Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 298 van 13 januari 2013.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
deze kinderen zijn misschien wel op weg naar San om daar als mandiant door het leven te gaan
Hollande bedankt
en
verslag van een weekje oorlog
Verslag van een weekje oorlog en hoe ik het allemaal meemaak. Ik ben vanmorgen (zondag 13 januari) in Sévaré terug aangekomen, mijn informanten vonden dat allemaal OK, inclusief de altijd ongeruste Christian. Ik zet hem op het net, as-it-is. Ik heb nog snel wat schrijffouten eruit gehaald. Neem mij niet kwalijk als er onjuistheden, fouten, dubbele dingen in staan.
Zondag 6 januari 2013
Een rare dag. Nog niet een half uur nadat mijn nieuwsbrief de deur uit is weigert mijn internet, maar goed, het nieuws is er uit, dus dat is mooi. Er is iets met mijn installatie, mogelijk met de antenne. Morgen komt er iemand kijken.
Ik voel me niet lekker zonder internet, maar het krediet van mijn mobiele internet is verlopen. Ik besluit toch in Sévaré een paar kaartjes te kopen. Het is zondag, maar dat maakt niet eens zoveel uit. Iemand bij de Sotelma belt en na een paar minuten wachten verschijnt de verkoper. Ik maak nog een praatje. Ik vroeg hem wat al dat gegraaf betekent, overal worden sleuven gegraven en er worden buizen ingelegd. Niemand kon mij vertellen waar dat voor diende, maar deze jongen wel. Ze zijn bezig met een heus glasvezelnet! Niet dat dit niet snel operationeel zou zijn, maar toch. Hun kabel lag tot aan Bla, tot Sévaré hebben ze nog meer dan 300 km te gaan. En combineren met de kabel van Orange zit er niet in. De glasvezel ligt in elk geval al wel tot vlak bij mijn huis.
Thuisgekomen kan ik mij weer verbinden met het internet. Ik krijg onmiddellijk een bericht dat de terroristische groepen Ansar Dine en AQMI (Al Qaida) misschien onderweg zijn naar Mopti. Veel meer hoor ik niet, want niemand neemt de telefoon op. Ik spreek met Yvonne, in eerste instantie heeft zij niet veel vertrouwen in het gerucht. Later belt zij mij terug met de melding dat er wel iets van waar kan zijn. Het bericht spreekt van een honderdtal zwaar bewapende auto's. Zij heeft informatie via Baba. Er zou zich onderhand een groep bevinden in de buurt van Douentza, een andere groep zou zich in het stadje zelf bevinden en de derde groep zou op slechts 40 km van Konna zijn, dat ligt 60 km van Sévaré. In Konna zit de eerste post van het Malinese leger, daar moeten ze wel voorbij.
Toen ik vanmiddag in Sévaré was zag ik geen enkele militaire activiteit. Wat mij gisteren wel opviel was een vliegtuigje dat meerdere keren rondcirkelde en vanmorgen hoorde ik weer het gebrom van een klein vliegtuigje.
Het was half vier toen Sékou terugkeerde van zijn vakantie in Fangasso. Koliko, de man die ik had geholpen bij de amputatie van zijn been, had uit dankbaarheid een kip voor mij meegegeven. Ik denk dat hij zijn hele leven doorgaat met mij bedanken. De kip ligt vanavond op mijn bord.
Al met al zijn het even hectische momenten. En wat moet ik doen, moet ik weg, of moet ik afwachten? Vooralsnog heb ik niet besloten.
Het is bijna 8 uur. Ik ben aan het koken, maar ik hen een probleem met het gas. De butagasfles is leeg en ik heb hem verwisseld voor een ander. Ik ben als de dood want de aansluiting is niet hetzelfde. Hij lijkt niet te lekken, maar ik ben er niet gerust op.
Tot nu zijn er geen nieuwe berichten. Niangaly is er niet, Bakary en Baba nemen de telefoon niet op. Amatigue zit in Sangha.
