Willem Snapper's nieuwsbrief nr 515 van 17 september 2017.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Spark, mijn maatje
een ongelovige klant
en
een prachtige plastic plant
Dinsdag
Ik had een rotdag, gewoon een rotdag. Hij begon goed, niet erg warm, best lekker. Al om negen uur stond Yacouba voor mijn neus. Hij is lid van onze tuinenequipe, maar hij is naar Bamako vertrokken voor een voortgezette studie Engels. Het is zijn derde jaar en als ik alles van tevoren geweten had was ik nog niet zo zeker geweest of ik die studie zou financieren. Yacouba is een aardige en vriendelijke man, zeker met kwaliteiten. Maar hij is een echte Malinees, zo eentje die niet ophoudt om geld te bedelen. Alles moet van mij komen. Sinds hij in Bamako zit is er een voortdurende geldstroom die kant op. Het zit me niet lekker.
Hij is nu een weekje hier en direct slooft hij zich uit om een goede indruk te maken. Hij bezoekt meerdere tuinen en bemoeit zich eigenlijk met dingen die niet ter sprake kwamen tijdens onze regelmatige vergaderingen. Ik verdenk hem ervan dat hij probeert mij goed te stemmen, opdat hij geld kan vangen. En wat moet ik? Zelf heeft hij geen geld voor zijn studie Engels, dus is hij afhankelijk van mij. Hij heeft ook geen geld om zijn kinderen naar school te sturen. Bij elkaar ben ik aan hem vandaag 450.000 cfa kwijt, of wel bijna 700 euro. Ook de school voor Djeneba en voor Aminata betaalde ik vandaag, ook bijna 400 euro.
Om twaalf uur kwam de jongen terug van wie de harddisk totaal was gecrasht. Hij wilde zijn laptop mee terug nemen, maar verdacht mij ervan dat ik niet zijn originele harddisk in het apparaat had gestopt. Absolute onzin. Het is een Acer laptop en de harddisk is van het merk Toshiba. Volgens hem klopte dat niet, want daar zou ook Acer op moeten staan. Acer maakt helemaal geen harddisks en gebruikt ze van andere merken, dit keer eentje van Toshiba. Het was hem niet aan zijn verstand te brengen dat dit zijn originele disk was. Hij hield maar vol en deed erg vervelend, bij mij begon het te koken. Ik werd steeds kwader, omdat hij dacht dat ik hem zat op te lichten. Mijn handen begonnen te trillen en mijn hoofd moet rood zijn uitgeslagen. Hij had natuurlijk weinig keus, ik liet hem zien dat zijn bestanden er wel op stonden, maar dat de disk niet door Windows gelezen kon worden. Na een tijdje kalmeerde hij, en ik gelukkig ook. Uiteindelijk leek hij te begrijpen hoe de vork in de steel zat en bood hij mij zelfs zijn excuses aan. Dit soort gebeurtenissen komen erg hard aan. Het is nu avond en ik ben aan het koken, maar ik heb het nog niet gehad.
Maandag ben ik met Saidou de hele ochtend bezig geweest met het invullen van de documenten voor zijn visum en voor die van Amatigue. Wat een verschrikkelijke papierwinkel. Alles moet ook in tweevoud worden ingediend, voor twee personen betekent dat viermaal printen. Ik heb er geloof ik wel honderdvijftig vel doorheen gejaagd. Ik heb Dako naar Sévaré moeten sturen om een nieuw pak papier te kopen. En nu, dinsdag om zeven uur, lijkt het erop dat Amatigue nog geen nieuw paspoort heeft. Woensdagochtend om haf negen moet hij naar de ambassade. Ik zie het somber in. Ik neem aan dat ze hem een paar dagen respijt geven.
