Willem Snapper's nieuwsbrief nr 519 van 15 oktober 2017.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
de kleintjes zitten te wachten tot de kleuterklas begint
de scholen beginnen weer
en
zuurkool met worst
Donderdag
De week begon redelijk hectisch. Om te beginnen begonnen maandag de scholen weer. Leuk om de Sanogootjes dan weg te brengen naar de basisschool Saint Joseph. De leerlingen zijn allemaal weer op hun mooist, ze hebben hun mooiste kleren aan, de meisjes hebben hun haar prachtig gedaan en sommigen hebben zich enorm opgetut. Mijn camera doet z'n werk, ik maak weer een mooi rijtje foto's. Het is fijn te zien hoe Diahara geniet dat ze weer naar school kan, het geluk straalt van haar gezicht. Ook voor de anderen is het een spannende dag. Zoals altijd begint het met het hijsen van de vlag en het zingen van het volkslied.
Ik ben mij ervan bewust dat in grote delen van Mali de scholen niet beginnen, daar heersen de jihadisten. Ongeveer 500 scholen hebben de deuren moeten sluiten of de kinderen leren er slechts de koranverzen.
Maandag en dinsdag probeer ik Dako en Douba zover te krijgen dat ze twee aanvullende jaren doen voor de douaneschool. Dan hebben ze later meer kans op een baan. Die opleiding zit qua financiering in de middenmoot. Per student kost dat 280.000 cfa, dat is ongeveer 425 euro. Ook Seydou Ouologuem wil dezelfde studie. Met deze prijzen kan ik leven. Seydou's zusje Bibata begrijpt er niet veel van. Haar studie management is ruim twee keer zo duur, zoals ik vorige week schreef en dat vind ik te veel. Bovendien, als ik dit jaar betaal zit ik er volgend jaar ook aan vast en het vierde jaar is alweer een smak duurder. Ik wil haar helpen met wat ze het afgelopen jaar kwijt was, maar voor de rest moet ze bij anderen aankloppen. En ook wil ik van haar ook de garantie dat er voor het vierde jaar geld is. In dat geval wil ik dus mijn deel, het grootste, betalen. Jammer voor haar, want ik weet dat ze dat geld nooit bij elkaar krijgt. Ze zeurt me aan mijn kop of ze zich toch kan inschrijven, dan zoekt ze tegelijkertijd verder, ze belooft dat ze de rest in december wel heeft. Daar geloof ik niets van, dus ik blijf weigeren. Maar die discussies zijn stressy, het houdt niet op.
elke ochtend wordt de vlag gehesen en wordt het volkslied gezongen op de school Saint Joseph
Maandag is ook Amahiré terug uit Ibi, zij moet het achtste jaar overdoen. Baba heeft een nieuw huis voor haar gevonden, bij Mamou Traoré, zowat bij mij om de hoek. Zij heeft vijf kinderen, van wie er twee naar dezelfde school gaan als Amahiré. Dat treft. Zover niks aan de hand en alles lijkt goed, tot Mouna aan mij begint te trekken, de dame bij wie ze vorig jaar woonde. Door de problemen, die twee weken geleden ontstonden, geheel buiten mij om, adviseerde Baba om een ander logeeradres te zoeken. Dat werd Mamou dus. Ik heb het Mouna uitgelegd, maar ze wil persé dat Amahiré bij haar blijft. Zij stuurt mij nu weer de hele tijd sms’jes en daar moet ik weer op reageren. Waarom accepteert zij niet gewoon dat wij anders hebben besloten? Komt nog bij dat Mouna in december naar Saréma wil verhuizen, dat is een soort buitenwijk van Sévaré en best ver van school. Lastig probleem. Baba adviseerde mij gewoon maar niet meer te reageren.
Maandagavond kwam Bakary mij onderdelen brengen voor een laptop, die ik dinsdag op het moederbord heb gesoldeerd. Een kritisch klusje, maar ik was er best trots dat het mij lukte. De hele dag had ik verder nodig om het apparaat helemaal opnieuw te installeren. De jeugdige eigenaar had mij al meerdere keren gebeld, wanneer hij zijn computer eindelijk kon ophalen. Ik ben helaas afhankelijk van de post. Een zending kost normaal gesproken echt een maand of meer. Zo wacht ik nu al meer dan vijf weken op een nieuw laptopscherm. Ook deze eigenaar heeft haast, ik moet hem echter steeds weer om geduld vragen. Hij komt wel, maar wanneer? Via track-and-trace kan ik zien dat het scherm al op 19 september in Mali is gearriveerd, maar ik weet niet waar het zich bevindt. Mogelijk bij de douane en ik vermoed dat die geen enkele haast hebben. Helaas heb ik geen telefoonnummer.
de kinderen wachten op het binnen gaan van het derde jaar
Terug naar de donderdag.