Ook erg is dat per 1 januari alle plastic zakken in Mali zijn verboden. Lastig voor mij, want ik bewaar van alles in plastic zakken in de diepvries. Erger nog voor de Malinezen, want die kunnen er niet zonder. Alles bewaart of verpakt men in zakjes. Water, drinken, pinda's, olie, je kunt het zo gek niet noemen of het wordt als plastic zakje per eenheid verkocht. Ik zou niet weten hoe dat anders zou moeten. Zomaar verbieden, al is dat al meer dan een jaar geleden aangekondigd is bijna belachelijk. Opvoeding is beter, georganiseerd ophalen van vuilnis door de autoriteiten, desnoods verbranden. Zelf heb ik wel wat pakketjes ingeslagen, ik kan een tijdje toe, maar voor de Malinezen is het een ramp. Dat ze niet elk wissewasje in een plastic zak stoppen is goed, maar vooral de afgepaste hoeveelheden is lastig. Verpak maar eens water in een bananenblad!?!?
Maandag
Ik moet mij nog steeds behelpen met internet. Net nu stuurt iemand een document van 12Mb, dat verstoort alles. Via de webmail heb ik het bericht verwijderd, maar het kostte mij al met al bijna een kwartier. Het nieuws over de terroristen wordt iets duidelijker. Er zou een grote groep zijn neergestreken in Bambara-Maoudé, een dorp in bezet gebied, tussen Tombouctou en Douentza. Iets verder weg dan ik gisteren begreep. Volgens de Malinese pers hebben zij hun zinnen gezet op Konna, Sévaré, Sofara (bij Djenné) en Koro in de Dogon (tegen de Burkinese grens). Hoe serieus het is weet ik niet. Over 10 dagen is het precies een jaar geleden dat de eerste schermutselingen plaats vonden in Menaka. Kortom de situatie is ernstig en we moeten alert zijn. Mijn bekenden denken allemaal dat het zo'n vaart niet zal lopen. Het leger zou alert zijn en bereid tot elke verdediging....
Vreemd dat het nieuws zo laat op gang is gekomen. Het eerste bericht werd mij uit België toegestuurd, pas vandaag is op het internet iets meer te vinden.
De toestand is wel zorgelijk. Sommigen denken dat het de terroristen gaat om druk uit te oefenen of om te provoceren. Volgens RFI zijn de terroristen opgerukt to Boré, een dorp op 40 km van Konna, waar het Malinese leger zich bevindt. Ze zouden zich hebben opgesplitst in kleinere groepen, tactiek?
Ik belde Niangaly, hij zit sinds gisteren alweer in de brousse en kon de telefoon niet beantwoorden. Vanmiddag om drie uur hadden we contact, hij was op weg naar Koro. Hij had al wel gehoord over de dreiging. Toen ik vertelde dat ik mij aan het voorbereiden was om in geval van nood te vertrekken, wilde hij nog vannacht terugrijden. We hebben het er niet over gehad, maar misschien denkt hij dat hij mij moet vergezellen naar Koutiala. Eerlijk gezegd zou ik dat prettig vinden. Maar ik wil niet dat hij 's-nachts reist, vind ik onder deze omstandigheden te gevaarlijk. Zeker in die regio zouden gedurende de nacht bandieten actief zijn.
In elk geval ben ik wel de belangrijkste spullen aan het inpakken. In geval van nood ben ik weg.
Ik ben waarschijnlijk niet de enige. Als de terroristen echt komen, houden Baba en Bakary het hier ook gezien. En met hem heel veel anderen.
Het is 17.00 uur. Er zijn bij Konna gevechten uitgebroken tussen het Malinese leger en de terroristen, het schijnt er heftig te zijn toegegaan. Vermoedelijk zijn de gevechten nu weer gestopt. Het kan een plaagstoot zijn geweest om de kracht van het Malinese leger te testen.
