Willem Snapper's nieuwsbrief nr 528 van 17 december 2017.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
rode bieten in de tuin van Walirdé (AVPS)
ontwikkelingshulp in Europa
en
een nare droom
De decemberactie gaat goed, de stand op 17 december is 8515 euro. Vergeten? Klik hier!
Maandag
Gisteren is het me niet gelukt om in de sneeuw te landen, ik weet niet wat er nou aan de hand is maar onderweg slaat mijn airbus op hol en stort uiteindelijk neer. Het is een probleem van de computer of de software.
Vanmorgen ben ik tot één uur bezig geweest met het bedanken van alle donateurs, het gaat geweldig. Het is veel werk, maar ik doe het heel graag.
Dinsdag
Er vinden vooral in het noorden toch weer de nodige aanslagen plaats. In de buurt van Ténenkou (niet zo ver van Tombouctou) hebben terroristen van AQMI (El Qaida in de Maghreb) zes Touareg gedood en een aantal anderen verwond. Het is allemaal weer heel vreselijk. De Touareg waren lid van de MNLA of de CMA, groeperingen die zich bij het vredesakkoord van Algiers hebben aangesloten en die achter het vredesproces staan. Heftig weer, wel ver weg, maar daardoor niet minder erg.
de tuin van Walirdé bij ondergaande zon
Vanmorgen belde Yacouba, hij kon bijna niet praten. Hij hoestte en proestte en de eerdere medicijnen tegen zijn longontsteking hadden helemaal niet geholpen. Dus daar ging weer 50 euro. Elke ochtend rijdt hij op zijn bromfiets 25 kilometer naar zijn school waar hij aan zijn laatste jaar Engels bezig is. De luchtvervuiling in Bamako is vreselijk met die duizenden bromfietsen. Bovendien is het in de wintermaanden zo vroeg behoorlijk koud! Longontsteking, dat is toch een ziekte waar je erg voorzichtig mee moet zijn? Genezing kan toch maanden duren? De arts had hem gezegd een week thuis te blijven??? Dat lijkt mij rijkelijk kort.
De zoon van Joseph heb ik 300 euro gegeven als gedeeltelijke bijdrage voor zijn studie filosofie in Bamako. Ik vraag me af of dat wel zo'n nuttige studie is. Gelukkig ga ik daar niet over.
Woensdag
Het geld vliegt weer door mij handen, ik ga ooit nog een keer failliet. Nu Seydou weer, de zoon van Ina en Moussa. Gisteren kocht ik een nieuw telefoontje voor hem, niet duur, maar toch 15 euro. Een maand geleden kocht ik op zijn verzoek een fiets om naar school te gaan. Zijn geleende bromfiets was gestolen. Die fiets was 60 euro en later nog 15 euro voor een reparatie. Gisteren belde hij mij dat hij toch zelf een brommer op de kop had getikt, van welk geld, niet het mijne dit keer, maar toch?? Ik vroeg hem die fiets dan terug te geven, dan kan ik daar een ander mee gelukkig maken. Dat wilde hij want hij wilde 's-avonds af en toe gaan fietsen voor zijn conditie. Nu net werd ik door hem gebeld dat hij een ongeluk heeft gehad met die nieuwe bromfiets. Nog erger, hij heeft een zwangere vrouw aangereden, die ligt nu in het ziekenhuis.
Hij kwam net erg aangeslagen bij mij langs. Hij wist nog niet hoe hij het thuis ging vertellen. Hij had de vrouw aangereden terwijl ze overstak. Hij had nog geclaxonneerd, alsof je dan opeens in je recht staat. Ik legde hem uit dat hij had moeten remmen of stoppen. Hem trof geen blaam, maar ik vertelde hem dat de schuld altijd bij het snellere verkeer lag en al helemaal nooit bij de voetganger. Dat had de politie hem ook verteld, maar daar was hij het kennelijk niet mee eens. Ik wind mij zo vaak op over de chaos in het verkeer en onder de bromfietsers in het bijzonder, het helpt natuurlijk niets. Ik houd vaak mijn hart vast en elke dag worden de verkeersslachtoffers naar het ziekenhuis gebracht. Voor de vrouw in het ziekenhuis heb ik geld voor medicijnen gegeven, weer 60 euro. Op het politiebureau moest hij een verklaring opstellen, er zal een proces-verbaal worden opgemaakt. Hij moet nog terug om die brommer op te halen. En ze zullen hem zeker niet laten gaan zonder te betalen. Later haalde hij nog een keer 15 euro bij mij.