Donderdag
Eindelijk een dag en een beetje tijd om met mijn Spark-drone te spelen. Ik reed met Isac richting Bandiagara en achter Doundou zochten we een vlak terrein, zonder veel begroeiing en zonder pottenkijkers, ideaal om te oefenen. Zo in het open doet hij het fantastisch en ook de opnames zijn zeker niet slecht. Maar ik heb nog zeker niet alles onder controle. Het is bovendien een beetje lastig in de felle zon, het telefoonschermpje is slecht af te lezen. Ik heb twee batterijen en die moeten de drone elk ongeveer een minuut of zestien in de lucht houden. In de praktijk haalt de Spark dat van geen kanten. Dus de hele sessie duurde niet zo lang. Misschien dat ik het nu toch gewoon verder ook bij huis ga proberen. Dat kost in elk geval veel minder tijd.
niet van mijn zijde te krijgen
de lucht in
en hier een van de eerste foto's door de drone gemaakt, rechts Isac
Terug in Sévaré wilde ik een paar foto's maken van de nieuwe verkeerslichten. Het was druk. Ik werd bijna omvergereden door een propvolle driewielige mototaxi zonder remmen. Een jongetje sprong eruit om het gevaarte af te stoppen. Levensgevaarlijk. Sinds het bezoek van IBK vorige week ter ere van de inauguratie van de G5-interventiemacht, staat zowat op elk kruispunt een vervaarlijk militaire voertuig ter bewaking. Hoop dat ze snel van het toneel verdwijnen, niet lekker in het straatbeeld. Al geeft het me ook wel een veilig gevoel. Ze zijn er tenminste.
In de buurt van Gossi, niet ver van Gao, hebben waarschijnlijk bandieten een autobus overvallen en alle geld en de telefoons van de passagiers afgepakt. Dat is niet de eerste keer.
Zaterdag
De arm van Erdogan is lang, erg lang en hij reikt tot in Mali. Kennelijk zijn er in Mali zogenaamde Horizon-scholen die onder invloed staan van Fethullah Gülen, volgens Erdogan betrokken bij de staatsgreep in Turkije vorig jaar. Erdogan wil dat deze scholen onder een andere Turkse organisatie, de Fondation Turque Maarif gaan vallen. Andere berichten hebben het erover dat de scholen moeten sluiten. De minister van onderwijs zegt er niets tegen te kunnen doen, de verhouding met Turkije is goed.
Om tien uur was ik met Baba bij Hadja Maissa in Médina Coura, aangetrouwde nicht van Moctar, de man van Franca. Vergeef me als ik het mis heb. Hoe oud zou ze zijn? Een jaar of zestig? Franca had mij gevraagd wat foto's van Hadja te maken voor haar Stichting Vive l'Initiative. Hadja maakt voor Vive armbandjes van oude slippers, hoewel het haar meestal aan oude ontbreekt en ze het met nieuwe moet doen. Franca is nog de enige afnemer bij gebrek aan toeristen in Mopti, in Nederland gaan ze grif over de toonbank. Hadja maakt ze eigenlijk alleen nog op bestelling, ze had dan ook geen voorraad en was er ook helemaal niet mee bezig. Ze heeft een nieuwe business gevonden met het maken van plastic planten.
En oh, als je die toch naar Nederland zou kunnen krijgen, die zouden verkopen!! Je zou er goudgeld mee kunnen verdienen. Ze zijn schitterend. Ze maakt ze vooral voor huwelijken. Helaas is de markt dun gezaaid. Maar zo af en toe verkoopt ze er een paar.
Ik weet zeker dat de planten de winkel zouden uitvliegen. Helaas zijn ze volumineus en ook best zwaar. Dus het vervoer is de bottleneck. Ik kreeg er eentje van haar cadeau, die staat nu bij mij te pronken.
Ik voel me vrij een paar foto's voor mijn nieuwsbrieven te gebruiken.
de vrolijke plastic planten van Hadja Maissa
Terug in Sévaré moest ik op twee zakken mil uit, van allebei 100 kilo. En de mil is behoorlijk aan de prijs ook, voor de twee zakken betaalde ik 49.000 cfa, dat is 74 euro. De oogst dit jaar is bijzonder slecht, zeker alles ten oosten en noorden van San. De mil staat er zielig bij en er zitten geen kolven aan. Hoe moet dat over een paar maanden als de oude voorraden op zijn? De prijzen zullen nog verder omhoogschieten en de gewone man kan het amper meer betalen. En ook de rijstoogst is problematisch. Het heeft op het verkeerde moment te hard geregend waardoor de planten tegen de grond zijn geslagen. Ik wil geen paniek zaaien, maar hongersnood is dichterbij dan ooit.
Ik lag nauwelijks in bed voor mijn middagslaapje of er barstte weer een enorme regenbui los met ook erg zware windstoten. Jammer, ik hoopte een dezer dagen weer naar een tuin te kunnen.
hieronder de familie in de cour van Hajda Maissa
