Willem Snapper's nieuwsbrief nr 488 van 22 januari 2017.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
verspreid door de nieuwsbrief foto's van de tuinen van Walirdé en de VPS
een sombere nieuwsbrief
en
lees en huiver!
Maandag
Het is vandaag blauwe maandag, wereldwijd de dag van depressie, of wat dat ook is. En werkelijk ik ben vanmorgen niet met mijn beste been uit bed gestapt.
Om evenwel met het goede nieuws te beginnen, ik was later deze ochtend in de tuin van Walirdé, waarvan ik dacht dat veel vrouwen er geen zin meer in hadden.
Tot mijn verbazing ging het opeens weer erg goed, alle vrouwen op eentje na, hadden hun hakken weer ter hand genomen en de tuin staat er opeens goed bij. Ik was zeer blij verrast! Een paar weken geleden was ik daar ook en toen leek het niet veel meer dan een stuk woestijn, de veldjes lagen er kaal en troosteloos bij. Zouden ze het dreigement, dat we andere vouwen zouden zoeken voor die velden die in januari niet zouden worden bewerkt ter harte hebben genomen?
Walirdé, daar waar het minder gaat, maar waar de vrouwen wel zijn begonnen.
Ze telen voornamelijk uien, verder sla en papaja's. Gouro, Makan en ik gaan ook nog even langs bij het VPS-waterproject in Walirdé, het gaat daar ook goed, ze doen vreselijk hun best! Deze bezoeken doen mij goed en ik knap een beetje op.
Eerder deze ochtend stoorde ik mij rond Diahara, 14 jaar, die voordat ze naar school moet, om zes uur alweer de binnenplaats aanveegde, de was ophing en met eten voor de jongens sleepte. Ik kan er niet zo goed tegen dat ze zo hard moest werken en ik viel een beetje uit naar de jongens. Die staan later op, ook zij gaan naar school, maar laten zich lekker verzorgen. Ze staarden mij allemaal een beetje apathisch aan, ze begrepen niet waar ik het over had.
Zondag had ik een vervelende discussie met Douba. Ik ondersteun Seyo, de vroegere vrouw van Pobanne met haar studie voor verpleegster, ze is een moedige vrouw en ook op school gaat het heel goed. Seyo had mij gevraagd om geld voor een tenue voor haar stage in het ziekenhuis. Helaas kan zij het geld niet komen halen, want de verhouding met de familie hier staat dat niet toe. Jammer, ik ben er vast van overtuigd dat haar geen verwijten te maken zijn en als dat wel zo is, wil ik het niet eens weten. Ze had het moeilijk met haar echtgenoot Pobanne en ze zijn een jaar geleden uit elkaar gegaan. Ik had Adama dus gevraagd haar het geld te brengen. Even later kwam Douba langs en vroeg mij waarom ik geld aan Seyo gaf. Ik werd een beetje boos, zij beslissen daar toch niet over? De familie staat achter zoon Pobanne, de enige van de Sanogo's in wie ik nu juist niet zoveel vertrouwen heb. Ik vroeg Douba waar hij zich mee bemoeide. Uiteindelijk heeft Adama haar toch het geld gebracht. Seyo heeft het niet makkelijk. De stage in het ziekenhuis is een kilometer of vijf verwijderd en dan moet zij lopen. Daarbij heeft zij ook nog twee kleine dochtertjes te verzorgen en volgt ze ook de lessen op haar school.
Woensdag
Vannacht heb ik Jan van Spellen op de bus gezet, die gisteravond terugkwam uit de Dogon. Het valt niet mee om twee uur in de nacht op te staan. Die stomme bussen vertrekken op zulke krankzinnige tijden. Maar goed, ik ben weer lekker gaan slapen en Jan arriveerde vroeg in de middag al in Bamako.
Vanmorgen werd ik door Ad van Oosten gebeld over een aanslag in Gao. Ik wist nog van niets, even later lees ik op twitter hoe vreselijk ze hebben toegeslagen: 37 doden en meerdere gewonden. Een kamikaze-auto is ontploft midden in een groep militairen van de MOC (Mécanisme opérationnel de coordination) die zich juist opstelden voor een gezamenlijke patrouille, zoals voorgesteld in het verdrag van Algiers. De MOC bestaat uit militairen van de VN (Minusma), het Malinese leger (FAMAS), de rebellen van de CMA en de Plateforme en Franse militairen van de operatie Barkhane.
Het is een verschrikkelijke aanslag, ik vraag mij af wanner ze nu eindelijk eens ingrijpen, al heb ik geen idee hoe dat zou moeten. Het afgelopen weekend was in Bamako ook de top France-Afrique, daar ging het voornamelijk over veiligheid. Ik word zo langzamerhand toch een beetje moedeloos, mooie woorden, we doen dit, we organiseren dat, maar uiteindelijk gebeurt er niets. Veel geblaat, weinig wol. Ik ben benieuwd wat voor gevolgen deze aanslag zal hebben. Handig trouwens dat Nederland net nu zijn helikopters terugtrekt! Het bezorgt mij een erg trieste dag.
