Mopti home page
Klik hier voor de printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief nr 475 van 23 oktober 2016.


U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging:
wsnapper@mopti.nl

helemaal niets aan te zien, toch defect


bijna in het gevang
en
een nieuwe broek

Dinsdag
Het zijn weer extreem drukke dagen.
Ik heb net een hazenslaapje gedaan, en ik ga zo met Baba weer naar de CAP. Ik zie nu een doodzieke Saskia voorbij schuifelen, op weg naar ziekenhuis Gavardo. Gisteren hadden ze zelf al medicijnen gescoord bij de traditionele medicijnman, maar met malaria ben je dan echt op de verkeerde weg. Nu gaat ze aan het infuus en krijgt ze injecties.
Vanmorgen ben ik met Pauli op stap geweest om zijn papieren in orde te krijgen. Eindelijk dan, krijgen we een nieuw geboortebewijs. Daarmee is het nog steeds niet afgelopen, want nu moeten we nog naar de CAP voor het vervolg, maar de man in kwestie is in vergadering. We besluiten naar zijn nieuwe school te gaan, de school waar hij het liefst naar toe wil. Hij is echter georiënteerd voor het lyceum, dus moet hij worden overgeschreven. En dat moet bij het Lyceum. Daar vertelt de proviseur dat het bij nader inzien helemaal niet mogelijk is, ze schrijven geen leerlingen over van een publieke naar een private school. We keren maar weer terug naar huis, Pauli is teleurgesteld. Later vraag ik nog een keer aan Isac hoe het precies zit en hij beaamt dat hij echt niet kan worden overgeschreven, de proviseur had gelijk. Voor veel privéscholen is dat dus wel een probleem, ze krijgen sowieso de laatste jaren minder en minder leerlingen toegewezen door de overheid en ze hebben overschrijven dus helemaal onmogelijk gemaakt, al zijn er een paar uitzonderingen. De reden is dat de publieke scholen goedkoper zijn voor de overheid, kostenbesparingen dus.
Al de hele dag zitten we zonder stroom. Het begon al gisteravond.
Maandag om vijf uur ging de stroom er af, niet helemaal abnormaal. Ik kon ermee leven, want ik zou uit eten in Hotel "Y a pas de Problèmes" in Mopti met de twee broers Egon en Frank, Hollanders die om de paar jaar een rondje West-Afrika doen. We hebben gezellig zitten eten. En Frank neemt mijn Bewijs van leven mee voor de SVB!

met de gebroeders Blaes in de Canari

Terug in Sévaré, hadden we ook weer stroom. Moe als ik was van ook al een drukke dag, nam ik een douche. Op hetzelfde moment begonnen alle stroomregelaars te piepen, alsof er geen stroom meer was. Maar het licht bleef aan. Heel vreemd. Ik ben nog buiten gaan kijken of er een zekering was gesprongen, maar niets van dat. Er restte mij niets anders dan te gaan slapen dan met mijn batterij-ventilator. Het was weer een erg warme nacht. Midden in de nacht ben ik nog opgestaan om te kijken of ik toch de koelkast aan de praat kon krijgen, maar alles was inmiddels stikdonker, ook het licht deed het niet meer. Vanmorgen, nadat ik mij in de kleren had gestoken, meteen weer de zekeringkast gecontroleerd, maar ik kon geen defecte zekering vinden. Het bleek dat een groot deel van Sévaré zonder stroom zat. Ik kon niet anders dan wachten.

het water in de Niger blijft stijgen

Maandag kocht ik langs de weg in Sévaré een nieuwe broek. Het is geen prachtige, maar een lekker lichte, prettig met de warmte. Ik had mijn centimeter bij me en de taille leek me goed. Over de prijs was heen te komen, de Ghanese verkoper vroeg 900 cfa, oftewel 1,30 euro en dat voor een ongedragen splinternieuwe broek met de etiketten er nog aan. Maar toch, thuisgekomen, bleek hij me veel te groot, de taille was OK, maar het kruis hing op mijn knieën. Weer niet goed opgelet. Ik ga nog weleens terug naar die aardige Ghanees.