Maandagavond 10 uur
De berichten zijn niet even duidelijk, maar het lijkt dat het Malinese leger niet massaal op de vlucht slaat, in tegendeel, ze hebben de aanval ingezet en de terroristen teruggedrongen tot Boré. Maar de situatie blijft onduidelijk. Sommigen beweren dat een grote legerdivisie vanuit Sévaré naar het noorden is getrokken, met pantserwagens, tanks en allerhande andere voertuigen. Mogelijk hebben de terroristen dat niet geweten, waardoor zij de aftocht hebben moeten blazen. Een bericht op twitter meldt dat het leger 15 pickups op de terroristen hebben veroverd. Dit bericht wordt later als onwaar aangemerkt.
Als ik het over terroristen heb bedoel ik daar van alles mee, de leden van Ansar Dine, van AQMI en van de Mujao. Ze hebben niet allemaal dezelfde achtergrond, maar wat ze gemeen hebben is dat het allen terroristen zijn, als ik het zo mag zeggen.
Laten we niet te vroeg juichen, misschien laten de terroristen wel versterkingen aanrukken en komen ze dubbel zo sterk terug. Maar misschien kan Mali ze zelfs wel in de pan hakken. En misschien hoef ik morgen wel niet op de vlucht! Ik geloof dat ik rustiger kan slapen. Vannacht komen ze niet.
Dinsdag
Ik heb een goede nacht gehad, ik heb geslapen als een roos. Vanmorgen begreep ik op RFI dat de terroristen zich zouden hebben teruggetrokken naar Douentza, ze hebben even een speldenprik uitgedeeld misschien om leuk in het nieuws te komen en om de buitenwereld nerveus te maken.
Mijn internet werkt nog steeds niet. Ook mijn mobiele internet doet het niet meer, ik krijg geen contact. Dus ik ben nu verstoken van al het nieuws behalve dat van RFI. Dat radiostation geeft goede info maar niet op elk moment van de dag.
Gisteravond werd ik ook gebeld door de ambassade. Het is fijn dat zij daar met ons Hollanders meeleven. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar ze zouden het liefste willen dat we veiliger oorden zoeken.
Vanmorgen belde Amatigue, natuurlijk, ook hij maakt zich zorgen. Voor het moment denkt hij dat het gevaar is geweken. Amatigue vermoedde dat er drie fronten waren. Eentje recht door zee richting Konna, een ander front via de uiterst moeilijke noordelijker route richting Korientze en de derde richting de Falaise via Niminiama, ik ken de naam van die plaats, maar ik vind het niet terug op de kaart, ik ben onthand zonder internet!
Mobiel internet doet het weer. Ik lees via twitter dat de terroristen 12 Malinese militairen gevangen hebben genomen. Dat is een heel ander verhaal. Er is waarschijnlijk niet van waar, het zijn geruchten, we willen nu eenmaal zo graag iets tastbaars. De schermutselingen waren niets meer dan een paar waarschuwingsschoten met een zwaar kaliber.
De terroristen hebben zich teruggetrokken tot Douentza. Alle theorieën zijn mogelijk. Misschien willen ze het Malinese leger uit hun schulp lokken, Douentza is omgeven door heuvels, laag gebergte van een perfecte schoonheid. Maar de terroristen kunnen zich daar prima verschansen en het leger zomaar uitdagen achter ze aan te gaan en het in een hinderlaag te lokken.
Half zes in de avond. nog steeds geen normaal internet. Ik heb vanmorgen om acht uur gebeld, om twee uur vanmiddag. Gisteren is een technicus van Orange langs geweest, volgens hem ligt het aan Bamako. In elk geval tot nu toe doet het 't niet en moet ik mij behelpen met af en toe inbellen.
Ik word oud. Half zes, ik loop de straat op. Er staan 4 gigantische boxen opgesteld die oorverdovend de meest verschrikkelijke muziek voortbrengen, niet om aan te horen. Ik kan mij niet voorstellen dat de omwonenden dat prettig vinden. Ik word oud.
Ik ga poolshoogte nemen. Er staat een complete muziekinstallatie opgesteld, met mengpanelen en versterkers. D'r is buiten een deejee helemaal niemand, ik geloof dat zelfs de kinderen zijn gevlucht. De deejee is allervriendelijkst als ik vraag om het geweld iets zachter te zetten, maar als ik weer thuis zit is er niets veranderd. Sirene's, claxons, synthesizers, ik weet allemaal niet. Ik moet erin berusten.