Ik lees in een twitter-bericht dat de ontplofte auto de initialen droeg van de VN en dat het dodental is opgelopen tot tegen de vijftig. Er zouden 115 gewonden zijn. De berichten komen van twitter en moeten waarschijnlijk met een korreltje zout worden genomen. De aanslag blijft in elk geval verschrikkelijk.
Donderdag,
Ik ben een beetje van de schrik bekomen. Toch, ik zou zo graag een oplossing hebben en ik peins een eind heen. Het grootste probleem is dat terroristen, jihadisten vaak gewoon deel uit maken van de reguliere bevolking. Ze hebben geen badges op met teksten van "ik ben een jihadist". Het is moeilijk of zelfs onmogelijk om dorpen uit te kammen op zoek naar terroristen. En toch gebeurt het. Daarbij worden vaak mensen opgepakt en verhoord door politie en leger. Die mensen zijn bang om iets los te laten, bang voor represailles, bang om te worden vermoord. Het gebeurt regelmatig dat jihadisten dorpen omsingelen en de mensen bedreigen. Het wordt ze verboden om te praten met de VN, de Malinese autoriteiten of de Fransen.
Mensen worden vaak met de dood bedreigd, als ze dat toch doen. Vandaar ook dat niemand durft te praten. Met regelmaat vinden executies plaats. Dat maakt het ook voor het leger zo verschrikkelijk moeilijk om informatie te krijgen over wie de terroristen zijn, waar ze zich ophouden, waar ze hun wapens verstoppen. Zo kan het gebeuren dat verdachte dorpelingen door het leger worden ondervraagd, gemarteld en zelfs gedood. Het geweld komt dus eigenlijk van twee kanten.
Een document over deze verschrikkingen met de volgende link van Human Rights Watch. Lees en huiver!
De criminelen hebben een vorm van macht gevonden die bijna niet te bestrijden is. Kwamen de Fransen in 2013 om openlijk de strijd aan te gaan met een soort leger van jihadisten, er wordt nu van hen en van alle andere instanties verwacht dat zij strijden tegen een onzichtbare bende, ze vechten tegen de lucht, tegen zand. Maar ze zijn er. Heel lang geleden speelde ik op de computer het spel Red Alert. Daar werd je ook belaagd door aanvallers die als totale verrassing uit het zand naar boven kwamen. Ze waren er opeens. Het lijkt werkelijkheid te worden.
Als ik bovenstaand stuk lees heb ik de neiging om maar weg te gaan, het is zo vreselijk en de oplossing is zo ver te zoeken. Ik laat mijn gedachten maar even de vrije loop.
Er zijn mensen die willen dat westerse landen hun mensen en alle hulp beter terugtrekken. Dit artikel geeft een voorproefje van wat de toekomst in dat geval kan brengen. Afrika, in dit geval Mali, heeft het moeilijk en kan volgens mij niet zonder de steun van het westen. Zonder de aanwezigheid en de steun kan de Sahel verworden tot een wildwest, een totale chaos en een totale anarchie, waar het recht van de sterkste regeert, waar de wapens regeren. Nee, dat is voorlopig geen oplossing.
Donderdagavond lees ik op het nieuws dat volgens bronnen van het Franse leger bij de aanslag in Gao zelfs 77 militairen zijn omgekomen en dat er meer dan 100 gewonden zijn, van wie velen ernstig. De kamikaze is op geëist door de groep Al Mourabitoune, nauw gelieerd aan Al Quaida.
VPS: meisje bindt koolplanten dicht, tegen ongedierte
Zaterdag
Het was gisteren de dag van het leger, ik kan mij plezieriger momenten bedenken om zulke dagen te vieren. In elk geval betekende het dat de overheid alle deuren gesloten hield.
Rond het middaguur was opeens mijn gas op. Toen ik de reservefles aansloot, bleek die gas te lekken. Het was ook een erg oud exemplaar, alhoewel dat op zich geen probleem hoeft te zijn. Later in de middag bracht ik de twee flessen naar de Miniprix en tot mijn vreugde hadden ze net een grote voorraad splinternieuwe flessen ontvangen, dus was verder alles snel geregeld. Ik kan mijn potje weer koken.
Voor de rest vrijdag een betrekkelijk oninteressante dag. Het tamelijk dure moederbord dat Bakary mij gisteravond bracht gaf geen oplossing in de dode laptop. Ik weet niet wat ik daar verder nog aan kan doen. Ik zal opdraaien voor de schade en zal de eigenaar zijn geld teruggeven.
Gode zij dank is het in Mopti en Sévaré nog altijd rustig, het leven gaat zijn gangetje, de mensen zijn een heel klein beetje bekomen van de schrik, al hakt zo'n gebeurtenis in Gao er behoorlijk in. Excuses voor deze sombere nieuwsbrief, ik kan er niet omheen om dit soort dingen te melden, al doe ik dat met grote tegenzin. En voor diegenen die binnenkort toch deze kant opkomen, ik geloof niet dat die zich zorgen hoeven te maken, zolang die zich tenminste niet in onveilige gebieden wagen!
De decemberactie voor de Stichting Mopti loopt op z'n eind en bracht tot nu toe 16.762 euro op!!!.
Geweldig niet?
Heeft u de actie gemist klik dan hier.