Donderdag, de week is tot nu toe weer omgevlogen. Ik heb weer heel wat uurtjes doorgebracht in de diverse kantoortjes van scholen en van de overheid.
De dag eindigde gisteren in mineur. Mamadou, voor wie ik al een smak schoolgeld had betaald, kwam om geld voor zijn schooluniform. Ik vind eigenlijk dat hij zelf ook wel 5000 cfa (7,50 euro) mag bijdragen, maar ik heb het hem onder protest dan maar gegeven. Onmiddellijk daarna vroeg hij mij of ik niet een computer voor hem had. Bij mij schoot dat in het verkeerde keelgat. Ik heb hem dat biljet van 5000 uit zijn handen gegrist en hem eruit geschopt. Ik was zo kwaad, geef je iemand een vinger en ze pakken je hele hand. 's-Middags was ook oudere broer Seydou al langs geweest. Hij wil een boekhoudopleiding volgen en heeft daar ook weer gedurende drie jaar een flink bedrag voor nodig. Dat had ik ook al geweigerd. Het is ook wel een beetje zielig. Hij was jarenlang de rechterhand van Moussa in zijn antiekwinkel in Mopti, maar omdat er nu al meerdere jaren geen toerist meer komt, ligt die industrie voor 99% op zijn gat en heeft Seydou helemaal niets meer te doen. In Bamako studeerde hij Engels aan de universiteit, maar dat zette geen zoden aan de dijk. Hij zou het misschien goed doen als asielzoeker.
Voor Pauli is nu bijna alles geregeld, ik moet alleen nog de aanvraag voor zijn diploma van de lagere school indienen, maar daarvoor heb ik een kopie nodig van zijn geboorteakte en die kan ik morgen ophalen.
Hij gaat met ingang van vandaag naar het lyceum, met naast Frans en Engels, Duits als derde taal, ipv Arabisch.
Saskia is nog steeds zwaar ziek van de palu, gisteren heeft ze eindelijk injecties toegediend gekregen en vanmorgen moet het nog een keer. Dan moet het snel beter gaan. Ze is een zielig hoopje mens.

Als ik vanavond nog even ga kijken hoe het met Saskia is, ligt ze nog altijd te slapen, met een bezorgde familie om haar heen. Alle gezichten vertonen uiterste bezorgdheid. Ik kan mij niet voorstellen dat het niet goed zou gaan, maar ik maak mij ook zorgen. Dokter Sylvain heeft haar een infuus aangebracht, we kunnen weinig anders dan wachten. Het kan zo snel gaan met zo'n tenger meisje.

Saskia een paar weken geleden

Vrijdag.
Saskia zit alweer voor de tv, Laurel & Hardy. Vanmorgen kwam Sylvain weer langs voor de laatste injecties en nu later op de dag lijkt het snel veel beter te gaan. Iedereen is opgelucht. Ik was echt bang dat zij het niet zou halen.
Ik ben ook weer een ander avontuurtje verder. Cheick, een jongeman die mij nota bene begin juni beschuldigde voor dief, had bij mij toch weer een schermpje besteld voor zijn telefoon, die hij kennelijk had laten vallen. Dat was al eind augustus en nog altijd is het met de post niet aangekomen, vervelend, maar ik kan er niets aan doen. Hij zat al een paar weken te zeuren dat hij zijn geld terug wilde, maar ik hield dat af, want het schermpje kan elke dag toch komen en dan zit ik met de schade. Het gaat niet om een groot bedrag. Ik vind dat het risico van het transport voor de koper is, dat heb ik hem ook vooraf meegedeeld. Over tien dagen loopt de termijn af en als het er niet is kan ik het betaalde geld terugvragen. Alles goed en wel, ik werd door hem overstelpt met tientallen smsjes en hij stuurde een paar keer iemand langs om zijn geld te halen. Zelf durfde hij dat kennelijk niet. Maar gisteravond dreigde hij opeens naar de politie te gaan, als ik hem niet wilde terugbetalen. Dan krijg ik een zogenaamde convocation en moet ik voor een rechter verschijnen. Ik ben daar in principe niet bang voor, maar ik wil geen moeilijkheden, het sop is de kool niet waard (waar zou die rare uitdrukking vandaan komen?). Je weet nooit waar het uiteindelijk op uit draait. Dus heb ik hem het geld maar overgemaakt. Tien euro, daar ga ik niet dood van, er zijn heel wat dagen dat ik veul meer uitgeef. Het blijft vervelend. Nog onlangs heb ik zijn laptop helemaal opnieuw geïnstalleerd met speciale tekenprogramma's, zoals autocad en zo. Ik had er anderhalve dag werk aan. U begrijpt dat ik dat nooit meer voor hem doe. Ik sprak er nog over met mijn vroegere buurman Hamidou, hij stelde dat hij bij de politie geen poot zou hebben om op te staan en ik vermoed dat hij gelijk heeft. Toch is het beter zo, ik heb geen zin en geen tijd voor dit soort peanuts. Het vreet aan mijn humeur.
En ook nog even klagen: eergisteren had de ambtenaar op het gemeentehuis mij gezegd vrijdag terug te komen om de geboortebewijzen op te halen voor Pauli. Ik kwam op de afgesproken tijd voor een dichte deur. De sleutel stak in het slot en binnen was het stikdonker, er was niemand. Maandag maar weer verder.
En vanmorgen heb ik een apparaatje onder de motorkap van mijn auto gemonteerd om ratten te verjagen. Het ding genereert hoge tonen, waar de ratten van zouden moeten schrikken. En het sterft er weer van, de een is nog groter dan de ander. Ik heb Sékou gevraagd de grote val in te zetten, zondag vertelde hij dat hij al vier van die dikkerds had gevangen.
Zeven uur, sjit, nu wil ik gaan koken en scheidt de stroom er mee uit.