Woensdag
Het is gelukkig weer rustig op alle gebied, geen geluidsoverlast meer en geen terroristen op de stoep. Vandaag heb ik Pobanne gevraagd het centre informatique van nieuwe verf te voorzien. Schilderen gaat bepaald niet zoals in Nederland. Met een bezem worden de spinnewebben weggehaald, met een nieuw plamuurmes worden de oneffendheden een beetje verwijderd en dan hup, de roller erover en in twee uur is de hele ruimte geschilderd. Randjes, afplakken, nooit van gehoord. Het is de Afrikaanse manier, laten we zeggen, "zand erover".
Ik heb nog steeds geen internet, ik heb wel tien keer gebeld, "ja er wordt aan gewerkt, het duurt niet lang". Het duurt natuurlijk wel lang. Vanavond kwam de technicus weer langs, het ligt toch aan de antenne. Die moet hoger. Hij komt morgen terug, dan moet ik wel een ijzeren paal hebben geregeld. Wel toevallig allemaal.
Mijn vertrouwen in het Malinese leger is wel enigszins gegroeid, of misschien is het vertrouwen in de kracht van de terroristen afgenomen. Dat is een beter gevoel, al geloof ik niet dat het gevaar geweken is. Mijn koffers staan nog altijd klaar.
Shit, doordat het internet het steeds niet doet, mis ik de slag. Er zijn nu wezenlijke gevechten uitgebroken bij Konna tussen leger en terroristen. Ik werd n.b. gewaarschuwd door de Nederlandse ambassade. Bakary heeft direct met iemand in Konna gebeld, het is waar, er wordt zwaar gevochten. Mali gebruikt zelfs raketten. Volgens die zegsman jaagt het leger achter de terroristen aan. Maar hij heeft het ook over een bloedbad. Overal zouden kadavers liggen. Ik hoop dat het niet waar is, of dat het meevalt.
Donderdag, ik werd vannacht na een uurtje weer wakker, ik zette de laptop aan en probeerde mij te verbinden. In het begin kreeg ik internet aan de praat, maar ik werd er niet veel wijzer van. Later wilde het niet meer. En dan begint het ook te tollen, ik heb angstige visioenen dat als ik moet vluchten ik hier nooit meer terug kom. Leven onder het gezag van terroristen en islamisten lijkt voor mij niet weggelegd. En hoe moet het met alle mensen om mij heen?
Als eerste heb ik vanmorgen vanmorgen Cissé gebeld. Amper een uur later had hij een ijzeren paal op het dak gezet. De technicus van Orange liet er ook geen gras over groeien en sloot de antenne weer aan. En ik heb weer normaal internet, niet dat het me veel aan informatie oplevert, maar het geeft een rustiger gevoel. Ik heb vier dagen zonder gezeten.
Het schijnt dat de strijd vanmorgen om negen uur weer is opgelaaid, maar de berichten zijn schaars en tegenstrijdig. Ze zijn in elk geval niet voorbij Konna. Het leger houdt stand, maar ook niet meer dan dat. Ze jagen de terroristen voorlopig niet terug. Dat lijkt mij verstandig, ik ken het terrein een beetje, daar kun je ook makkelijk een hinderlaag opzetten en een patrouille in de val lokken.
Tegelijkertijd zijn er in Bamako demonstraties, die zijn wanordelijk en behoorlijk heftig. Men zegt dat er enkele demonstranten zijn doodgeschoten door gedrogeerde(?) militairen of bandieten. De demonstranten eisen de herovering van het noorden en het aftreden van interim president Dioncounda Traoré. Alle scholen zijn gesloten.
Ik kreeg mijn auto de laatste tijd steeds slechter op gang. Wat is het dan geweldig om de dokter thuis te hebben. Een telefoontje en Yousouf en Lassine staan op de stoep. En het tarief is zeer gematigd, ze wilden eigenlijk zonder te betalen afnokken.
