Canari, ze waren zeer tevreden, dus dat is fijn. Nog altijd is er 's-ochtends praktisch geen water. Ik sta meestal om een uur of vijf op om een douche te nemen, waarna ik een paar uurtjes verder slaap. Fijn om even wat andere gezichten te zien. Even mijn gedachten verzetten. Gisteren dronken we bij mij thuis een paar biertjes, daarna aten we in de Canari, zoals gewoonlijk hadden ze het prima voor elkaar. Rob vooral is een onderhoudend prater.
En ze brachten mijn nieuwe in Nederland gekochte laptop mee! Vanmorgen zette ik mijn al voor-geïnstalleerde ssd erin (harddisk). Hij liep meteen als een zonnetje, zo vlekkeloos en zo snel, ik ben er erg blij mee. Liesbeth had een heerlijke paardenworst meegegeven en verder brengen bijna alle gasten een fles whisky mee, zo deden zij ook. Hartstikke bedankt!
Vanmorgen zijn Rob en Vincent na het ontbijt naar Sangha vertrokken om daar de accu's voor het Technisch Lyceum te installeren.
Nu ben ik weer thuis en begint het gedonder weer. Die eeuwige Seydou heeft weer geld nodig, hij heeft last van zijn appendix, de dokter heeft hem antibiotica voorgeschreven om een operatie te voorkomen. Dus daar gaat mijn geld weer. En die appendix komt zeker weer terug, dan moet hij alsnog worden geopereerd. Mijn stemming is meteen weer bij nul.
Woensdag
Het gaat toch niet goed met mijn net gerepareerde koelkast. De eerste dagen daalde de temperatuur tot 7 graden, prima, maar langzamerhand kroop de temperatuur weer omhoog. Vanmorgen was hij alweer 15 graden en dat is niet koud genoeg. Dus heb ik reparateur Dicko gebeld. Dit keer heeft hij een zogenaamd "teveel" aan gas laten ontsnappen. We zijn nu drie uur verder en de temperatuur is nog altijd 19 graden. Ik realiseer mij dat ik beter een nieuwe koop, maar daarvoor moet ik misschien naar Bamako. De koelkast die ik twee jaar geleden in Mopti kocht is niet echt goed. Binnen een paar dagen zit hij vol met aangekoekt ijs. Wat een gedoe.
En ik ben boos ook. Vanmorgen hadden we een vergadering gepland van de Stichting Mopti, maar al wie kwam opdagen was Niangaly. Baba nam de telefoon niet op, hij belde mij pas om halftwaalf dat hij ziek was en dat zijn telefoon bij de grande famille aan de oplader hing. Ik vind het geen excuus, dat hij niet de moeite neemt om niet eerder te bellen. Maar niks laten horen, terwijl Niangaly en ik op de rest zitten te wachten, dat vind ik erg vervelend. Gouro en Makan verschenen doodleuk ook niet. Ik neig ernaar om hun salarissen te korten. Ik vind het geen manier van doen. En het is niet voor het eerst, het is bijna elke keer.
Donderdag
De vergadering is nu een week uitgesteld. Het betekent zoveel dat het project voor de Tamashek voorlopig niet kan starten, we moeten wachten tot ik eind augustus terug ben uit Nederland, tenzij ik nu zelf besluit om ermee aan de gang te gaan. Ik ga er nog over nadenken. Ik baal ervan.
Ik heb niets meer uit Sangha gehoord, maar ik begreep uit Nederland(!) dat ze wel erg last hebben van de hitte. Het is ook eigenlijk een volstrekt verkeerd seizoen om actief te gaan werken. Ze komen zondag weer terug en reizen maandag naar Bamako en daarna terug naar Nederland.
En het is ook extreem warm, hierbinnen is het nu om acht uur in de ochtend al 35,8 graden en met een luchtvochtigheid van 34%. De koelkast doet het nog steeds niet naar behoren, de temperatuur is nu 21 graden, daarentegen is het in het vriesvak dik onder nul. Ik vind het vreemd dat het vriesvak normaal is en het koelgedeelte het niet doet. Gelukkig bewaar ik alle etenswaar in de andere koelkast, maar dat is lastig, want ik moet voor elke handeling een eindje lopen, hij staat achter in de gang. Ik heb nu eigenlijk besloten een nieuwe te kopen, maar nu een betere dan die ik twee jaar geleden kocht, die bevalt helemaal niet. Ik gebruik hem sporadisch alleen voor het koelen van water en dranken als ik gasten heb en in geval van nood zoals nu.