Voor de goede orde, deze uitgaven lopen nooit, nooit, via de Stichting Mopti! Dat geld wordt alleen voor de tuinen gebruikt en in speciale gevallen voor onze twee studenten. De twee studenten zijn trouwens onderhand klaar en hun uitgaven zijn gestopt of stoppen aan het eind van dit jaar. Later vindt u die uitgaven allemaal terug in het jaarverslag 2017 (en eerdere jaarverslagen).
een dame in de tuin van Walirdé (AVPS)
Donderdag
Ik had een erg nare droom vannacht. Ik werd een uur na het slapen gaan met een schok wakker. Het was redelijk warm, maar zeker niet ondraaglijk. Ik droomde dat een persoon door het muskietennet heen mijn voeten probeerde vast te pakken en dat ik mij daartegen verzette. Op een gegeven moment was ik het in mijn droom beu en trapte ik de man keihard tegen zijn kin. Ik was meteen klaarwakker en ik had pijn aan mijn grote teen. Ik had zelfs een wondje waar wat bloed uit kwam. Die trap heb ik dus niet alleen gedroomd maar ook echt gedaan. Ik heb daarbij het tafeltje naast mijn bed geraakt, daardoor waren ook dingen op de grond gevallen. Ik kan mij niet herinneren dat ik zoiets ooit eerder heb meegemaakt. Ik moet tijdens die droom wild hebben bewogen. Ik wist niet dat ik het in mij had.
Nieuws.
Ik lees op het internet dat er in het jaar 2015 in Mali door corruptie bijna 107 miljoen euro is verdwenen, in mijn idee moet het echter om veel meer geld gaan.
In Parijs vindt een bijeenkomst plaats van alle betrokkenen bij de G5 snelle-interventiemacht, een Afrikaanse militaire macht met militairen uit Mali, Niger, Burkina Faso, Mauritanië en Tsjaad. Het zijn niet alleen deze landen die aanwezig waren, maar ook vele vertegenwoordigers van allerlei andere landen. Nog altijd is het budget voor de interventiemacht niet rond en dat is dan ook de belangrijkste reden voor de bijeenkomst. Frankrijk doneerde eerder 50 miljoen euro en de VS ook, Saoedi-Arabië beloofde onlangs 100 miljoen en de Verenigde Emiraten 30 miljoen. Ook Nederland draagt 5 miljoen bij. Aannemelijk is dat ook Duitsland nog met een bedrag over de brug komt.
In de buurt van Ténenkou werden vijf medewerkers (vier Malinezen en een Togolees) vermoord door terroristen bij de aanleg van een optische internet-kabel naar Tombouctou, gefinancierd door China.
In Bamako heeft voor de derde keer in twee jaar een grote brand gewoed in de beroemde Marché Rose. Er waren geen slachtoffers maar de schade is groot. De brand die midden in de nacht ontstond is waarschijnlijk aangestoken, omdat er drie brandhaarden zijn aangetroffen. Handelaren zijn wanhopig, velen hebben alles verloren en weten niet hoe opnieuw te beginnen. Ikzelf heb er regelmatig rondgelopen, mensen die ooit in Bamako waren, zullen de markt zeker kennen. Het is een chaos aan straatjes, meest overdekt, winkeltjes klein en groot, het krioelt er van de mensen. Je kunt er alles kopen, kleren, stoffen, voedsel, huishoudelijke spullen, gereedschappen, fietsen, onderdelen, machines, elektronica, je kunt het niet verzinnen of ze hebben het. Het is fantastisch om doorheen te wandelen en tussen de spullen te snuffelen. Je kunt er dagen doorbrengen. En dan is het des te meer triest dat daar zo'n brand heeft gewoed. Ongetwijfeld zal de markt weer overeind komen, maar het leed blijft niet te overzien.