De situatie bij Konna blijft onduidelijk. Elk bericht spreekt zich weer anders uit. Maar het is waarschijnlijk dat het leger zich dit keer niet laat verschalken. Dat idee geeft wel een beetje steun en vertrouwen.
Vrijdag
Donderdag half vijf. Christian belt mij op dat ik weg moet. Ik neem het nog niet zo heel serieus, want hij probeert me al de hele tijd te bewegen weg te gaan. Maar hij dringt erg aan. Ik bel Bakary met de vraag of het waar is dat Konna is gevallen. Twee minuten later belt hij mij ontzet terug dat het bericht waar is. Tegelijkertijd breekt in Sévaré paniek uit. Het is duidelijk, ik vertrek. Niangaly zit naast mij en wijkt niet meer van mijn zijde. Ik had het meeste al klaar staan, ik pak her en der nog wat spulletjes, we stoppen ze in de auto en we gaan op pad. Tegelijk staat de telefoon niet stil. Ik bel de ambassade om het nieuws te melden, ze waren nog niet op de hoogte. Yvonne zou ook weggaan. We nemen achterafweggetjes om Sévaré te verlaten. De terug-gevluchte militairen zijn duidelijk in paniek, ze zijn in elk geval erg opgewonden. Hoewel ik het niet gezien heb, ik hoor voorrtdurend schieten. Een aantal terroristen is gevangen genomen en bevinden zich rond het rond-puint van Sévaré. We gaan dus op weg, bij het verlaten van Sévaré is de politiepost van Barbée. Alle mannen worden gecontroleerd, militairen voorkomen dat andere militairen de vlucht nemen. Er heerst een gespannen sfeer, maar we kunnen zonder problemen doorrijden. Ook 25 kilometer verder in Somadougou is een militaire controle, hetzelfde verhaal. Vele militairen met de geweren in de aanslag, bang dat er terroristen in de auto's zitten. Mijn blanke verschijning maakt de passages in elk geval gemakkelijk. Een paar kilometer verderop stoppen we aan de kant van de weg om wat mensen te bellen, dat we goed op pad zijn. We zijn trouwens niet de enigen. Tientallen auto's passeren ons volgepakt met vluchtelingen, mensen die het in Sévaré en Mopti niet meer zien zitten en op een veilige plek willen afwachten wat gebeurt. En niet alleen auto's, ook brommers, dik ingepakt met hun bagage achterop. Net als we weer verder willen hoor ik het geluid van een vliegtuig. Voor ons komt laag een reusachtige hercules C150 of 160 op ons af. Hij vliegt misschien op een hoogte van 50 meter, zal wel hoger zijn geweest. Hij laveert tussen de heuvels door, het lijkt bijna of de piloot niet kon vliegen. Maar het is ongetwijfeld om zo onzichtbaar mogelijk te blijven. Hij zette duidelijk koers richting Médina Coura, alwaar het de landing in kan zetten naar de landingsbaan van Sévaré. Het toestel was heel donker gekleurd, bijna zwart en had zo te zien geen enkel kenmerk. Al snel beginnen we te fantaseren. Mali heeft niet van deze vliegtuigen, het zijn misschien Amerikanen of Fransen.
Wij zetten onze weg voort, het wordt donker en de weg is slecht, op sommige plekken zitten diepe gaten in het asfalt. Ik heb het van tijd tot tijd behoorlijk moeilijk, ik worstel met het idee dat ik misschien wel nooit meer terug kan. En dat ik al die schatten van mensen moet gaan missen. Ik pink af en toe een traan weg. We doen het rustig aan en rond een uur of acht komen we aan in San. We eten in restaurant Terya waar later ook Yvonne en Baba neerstrijken.
Wij besluiten naar de mission catholique te gaan voor de nacht, Yvonne en Baba slapen in de auto om vroeg weg te kunnen richting Ségou.
De mission is prima, we hebben een uitstekende kamer met douche voor 3000 cfa pp, zo goedkoop heb ik nooit eerder meegemaakt.