Voor Aagje koop ik in Sévaré weer een partij kettingen, die mogen Rob en Vincent maandag meenemen. Tegelijk oriënteer ik mij op een koelkast. Ik loop diverse winkels af en uiteindelijk vind ik bij Tapo Electronique een acceptabel exemplaar van het gerenommeerde merk Solstar. Hij kost evengoed ongeveer 650 euro. Maar dan hoef ik in elk geval niet naar Bamako, zo'n reisje is ook niet gratis, benzine, hotel, restaurants voor twee personen, want ik ga niet in mijn eentje. De winkel van Tapo is als vanouds een gigantische chaos, de gangpaden staan vol spullen, de koelkasten zijn ingebouwd met allerhande waren, om een deur te openen moet je eerst van alles weghalen. Tapo zelf heeft zijn kantoortje achterin, het is een vierkant hok zonder ramen. De kolossale man zit achter een enorm bureau dat bijkans de hele ruimte vult. Boven zijn hoofd blaast een ventilator. Ik rijd weer naar huis om nog even na te denken. Na mijn middagdutje heb ik besloten, ik koop! Dus pak ik het geld bij elkaar en rijd naar de winkel. Tot mijn verwondering staat de koelkast al buiten. Hadden ze het aangevoeld? Ik kan het mij niet voorstellen. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Tot mijn verbijstering kwam een auto aanrijden en werd de koelkast ingeladen. Ik viste achter het net, want een tweede was er niet. Wat een pech, want hij verkoopt vast niet elke dag meerdere koelkasten. Misschien had ik juist wel geluk, ik was genoodzaakt een andere uit te zoeken, al vielen die in een andere prijsklasse, ik betaalde nu een Sharp van 840 euro, breder en groter dan de onbekende Solstar.
Een uurtje later stond hij al in de keuken, maar hij mag nog niet meteen in het stopcontact, hij moet na het transport eerst tot rust komen.
De koelkast stond nog niet op z'n plek of de Sanogo's kwamen aansnellen om deuren en ramen te sluiten, er was een stofstorm op komst. De eerste van het jaar en ik denk veel te vroeg in het jaar ook. Die stormen ontstaan vooral bij extreme hitte. En het was verschrikkelijk warm de laatste dagen! Dus binnen no time werd het donker en vloog het stof door de lucht. De stofstorm duurde zo'n beetje een uur, toen begon het eindelijk gelukkig te regenen. Dat is prettig want het stof slaat dan direct op de grond. Het was geen heel grote bui, maar toch wel redelijk. Ik zelf had mij buiten op een stoel genesteld, het stof blies om mijn oren. Binnen was het zonder ventilator veel te warm, zoals gewoonlijk valt bij regen en veel wind de stroom uit. Je kunt weinig anders dan wachten. Rond een uur of zeven was alles weer normaal, ik kookte een eenvoudige maaltijd, zat nog een beetje buiten en verdween flink moe naar bed.
Vrijdag
Ik kan niet wachten om de stekker van de nieuwe koelkast in het stopcontact te steken. In de loop van de ochtend kan ik dan mijn spullen naar de nieuwe koelkast verhuizen.
Uitgerekend vandaag om negen uur is de stroom ermee gestopt. Mijn batterijen leverden niet voldoende stroom voor mijn computer, het is een beetje bewolkt. Vandaag dus voor het eerst dit jaar een hele dag zonder stroom. Hij kwam pas terug om 5 uur in de middag. Is het onderhoud of is de capaciteit van het elektriciteitsnet niet voldoende en schakelt het energiebedrijf in verband met de hitte bepaalde wijken een tijdje uit? Je zult het nooit weten, er vindt, voor zover ik weet, geen enkele communicatie plaats. Dus werd de vrijdag een min of meer verloren dag. Rond een uur of twaalf kon ik dan wel mijn computer via de zonnepanelen laten lopen, maar het was gewoon te warm om zonder ventilator te werken.