Vrijdag
Die droom van gisternacht ben ik nog niet helemaal kwijt. Hij spookt nog steeds door mijn hoofd. Heeft het misschien iets te maken met restless legs? Het zou best kunnen, maar hoe kom ik daar achter.
Donderdagmiddag ben ik met Niangaly wezen kijken in de twee tuinen van Walirdé. Moussa Traoré van de eerste tuin had aangekondigd dat hij fondsen had gevonden voor een hekwerk rond de tuin. Bij nader inzien ben ik niet zo heel enthousiast. Dat hek is nodig, dat wel, maar ze hebben bedacht om de tuin meteen maar twee keer zo groot te maken en dat is volgens mij geen goed plan. Op dit moment loopt de tuin heel goed, de pomp geeft voldoende water. Maar als je het oppervlak verdubbelt, dan heb je ook twee keer zoveel water nodig en dat is er waarschijnlijk niet. Hun gedachtegang is simpel, hoe groter hoe beter, en doe maar als het niets kost. Maar er wordt niet nagedacht over de consequenties. Mijn uitgangspunt is beter een goedlopend klein project dan een slecht lopend groot project. Een goedlopende tuin, waar de planten de grond uit schieten werkt sterk motiverend, na vergroting kan de tuin door gebrek aan succes juist in verval raken, de vrouwen verliezen hun motivatie als ze merken dat hun tuin weinig of niets meer opbrengt.
een vrouw aan het wieden in de tuin van Walirdé
Zo is het ook gegaan in de tuin van Barigondaga, waar de "mannen" tegen mijn zin veel en groot wilden en waar we nu moeite hebben om de vrouwen te motiveren. (Overigens, na onze recente actie, schijnt de tuin nu wel te lopen, al heb ik dat zelf niet gezien. Nu vragen ze om meer bassins, stom, want daar is weer niet genoeg water voor, dus dat probeer ik tegen te houden.) Wat Walirdé betreft moeten we maar zien hoe het zich ontwikkelt.
De andere tuin van Walirdé is een ander verhaal. De grootte van die tuin is op de grens wat er mogelijk is. In elk geval ziet de tuin er nu prachtig uit en hebben ze de afgelopen dik geld verdiend, onwaarschijnlijk veel lees ik in een rapport van een andere NGO, die hun een tijdje heeft bijgestaan.
Nochtans staat de tuin er florissant bij, ze hebben het goed voor elkaar, geen chaos aan veldjes, alles netjes geordend. Je ziet onmiddellijk het resultaat. Het valt me ook op dat je maar weinig rotzooi ziet, waar het vaak in andere tuinen juist van krioelt.
Zaterdag
Vanmorgen zit Amahiré me weer dwars. Ze wil voor de kerstdagen morgen naar huis in de Dogon, dat betekent dat ze om zes uur op het busstation moet zijn en ik daarvoor om vijf uur op moet staan. Ik word ook ouder! Ik heb daar de pest over in, want mijn dag is daarmee kapot. Ik kan er niet meer tegen om zo vroeg op te staan. Communicatie met haar is ook zo moeilijk, nu heeft ze al weer twee nieuwe telefoonnummers. Geen van haar vier nummers neemt ze op. En zou ze zich niet vergissen, want er is alleen vervoer op de dag van de markt en die is pas maandag. Ik heb gezegd dat ik dan wel een taxi betaal naar het busstation. Maar hoe bestelt zij dan een taxi?? Later geef ik haar geld voor het transport. Inderdaad, vandaag, zondag, is er een bus die speciaal uit Bamako komt en naar Sangha rijdt. Even heen en weer, 1300 kilometer naar de markt!
Zondag
Zo op de valreep krijg ik een artikel onder ogen van Marjolijn Visser. Zij kreeg van de VPRO de mogelijkheid om uit te zoeken hoe het is om als asielzoeker terug te keren naar Mali.