's-Avonds struin ik nog even over het internet voor het laatste nieuws. De berichten zijn hoopvol, er is een luchtbrug geopened, er zijn Fransen in aantocht met versterkingen. Het klinkt onwaarschijnlijk, maar er begint weer een sprankje hoop te gloren.
Vrijdagmorgen nadat ik een douche heb genomen zie ik op het internet dat de Fransen helikopters hebben aangevoerd en gedurende de nacht de terroristen hebben aangevallen. Het is te mooi om waar te zijn. Het Malinese probleem is internationaal in een stroomversnelling terecht gekomen. Het lijkt erop dat Mopti en Sévaré tot elke prijs worden verdedigd. Konna is terug in handen van het Malinese leger en vannacht zijn ook aanvallen uitgevoerd op Douentza.
Maar natuurlijk is het feest niet afgelopen. De terroristen zullen alles op alles zetten om stand te houden en zullen alles doen om zich te versterken.
In Sévaré blijkt de situatie nog steeds gespannen. De militairen zijn vooral alert op terroristen die anoniem tussen het publiek lopen. De wegen langs de militaire kampen zijn afgesloten. Veel mensen zijn bang. Naast Bakary zijn mensen in rouw, ze hebben twee van hun zonen verloren in de strijd. Later vertelt Sékou dat het familie van hem is. Men zegt dat de terroristen meer dan 100 soldaten hebben gedood, ambulances rijden af en aan naar het nieuwe ziekenhuis.
Net belt Sékou om te vragen hoe het hier gaat. Hij is bang, de familie ook. Ik heb geprobeerd hem een beetje moed in te spreken, maar wat moet je zeggen als de kapitein het schip heeft verlaten.
Er zijn trouwens ook weer nieuwe ongeregeldheden in Bamako. Nog altijd wordt het aftreden geëist van Dioncounda Traoré'. Laten ze nu eens ophouden daar, Mali heeft wel iets anders aan zijn hoofd.
Al met al lijkt het erop dat mijn uitlatingen over de sterkte van het leger nog zo gek niet waren. Nu blijkt dat het leger nauwelijks een knip waard is en het moeten opnemen tegen een getraind en vooral uiterst gemotiveerd terroristen leger. De bevolking dacht altijd dat het leger wel even over het noorden terug kon walsen, het tegendeel blijkt nu eens te meer. Het leger heeft verouderde wapens, ze zijn slecht getraind en worden waarschijnlijk ook slecht geleid. Vol trots werden op het net de raketten getoond die werden ingezet tegen de terroristen. Zo op het oog leken dat raketten uit een strip van Kuifje, projectielen die met veel lawaai en geweld het luchtruim kiezen, maar niet weten waar naar toe.
Vrijdagavond, ik had natuurlijk een film moeten vertonen, maar ik zit in San, 200 km ten zuiden van Sévaré.
Om vijf uur zijn Niangaly en ik naar een bar geloodst. Geen enkel opschrift, we liepen een poort door en kwamen op een kleine open plaats. Achteraan zaten drie Malinezen aan grote glazen wijn. Voor ons werd een apart tafeltje neergezet en we bestelden een flesje bier. Radio France Internationale is niet in de lucht als er geen stroom is. Om zes uur luisterde iedereen naar het nieuws. We hoorden hoe François Hollande zijn steun aan Mali uitsprak aangaande terroristen en fanatisme. Het waren woorden die in de praktijk al hun vervolg hadden gekregen. De mannen in de bar begonnen enthousiast te juichen. Elkeen raakte in opperste verrukking. Het gesprek ging nergens anders meer over. Ook ik werd in het gesprek betrokken, of ik als blanke daar invloed op had. De glazen werden nog maar een keer volgeschonken, wij kregen een nieuwe bier aangeboden. De stemming was opperbest, de lippen steeds vrijer.
We aten in hetzelfde restaurant als gisteravond. Het gaat daar natuurlijk niet goed. Dagen- of wekenlang komt er geen enkele klant opdagen. Het restaurant is op sterven na dood. Het wordt nog maar gerund door twee personen. Onze stemming was goed, maar die van de vrouw des huizes begrijpelijkerwijze niet.