Ik heb eigenlijk niet zo veel te doen, ik probeer me een beetje te verdiepen in virus scanners, want ik merk dat die te pas en te onpas bestanden blokkeren. Tot nu toe kon ik die dan terugzetten, maar die optie is verdwenen. Daardoor werken sommige applicaties niet meer. Met andere woorden, ik probeer nu andere virusprogramma's.
De betrekkelijke rust heeft niet lang geduurd, want om een uur of tien belde Kanakomo met de mededeling dat dochtertje Djeneba een ongeluk heeft gehad op school en dat ze haar been heeft gebroken. We waren pas tegen drieën weer thuis. Het hele been van het arme meisje zit tot boven de knie in het gips. De breuk zit precies in het midden van haar onderbeen en zowel het kuitbeen als het scheenbeenzijn doormidden. Sinds een aantal jaren had ik haar onder mijn hoede en ook in Nederland stond men haar bij. Het zal een paar jaar geleden zijn dat haar ouders mij vroegen om hulp. Het verhaal was dat sinds haar geboorte alle twee haar bovenbenen bij elkaar al 28 (!) keer gebroken waren. Dat kon ik eigenlijk niet geloven, maar waarom zou ik twijfelen? Vandaag vertelde haar vader dat het om acht keer ging. Ook niet normaal. Dus betaalde ik voor haar op advies van een Nederlandse arts al die jaren calciumtabletten om het veel te lage niveau te verhogen. Maar vandaag ging het dus toch mis. Voor het eerst in Mali kreeg ik te maken met iemand die een ziekteverzekering heeft! Weliswaar wordt niet alles vergoed, maar dan toch iets van 70%.
Het is vrijdag, de dertiende. Ik ben absoluut niet bijgelovig, maar toevallig ging het juist vandaag flink mis. Ik wilde mijn hoofdcomputer in de zogenaamde veilige modus opstarten. Helaas lukte dat niet, hij startte helemaal niet meer op. En ik kreeg het ook niet meer voor elkaar. Ik was genoodzaakt de computer van de bodem af opnieuw te installeren. Dat is bij mij behoorlijk ingewikkeld en het kost veel tijd. Ik was er pas zaterdag rond het middaguur mee klaar. Een saai gebeuren en ik heb verder niet veel te melden.
Het is nu zaterdagmiddag en ik zet mij aan mijn nieuwsbrief van morgen. Voor de rest heb ik weinig nieuws. Malinese militairen hebben "in het midden" van Mali vier jihadisten tijdens een achtervolging gedood, die daarvoor in Boudjiguire een vermeende spion de keel hadden doorgesneden, een man die volgens hen verdacht werd informatie te hebben doorgegeven aan het Malinese leger. Door een voorbeeld te stellen proberen jihadisten de bevolking de mond te snoeren.
Ik maak me weer boos om de Nederlandse en Europese politiek om minder vluchtelingen op te nemen in Europa en hen op te vangen in de regio. Iedereen weet hoe het gesteld is in Libië, maar ook in Mauritaanse kampen is de toestand erbarmelijk. Vlak over de grens met Mali bij het plaatsje Bassikounou bevindt zich een groot kamp met ongeveer 52000 vluchtelingen. Het kamp is in gebruik sinds de eerste Touareg-rebellie van 1990. Er is onvoldoende voedsel, er is een gebrek aan water, de huisvesting is uitermate pover, hun tenten zijn gemaakt van stokken en lappen of stukken plastic. Het kamp bevindt zich midden in de woestijn, waar de weersomstandigheden extreem zijn. De bewoners zijn in eerste instantie vanuit Mali gevlucht om te ontkomen aan de gewelddadigheden. Een aantal van hen keerde later terug om rond 2012 en 2013 voor de tweede keer terug te keren naar het kamp. Het is in het noorden van Mali altijd nog dermate onveilig, dat zij liever in het kamp blijven. Zij zouden ook kunnen overwegen om de gevaarlijke en onzekere tocht naar Europa te overwegen, om te ontkomen aan de ellende in het kamp.
Ik lees een interessant artikel over de aanslag vorige week in Niger waar 4 Amerikanen omkwamen Zie hier!
Zondag
Coulibaly van de Miniprix in Sévaré prees mij van de week een blik zuurkool aan. Dus gisteravond at ik heerlijke zuurkool met worst!