De defecte koelkast werd een prooi voor Hamidou, mijn vroegere buurman, met wie ik onregelmatig contact heb. Hij wil toch proberen hem te repareren, ik hoop voor hem dat het lukt, het is niet onmogelijk. Achteraf had ik even spijt, want ik had hem liever aan Isac gegeven. Maar voor mij was het belangrijk er snel vanaf te zijn. Ik had voorgesteld om de vergadering van de equipe zaterdag te doen en ik had geen zin in gezeur over de oude koelkast. Ik ben hem in elk geval kwijt.
Zaterdag
Vanmorgen vond ik de nieuwe koelkast met een perfecte temperatuur van 6 graden. Dus heb ik nu alles weer overgeheveld van de oude naar de nieuwe koelkast. Ik ontdekte ook dat twee dingen uit de keuken zijn verdwenen, er sluipen soms diefjes door het huis, terwijl ik in mijn werkvertrek bezig ben, je ziet ze niet en je hoort ze niet. Vervelend om meer en meer achter slot en grendel te moeten bewaren.
Ik had de equipe dus gisteren gevraagd om vandaag te vergaderen. Ik wil dat er iets gebeurt. Als we nog langer wachten is het te laat voor het nieuwe tuintje, althans, dan kan ik er niet meer bij zijn omdat ik straks een tijdje in Nederland ben. Ditmaal was Baba twintig minuten te laat en al wachtende zat ik mij alweer danig op te winden. Maar goed, hij kwam dan toch uiteindelijk opdagen. Ik moest goed nadenken of ik zijn excuses zou accepteren.
Zoals ik al verwachtte had de equipe nauwelijks iets te melden over de twee nieuwe projecten voor de gehandicapten en voor de rijstvelden voor de equipe zelf. Op zich kwam mij dat niet zo slecht uit, want nu kan ik in elk geval vaart zetten achter het nieuwe tuintje voor de Tamasheq bij Dialangou. Ik voelde dat ik ze er enigszins mee overviel. Ik had al eerder aangegeven dat ik niet zo heel veel voelde voor het project van de rijstvelden, het past eigenlijk niet in de doelstellingen van de Stichting Mopti. In het ergste geval steek ik er privé-geld in, dat is een mogelijkheid. Maar behalve Niangaly, die altijd en overal klaarstaat, verdienen zij dat wel? Ik ben niet erg enthousiast over hun motivatie.
Zondag
Perikelen in de familie.
Ik had Christian gevraagd om met de familie te praten, want het gaat niet zo goed. Douba had mij eerder gebeld dat hij Founé huilend had aangetroffen omdat Sékou haar kritiseerde. Douba zelf, zo'n lieve jongen, gaat ook niet helemaal vrijuit. Een maand of vijf geleden logeerde of woonde hier het meisje Maman, maar die is op een gegeven moment vertrokken om de papieren voor de school te regelen. Zij zou hier in Sévaré haar eindexamen doen voor de basisschool. Het bevreemdde mij al een tijdje dat ze nooit meer terugkwam. Naar nu blijkt zou ze zwanger zijn. Rara wie de opvoeding voor het zoveelste kind moet betalen. Douba doet de douaneschool en moet in elk geval nog een jaar. Daarna is het ook maar de vraag of er werk voor hem is. En het is ook nog maar de vraag of ze wel samen verder willen. Zo is daar ook de oudere zoon en kleermaker Kalifa, ook een allerliefste jongen. Tot een jaar geleden "ging" hij met Bébé en ze hebben drie kinderen: Willem, Bintou en Bathio. Bébé is op een gegeven moment naar het dorp Kuonna vertrokken om haar zieke moeder bij te staan. Zij is echter ook nooit meer teruggekomen. Ze zou nu in Bamako wonen bij een oom. Achteraf hoorde ik dat het tussen haar en Kalifa ook niet echt boterde, dat was misschien de ware reden dat ze hier vertrok. Bathio, hun jongste zoontje, heeft ze meegenomen. Willem en Bintou bleven hier achter. Ik kan mij voorstellen dat Founé en Sékou daar niet blij mee zijn, want ze moeten twee extra monden vullen. Voor mij is het erg ingewikkeld om over dit soort dingen te communiceren, ik spreek nu eenmaal geen Bobo of Bambara. Hun Frans is heel pover. En dan nog, als ze al iets kwijt willen is het helemaal de vraag of ze de waarheid vertellen, of ze niks verzwijgen of verdraaien. Gelukkig is daar Christian, die heeft veel invloed. Kortom, lastig allemaal.