 

de Niger een maand geleden

en dan deze week

Zaterdag
Het was gisteravond kennelijk weer onze beurt. Het was al stikdonker en ik moest nog beginnen met koken, dus ik heb geen moment getwijfeld, ik heb bij de Togolees gegeten. Terug thuis ben ik meteen gaan slapen, de stroom keerde pas om één uur in de nacht weer terug, maar gelukkig, het was deze nacht niet zo extreem warm.
Ook vandaag weer druk met een computer met een defect moederbord. De klant heeft het geld niet om een nieuw bord te bestellen, dat wordt later nog kiele kiele, want tussen de honderden moederborden vond ik er maar één geschikte. Als die is verkocht houdt het misschien op en dat kan ik verder ook niet helpen.
Isac kwam vanmorgen met de mededeling dat een eventuele transfer van Pauli toch mogelijk is. De regels zijn onder druk van de privéscholen aangepast. Het is eigenlijk behoorlijk asociaal. Sinds een paar jaar stuurt de overheid leerlingen nog maar mondjesmaat naar privéscholen, vele krijgen zelfs helemaal geen nieuwe leerlingen meer toegewezen en een aantal scholen hebben daardoor ook moeten sluiten. Ook hier in Sévaré kampt men met die problemen, zo is er plaats op de Technische School voor meer dan 1100 leerlingen, maar er zijn er maar 300. Een aantal leraren is al ontslagen, er is gewoon geen geld.
En eergisteren is de regeling nu opeens teruggedraaid, je kunt nu wel leerlingen overschrijven van publieke scholen naar privéscholen, dus misschien ga ik het maandag voor Pauli alsnog proberen, dat hangt van Pauli af, misschien kiest hij er nu wel voor om op het lyceum te blijven.

Technisch praatje:
De schrik van mijn leven. Ruim een week geleden moest ik documenten overzetten van de ene laptop naar de andere, het was ongeveer 100Gb. Dat leek redelijk gelukt. Toen ik echter de oude laptop weer opstartte kon ik opeens geen document meer openen, de computer reageerde sowieso raar, zoals het startmenu, dat reageerde niet. De man had zijn hele Windows10 bureaublad vol staan met mappen en documenten, verschrikkelijk, maar goed, zo werken veel mensen. Ik dacht dat het misschien aan de installatie van Office zou liggen, want Office gaf de foutmeldingen, dus heb ik het programma gerepareerd, een vrij normale actie. Ik moest daarop de computer opnieuw starten en tot mijn verbijstering verscheen een heel nieuw bureaublad en alle documenten waren verdwenen, alsof je met nieuwe Windows start. De soep wordt godzijdank niet echt zo vreselijk heet gegeten, ik heb de harddisk er weer uit gehaald en die op een andere computer aangesloten waar ik naar verdwenen bestanden kan zoeken. Tot mijn verbazing heb ik alle bestanden, denk ik, weer terug en ik kan ze ook normaal openen. Maar ik zat wel even ontzettend in de piepzak. Zo maak je toch elke dag wat mee. Ik moet nu de laptop opnieuw installeren, dat is niet zo moeilijk, ik heb in elk geval de bestanden veiliggesteld. De oorzaak is toch vermoedelijk een wankele harddisk.

Zondag, ik ben laat vandaag, ik lees nog op het internet dat Mali ook een heus vrouwen-voetbal-elftal heeft en ze doen ook mee aan de Afrikaanse Cup, zou je toch niet denken van een overwegend islamitisch land?!