Ik ben weer terug bij de missie. Ik lees dat in Mali de noodtoestand is afgekondigd. Ik kom er niet achter wat dat betekent. Yvonne zit in Bamako, ik vraag haar of zij weet wat dat betekent. Haar antwoord is kort, de militairen hebben het recht korte metten te maken met iedereen die geen identiteitskaart bij zich heeft. Zij vertelde ook dat haar gardien Seydou heeft gezien hoe 20 Peulen in koelen bloede werden neergeschoten. Het is zeer waarschijnlijk dat de terroristen zich onder de bevolking begeven om zo de dans te ontsnappen. Vandaar dat de controles overal zeer gedegen en intensief plaatsvinden, op plekken, waar dit tot nu toe nooit aan de orde was.
Deze verhalen baren mij nu weer zorgen. Ik had min of meer besloten morgen terug te rijden, ik wil zo ontzettend graag bij mijn familie zijn. Dat staat nu toch weer op losse schroeven. Ik hoef niet persé de eerste vluchteling te zijn die terugkeert naar Sévaré. En het gaat er hard aan toe, dat weet ik. Konna is nog steeds niet helemaal onder controle van het leger. Het is zeker dat terroristen zich tussen de bevolking verschuilen. Eindelijk is het telefoonverkeer met het noorden gekapt, dit volgens mij om de terroristen niet de gelegenheid te geven met elkaar te communiceren.
Het is schier ongelofelijk hoe snel Frankrijk te hulp is geschoten. Een heuse luchtbrug is ingesteld. Een aantal vrachtvliegtuigen heeft materialen, wapens en manschappen aangevoerd. Tevens worden 4 helikopters ingezet. Er wordt ook gesproken over troepen uit Nigeria.
We moeten ook onze vriend kapitein Sanogo niet uit het oog verliezen, weet wel, de man van de staatsgreep in maart 2012. De kapitein heeft zich altijd verzet tegen de inmenging van buitenaf, geen buitenlandse troepen in Mali. Kijk hoeveel slachtoffers dat heeft afgeleverd. Het aantal doden is niet bekend, maar het loopt voorlopig in de honderden.
Zaterdag. We hadden vandaag terug zullen rijden naar Sévaré, maar we hebben besloten te wachten. Het nieuws van gisteravond stemt natuurlijk blij. Maar het is niet afgelopen.
Ik zit nu in de auto te werken, de stroomproblemen zijn weer helemaal terug. Vanmorgen om acht uur was het al zover. We zijn eerst naar San gereden voor het ontbijt. We reden langs een colonne militaire voertuigen, waaronder een paar moderne en vervaarlijk uitziende pickups met zeer zware meer-loops mitrailleurs. Gloednieuw, naar het scheen. De rest van de 20 auto's was in de staat zoals ik ze in Mali ken. Ze hebben hun tijd gehad, de militairen erin keken vervaarlijk naar ons, maar in de praktijk vermoed ik dat ze weinig kunnen uitrichten. De auto's waren benzine aan het tanken. Onder hen ook meerdere niet-militaire four-wheeldrives, die kennelijk zijn geconfisceerd in het kader van de algehele mobilisatie.
Thuis kan ik alles beter volgen dan hier in de auto met mijn laptop op schoot. Laatste nieuws is dat een Franse piloot om het leven is gekomen, ik weet nog niet hoe en wat. Verder is een Franse gijzelaar in Somalië bij een bevrijdingsactie gedood. Het zit niet mee. Ik heb weinig hoop voor de gijzelaars in Mali, onder wie de Nederlander Sjaak Rijke.
Ze zeggen nu alweer dat Konna in handen is van het Malinese leger, andere berichten zeggen dat er nog steeds terroristen in Konna zitten. Het leger trekt met de steun van de Franse luchtmacht langzaam naar het noorden. Volgens mij gaat het niet snel, elke keer hoop je dat de macht van de terroristen gebroken is, even later blijken ze fel tegenstand te bieden.