"Al die risico's en allemaal voor niets" is de titel van het artikel in de Gelderlander, voor wie het interesseert klikt u op de link.
En als u haar indrukwekkende artikel Cacun sa chance wil lezen raad ik aan de andere link aan te klikken.
Doen, doen!!
‘Voor mij is Timboektoe het mooist als de zon hoog staat. Wanneer de hitte zo sterk is dat ze je koelt. Ze zeggen dat ze het haten, vooral de witten. Ik wil juist met de hitte buiten zijn. In de hitte voelen wij hoe recht onze ruggen zijn. In de hitte lijken en letten wij op elkaar. In de hitte is nog nooit iemand opgehangen. In de hitte is de stad compleet. Als een lach van een mond die al zijn tanden nog heeft. Timboektoe is mijn stad. Een liefje om naar terug te keren. Of meer nog: een moeder.’ vertelt Amoudou.
Van de week kwam Ali geld bij mij halen. Ali woont in de buurt van Douentza, op tweehonderd kilometer van Sévaré. Hij is daar directeur van een schooltje dat door hem zelf enkele jaren geleden is opgezet. Het schooltje heeft twee onderwijzers voor 170 leerlingen, zelf is hij een van die onderwijzers. De school wordt gesteund door twee Nederlanders, die zich zijn lot hebben aangetrokken. Het is geen vetpot en het ontbreekt hem ondanks de donaties bijna aan alles. Sinds enige tijd heeft hij problemen met zijn gezondheid en is nu naar Sévaré gekomen voor een medisch onderzoek. We hadden een kort gesprek en hij vroeg mij of ik voor hem in Europa geen werk kon vinden. En zoals altijd moet ik hem vertellen dat ik daar geen mogelijkheden voor heb. Ik raad hem aan om alle zeilen bij te zetten, Mali is zijn land, hij moet helpen het te ontwikkelen en niet naar Europa te vluchten, waar de vluchtelingen ook maar heel moeizaam een bestaan kunnen opbouwen.
Hij was blij met zijn geld en is weer snel vertrokken. Hij moest nog terug naar Douentza.
Hieronder zomaar gedachtes die bij mij opkomen, een pleidooi voor ontwikkelingshulp in het westen.
Het artikel van Marjolijn Visser zette mij nog een keer aan het denken. De uitzichtloosheid van teruggekeerde migranten is schrijnend, ze hebben geen toekomst, in plaats dat het wat op heeft geleverd hebben ze alles verloren. Door familie en vrienden worden ze niet meer aangekeken, hun leven is hopeloos. Het westen staat bol van de goede voornemens, help de vluchtelingen in de thuislanden. Echter, dat is moeilijker dan je denkt. Beschikbaar geld verdwijnt voor een groot deel in de zakken van de NGO's die de vluchtelingen opvangen. Nee, dat is naar mijn mening niet de goeie weg. Mijn advies, help de vluchtelingen in Europa, er is daar veel te doen en de vluchtelingen steken de handen maar al te graag uit de mouwen, ze doen alles voor hun ideaal. Dat ideaal is niet hoog gegrepen, ze willen eten, ze willen kleren, ze willen onderdak. Doe iets aan opleiding, geef ze werk, laat ze iets verdienen. Hun belangrijkste doel is een beetje succes, al is dat minimaal, om daarna hun familie in hun thuisland te kunnen steunen. Om dáár perspectief te bieden, eten en onderdak, scholing, een waterput, een zonnepaneel met een lamp, een nieuw huis. Zij hebben de mogelijkheid om het thuisland vooruit te helpen, het is ontwikkelingshulp in de meest basale vorm! Deze hulp verdwijnt niet snel in de zakken van de rijke NGO's. Besteedt de ontwikkelingshulp aan dit soort mensen, houdt ze in Europa, ontferm je over de vluchtelingen en stuur ze niet terug! En denk niet alleen maar dat het een aanzuigende werking heeft, de meeste Malinezen willen helemaal niet vertrekken als er een toekomst is en het zijn juist die vluchtelingen die zorgen dat de perspectieven zich in de thuislanden zelf aandienen.