Een nieuw bericht meldt dat een andere Franse soldaat wordt vermist, twee gazellehelikopters zijn uit de lucht geschoten toen zij terug vlogen naar hun basis in Ouagadougou in Burkina Faso.
Dan is dus meteen de helft van de helikopters uitgeschakeld als je ervan uit mocht gaan dat er vier waren ingezet. Frankrijk heeft ook twee Mirage straaljagers ingezet, hiermee moet het toch niet zo moeilijk zijn om een colonne auto's met terroristen onschadelijk te maken? Maar goed, ik ben een leek, van oorlogvoeren weet ik niet veel. Ik vermoed dat de terroristen de twee neergeschoten helikopters gewoon hebben opgewacht. Als ze hun route kennen is het niet moeilijk om ze ergens onverwacht uit de lucht te schieten.
In Bamako zijn Franse militairen aangekomen om de Franse ingezeten daar te beschermen, er zouden zich daar ongeveer 6000 Fransen bevinden. Tegelijk worden diegenen, die niet dringende werkzaamheden hebben, aangeraden te vertrekken. In Bamako schijnen veel auto's rond te rijden met Franse vlaggen. De afkeer van Fransen is van het een op het andere moment omgeslagen.
't Is alweer één uur. Ik eet hier veel teveel, maar ik kan geen nee zeggen tegen die schat van een Niangaly, ik moet hem goed verzorgen, hij is altijd aan mijn zijde!
Vijf uur, stroom. Ik kan even verder. Ik ben erg duf, ik werd natuurlijk wakker gebeld tijdens mijn middagdutje. Eigen schuld, moet ik hem gewoon uitzetten.
Op de markt in San was geen overhemd te vinden, dus, zoals het een ware toerist betaamt, laat ik er twee maken, je koopt een lap stof en de kleermaker doet de rest.
We brengen de dag in ledigheid door, we eten in ons middagrestaurannetje. Ik ben nu zo verstandig om niet rijst èn vlees te bestellen, dat bleken gisteren twee maaltijden. Het grootste deel ging toen trouwens naar de mandiants en daarvan zijn er hier in San ongelofelijk veel. Mandiants zijn van die jongetjes die vanuit de brousse naar de stad trekken om de koran te bestuderen en verder met een emmertje te bedelen.
Ansar Dine spreekt dreigende taal uit richting alle Fransen die zich in islamitische landen wereldwijd bevinden. Alle mogelijke djihadistische sites kramen uiterst fanatieke taal uit. En natuurlijk verschijnen daar ook weer de doodsdreigingen aan de gijzelaars.
Voorlopig zijn het alleen de Fransen die zich in de strijd hebben geworpen. Maar eindelijk is ook de CEDEAO onderweg. Konna lijkt een enorme katalysator, de druppel die de emmer deed overlopen. Ik denk dat de terroristen deze actie niet hadden verwacht. Trouwens, ik ook niet. Toen ik donderdagavond de benen nam, was ik bang dat de terroristen over het Malinese leger zouden heenlopen en Sévaré zouden kunnen innemen. Zoniet, dan zou Sévaré het terrein worden van intensieve gevechten met zeer waarschijnlijk honderden doden. François Hollande, bedankt voor de steun.
Ansar Dine beschuldigt het Malinese leger vrijdag de moskee van Konna te hebben gebombardeerd, waarbij veel doden waren te betreuren, onder wie vrouwen en kinderen. Maar ze vertellen er niet bij dat de terroristen de kerkgangers als menselijk schild gebruikten.
Zondag. Ik ben blij dat ik de beslissing heb genomen om vandaag terug te rijden naar huis. Onderweg troffen we geen enkel probleem. Iedereen was bijzonder aardig, alleen bij Barbée, de binnenkomst in Sévaré, werden we iets uitgebreider ondervraagd. Maar al met al waren zij ook blij dat er iemand terugkeerde, dat geeft ze vertrouwen. En bij thuiskomst zag ik alleen maar lachende gezichten, ik kreeg een warm onthaal.